Kus(42)

‘Bond zag Rudy uit het portier vliegen toen je auto de lucht in vloog. De jongen kwam bijna op zijn motorkap terecht.’

Shauna zag een mededelingenbord naast de deur hangen en om het beeld van Rudy die door de lucht vloog kwijt te raken, focuste ze haar blik op de briefjes die erop bevestigd waren.

‘Kan ik met hem praten?’

‘Met Rick Bond? Dat kan ik je niet aanraden.’

‘Waarom niet?’

De deur van de nieuwskamer achter het mededelingenbord ging open.

‘Ik denk dat het nu mijn beurt is om vragen te stellen. Oké?’ Scott haalde een elektronisch aantekenboekje uit het zakje van zijn overhemd.

Er kwam een lange, blonde man de nieuwskamer binnen.

Smith.

Shauna stond op. ‘Wie is dat?’

‘Wie?’ Scott keek.

‘Die blonde man in dat legerjasje.’

‘O, hij? Dat is Smith.’ Scott keek haar strak aan. ‘Verwacht maar niet dat hij je ook een kus zal geven.’ Hij tikte met zijn pen op zijn notebook.

‘Heet hij werkelijk Smith?’

‘Corbin Smith. Freelance fotograaf. Was vroeger wel een goede.’

‘Vroeger?’

‘Een tijdje terug raakte een maatje van hem, ook een journalist, vermist. Miguel Lopez. Verdween zo maar ineens van de aardbol. Was plotseling weg zonder iets van zich te laten horen. Iedereen hier vond het erg vreemd, maar die twee waren erg goed bevriend met elkaar. Gewoon goede vrienden, niks bijzonders. Maar hij doet nu een beetje vreemd. Denkt aan allerlei samenzweringen en dat soort dingen. Zijn foto’s zijn niet meer wat ze geweest zijn.’ Hij richtte zijn aandacht weer op zijn notebook. ‘Ik vraag mij af of de chef hem nog langer opdrachten zal geven. Ben je klaar voor de vragen?’

‘Later,’ zei ze terwijl ze de deur opendeed.

Hij keek verbaasd op. ‘Hoe bedoel je, later?’

‘Je denkt toch zeker niet dat ik vóór het proces vragen ga beantwoorden,’ zei ze terwijl ze even in de deuropening bleef staan. ‘Mijn advocaat zou me zien aankomen. Maar ik beloof je daarna een exclusief interview.’

‘Je kunt me daarna maar beter een etentje beloven ook.’

Ze liep de kamer uit.

Corbin Smith stond bij een bureau te wachten tot de man, die achter het bureau zat, zijn telefoongesprek zou beëindigen. In zijn mondhoek bungelde een niet aangestoken sigaret.

Scott riep haar na: ‘En nog een kus!’

Toen Corbin zich bij het geluid van Scotts stem omdraaide naar de vergaderkamer, zag hij Shauna zijn kant op komen, maar hij deed net of hij haar niet zag.

Ze keken elkaar wel even aan en ze zag de bezorgdheid op zijn gezicht.

Hij haalde een cd uit de zak van zijn oude legerjack en liet die op het bureau vallen. ‘Bel me,’ zei hij tegen de man en liep toen met grote passen naar de dichtstbijzijnde deur.

‘Wacht,’ riep Shauna hem na. ‘Corbin?’ Ze versnelde haar pas.

Maar hij had langere benen dan zij en bleef gewoon doorlopen. Met een paar passen was hij bij de deur, ging erdoor en trok de deur achter zich dicht.

Ze snelde naar de deur, trok hem open en wilde de gang in lopen.

Iemand greep haar stevig bij haar arm en ze hapte naar lucht toen de deur voor de tweede keer dichtsloeg.

‘Niet hier,’ zei Corbin terwijl hij haar voor zich uit duwde door de lange gang die naar de achterkant van het gebouw leidde. Ze hoorde het geluid van draaiende persen aan de andere kant van de muur. ‘Ik praat met je, maar niet hier.’

Hij haalde met zijn vrije hand de sigaret uit zijn mond, stak hem in zijn borstzakje en keek naar de trap die aan het eind van de gang omhoog liep. Toen ze die bereikt hadden, schoof hij Shauna in de schaduw onder de trap en liet haar arm los. Ze wreef over de plek waar hij haar had vastgehouden.

‘Ik wil weten…’ begon Shauna.

‘Ssst.’

Hij haalde een stukje papier – dat eruitzag als een ontvangstbewijs – uit een van de zakken en een pen uit de andere zak. Hij stak de dop van de pen in zijn mond en begon te schrijven.

‘Wie weet dat je hier bent?’ fluisterde hij.

‘Alleen Scott. Wil je…’

‘Reken er niet op. Blijf hier na mijn vertrek vijf minuten wachten. Dan kun je gaan.’

‘Waarom doe je…’

Hij drukte het papiertje in haar hand en deed de dop op de pen.

‘Omdat we op die manier beiden langer leven,’ zei hij. Toen liet hij haar alleen en Shauna, zich nu bewust van het gevaar waar ze volkomen blind voor was geweest, deinsde verder achteruit de schaduw in, onder de trap.





14


Ze schoof zo ver mogelijk achteruit naar de hoek van de ruimte onder de trap en probeerde oppervlakkig te ademen. Hoewel de meeste geluiden die ze kon maken door de draaiende persen niet te horen zouden zijn, had Corbin Smith haar wel bang gemaakt. Ze reageerde niet op het geroep van Scott toen hij naar de trap kwam, nog steeds gebogen of hij tegen de wind in liep. Ze trok haar knieën tegen haar borst en legde haar hoofd op haar knieën.