Kus(120)
‘Help me!’
Binnen een paar seconden had hij haar polsen losgemaakt en ze rukte de zwachtel van haar borst en gooide hem in het grint. Toen ze naar de flessen water toe rende, struikelde ze, maar zag kans om op de been te blijven. Ze moest opschieten.
Tegen de tijd dat ze weer terugkeerde, had Frank Wayne de trap opgehesen, zijn hoofd op de onderste tree en zijn voeten omhoog naar de bovenkant van de trap. Frank hield hem bij zijn enkels vast. Waynes shirt zat onder het bloed en aan de vreemde houding van zijn ene been te zien, dacht Shauna dat het gebroken was.
‘Was dat echt nodig?’ Ze knielde op de grond bij Waynes hoofd neer, voelde zich opnieuw duizelig worden en toen weer helder.
‘Je zei dat ik met hem mocht doen wat ik wilde.’
‘Pas als ik klaar met hem ben.’ Shauna schroefde de dop van de fles af. In de twee flessen zat ongeveer een liter water.
Frank hield zijn horloge omhoog in het zwakke maanlicht.
‘Ik geef je nog drie minuten.’
‘Ik moet je shirt hebben.’
‘Wat?’
‘Trek je shirt uit.’
Hij trok het uit en gooide het haar toe. Ze wikkelde het om Waynes hoofd heen. Hij rolde met zijn hoofd, maar ze bond de mouwen achter op zijn hoofd aan elkaar, zodat hij er zich niet van kon bevrijden.
Wayne kreunde, van pijn, dacht ze. Ze hield de fles scheef, zodat er wat water door het shirt heen in zijn neus liep. Hij hapte naar adem en proestte.
‘Herinner je je nog dat je mij probeerde te verdrinken, Wayne?’ Hij spartelde toen ze weer wat water in zijn mond en neus liet lopen. Ze pakte het haar op zijn achterhoofd vast om zijn hoofd stil te houden. ‘Misschien niet, want de herinnering aan dat moment zit nu grotendeels in mijn hoofd. Je herinnering dat je mij in mijn ribben gestoken hebt. En daarom wilde ik je dat moment opnieuw laten beleven.’
Ze hield de fles weer scheef, zodat er nu een straaltje water uit de fles bleef stromen. Ze bleef gieten in de hoop dat het voldoende was.
Wayne spartelde hevig, maar ze ging gewoon door. ‘En nu ga je mij vertellen waar Miguel is, Wayne.’
‘Weet… niet,’ slaagde hij erin te zeggen.
‘Dat weet je wel en je gaat het mij nu vertellen, want de hele wereld staat op het punt hier neer te strijken om jou op te komen halen.’
Het water bleef stromen en Wayne verstijfde.
‘Hij is niet van plan om ook maar iets te zeggen,’ zei Frank.
Shauna hield op met gieten.
‘Waar?’ vroeg ze.
‘Wilde,’ zei hij. ‘Hij is bij Wilde.’
Ze goot de fles leeg in zijn gezicht.
‘Dat is niet waar,’ zei Frank. ‘Geloof hem niet.’
Toen Shauna’s eerste fles leeg was, boog ze zich naar Waynes oor toe en pakte de tweede fles.
Wayne hapte naar lucht.
‘Ik heb maar één woord nodig, Wayne. Weet je wat dat is?’ Ze schroefde de dop van de fles. ‘Het is alsjeblieft. Je zegt alsjeblieft. Je zegt me dat je niet wilt verdrinken. Je smeekt me om je leven te redden. Want zo niet, dan ga ik door.’
Wayne schreeuwde. Ze begon de volgende fles over zijn gezicht leeg te laten lopen. ‘Zeg alleen maar alsjeblieft, schat.’
Deze keer goot Shauna een gelijkmatige straal over zijn gezicht, heel langzaam, genoeg om hem het gevoel te geven dat hij verdronk. In feite interesseerde het haar niet of hij alsjeblieft zou zeggen. In feite hoefde hij helemaal niets te zeggen. Het enige wat ze nodig had, was dat hij haar nodig had. Als hij erkende dat ze de macht had om hem in leven te houden, zou hij haar meer dan ooit nodig hebben.
Hij begon te stuiptrekken.
Dit zou alles bij elkaar twintig seconden gaan duren. Ze kon Miguels schuilplaats in Waynes geest misschien in tien seconden meer vinden. Een getrainde marinier zou ongetwijfeld zijn adem dertig seconden kunnen inhouden.
Vanuit Waynes gezichtspunt gezien was dit natuurlijk niet hoe deze bijzondere vorm van lijden werkte.
Hij was nu hysterisch, gesmoord in zijn eigen behoefte om te blijven leven.
Het water was bijna op.
‘Asjebli…’ brabbelde hij. ‘Asje…’
Ze had nog vijf centimeter water in de fles. Vijf, vier, drie, twee…’
Shauna gooide de fles weg en trok het shirt van zijn hoofd. Ze kneep zijn neus dicht en bedekte zijn mond met de hare. Ze drukte hard, voelde zijn tanden tegen haar lippen, schokkend met de stuipen van zijn lichaam.
Er stonden geen barrières meer tussen hen in. Geen muren meer, geen gehuichel. Nu had hij haar nodig. O, wat had hij haar nodig.
Ze begon naar Miguel te zoeken.
Hoewel Shauna Waynes geheugen al drie keer eerder was binnengedrongen, had ze het nooit vanuit dit brede perspectief gezien. Haar diefstal van de eerste twee herinneringen was bijna toeval geweest, zoals het vinden van een bankbiljet op straat.
Ze had haar bekwaamheid inmiddels verder ontwikkeld en had nu veel meer controle, waardoor ze veel meer kon zien.