Kus(40)

Er gebeurde niets.

Niettemin bleef Shauna zich zorgen maken over Wayne Spade Marshall.

Maar toen ze een half uur later in een stoel bij de receptiebalie van de Statesman zat, vroeg ze zich af of ze er goed aan deed om Scott Norris vragen te gaan stellen. Misschien was het beter als ze eerst zou proberen om de omstandigheden die tot haar visioenen hadden geleid, opnieuw op te roepen. Ze moest erachter zien te komen hoe dit werkte.

Moest ze haar charme wel aanwenden om een man zo ver te krijgen dat hij eerlijk tegenover haar zou zijn?

Shauna lachte hardop en de receptioniste achter haar computer keek op. Aan de zijkant van het vertrek ging een deur open en de man met een haardos van bruine dreadlocks, de man van MySpace, kwam met uitgestoken hand naar haar toe. Met zijn andere hand duwde hij zijn bril wat hoger op zijn neus.

‘Mevrouw McAllister, het spijt me dat ik u liet wachten,’ zei hij. Ze stond op en stak hem haar hand toe, waarbij ze half en half verwachtte – en half en half hoopte – opnieuw een visioen te krijgen. Als ze maar niet flauw zou vallen.

Zijn hand was warm en droog. Hij schudde krachtig de hare.

Er gebeurde niets.

Ze zou een andere benadering moeten proberen.

‘Ik ben erg blij u te ontmoeten,’ dweepte ze. ‘Ik ben een grote fan van u. Ik lees alles wat u schrijft. Dat wil zeggen alles wat ik onder ogen kan krijgen.’

Hij knipperde even met zijn ogen.

‘Eh, dank u wel.’ Hij scheen zich te herstellen van haar loftuiting. ‘U kunt zich niet voorstellen hoe blij ik ben dat u contact met mij opgenomen hebt. Ik bedoel, hebt u er enig idee van wat voor fort uw vader daar in West Lake om u heen heeft gebouwd? Er is geen doorkomen aan. Sinds u uit Hill Country bent ontslagen, kon ik geen enkele informatie over u of uw broer los krijgen. Ik vind het overigens heel erg voor u wat er met hem gebeurd is.’

Hij nam haar mee door de deur, een smalle gang in en liep zo snel en voorovergebogen dat het wel leek alsof hij tegen een sterke wind in moest lopen.

‘Daaruit maak ik op dat u degene bent die verslag doet van ons familiedrama.’

‘Niet helemaal. Maar uw vader eist zo ongeveer alle krantenkoppen op. Als het over familieaangelegenheden gaat, heb ik niet zo veel concurrentie.’

‘Echt? Dat geeft u en mij allerlei onverwachte mogelijkheden.’

Hij staarde Shauna lang genoeg aan om haar duidelijk te maken dat hij haar niet kon volgen en liep toen verder. De gang kwam uit op een nieuwskamer die aanmerkelijk rustiger was dan ze verwacht had. Toetsenborden klikten en zachte stemmen mompelden. Een paar hoofden werden omgedraaid om naar haar te kijken.

Scott liep naar een vergaderkamer aan de linkerkant van het vertrek en deed de deur open.

‘Zelfs niet ten aanzien van dat hele verhaal over die xtc.’ Hij knipte het licht aan. ‘Het is verbazingwekkend hoe weinig mensen daar belangstelling voor hebben.’

‘Gelukkig voor mij.’ Shauna koos een stoel die tegenover het raam stond zodat ze uitzicht had op de nieuwskamer.

‘Ze zeggen: “Zo verrassend is het niet dat de kinderen van de eigenaar van een groot farmaceutisch bedrijf toegang hebben tot dat spul.” Dat is niets bijzonders. Zo gaat dat nu eenmaal. Nogal droevig, als je het mij vraagt.’

‘Dat zou zo zijn, denk ik, als je denkt dat presidentskandidaten dat spul aan hun eigen kinderen geven.’

‘Doen ze dat dan?’

Shauna schudde haar hoofd als een vermanende moeder, of een plagende minnares. Ze kon nauwelijks zelf geloven dat ze het deed. ‘Ik weet zeker dat je slimmer bent, Scott.’

‘Helaas is intelligentie niet besmettelijk.’

Helaas was haar gevlei dat ook niet. Hij liep naar een hoek van het vertrek en pakte een halfgevulde koffiepot van een elektrisch kookplaatje. Shauna vroeg zich af hoe lang de pot daar al had gestaan. Hij schonk twee bekertjes vol en nam ze mee naar de tafel.

‘En, waar is het vandaan gekomen?’ zei hij.

‘Wat?’

‘De xtc.’

‘Dat heb ik mij ook afgevraagd.’ Ze sloeg haar handen om de beker. ‘En als je de journalist bent die ik denk dat je bent, kun je mij misschien helpen om daar achter te komen.’

De wenkbrauwen boven zijn brillenglazen gingen zeker een centimeter omhoog en hij tuitte zijn lippen. ‘Zo, zo. Klassieke huis-, tuinen keukenontkenning.’ Hij nam een grote slok koffie. ‘Maar ik zal er niet over doorzeuren. Je bent hier niet naartoe gekomen om misbruikt te worden.’

Dit draaide uiteindelijk uit op een verschrikkelijke verspilling van tijd. Ze moest het directer aanpakken.

Durfde ze dat?

‘Wie laat zich zomaar misbruiken? Ik ben naar je toe gekomen om je een gunst te vragen.’

‘Ik weet van geven en nemen.’

‘Je zult vast denken dat ik een beetje getikt ben.’