Kus(119)

De moed zonk haar in de schoenen. Dit was niet de bedoeling. Ze had dichter bij de Jeep willen zijn.

Wayne draaide haar op haar rug, ging bovenop haar zitten en drukte haar handen met zijn knieën tegen de grond. Haar mond ging open, maar ze kon geen lucht krijgen. Als ze zich niet zou ontspannen, zouden de spieren van haar borst haar laten stikken.

Eindelijk zag ze kans weer adem te halen. Wayne klopte haar op haar wang.

‘Goed zo, Shauna. Nu kalm blijven.’ Ze hapte naar adem en hij haalde iets uit de zak van zijn jack. Twee dingen. Een rol plakband en een papieren pakketje dat op de grond viel. Hij scheurde een lang stuk plakband af en gebruikte toen zijn knieën en zijn vrije hand om haar op haar zij te rollen. Ze verzette zich, maar hij kon haar gemakkelijk de baas.

‘Je had dit veel makkelijker kunnen maken als je mij voor je had laten zorgen,’ mompelde hij.

Wayne bond haar polsen met het plakband achter op haar rug aan elkaar en draaide haar toen weer om, zodat ze met haar rug haar handen tegen de grond drukte.

Hij pakte het op de grond gevallen pakketje. Het was een pakje zoals het soort waarin steriel verband verpakt wordt. Maar ze was bang dat hier iets heel anders in zou zitten.

Hij haalde het cellofaanpapier eraf en haalde een lapje tevoorschijn dat er uitzag als een groot verband. Toen maakte hij de twee bovenste knoopjes van haar bloes los en legde het verband bovenop haar hart. Het pakpapiertje stopte hij weer terug in zijn zak. Shauna’s ademhaling werd sneller. Waar was Frank?

‘Dit zal niet lang duren,’ zei hij. ‘Het werkt wel niet zo snel als een naald in de bloedstroom, maar met al de bewegingen die je maakt, is het veel veiliger.’

‘Wat doe je?’

‘Je weer terugbrengen naar het begin.’

De huid onder het doekje brandde.

‘Je moet mij vertellen waar Miguel is.’

‘Zoals ik al zei: dat weet ik niet. Ik denk dat ik ontdekt heb hoe dat trucje van jou om gedachten te lezen, werkt. Jammer voor jou, maar ik denk niet dat het bijzonder effectief is tegenover je vijanden. En dat levert mij in een geval als dit een aardig voordeel op. Het probleem is natuurlijk dat het medicijn daardoor op de buitenlandse markt niet erg aantrekkelijk zal zijn. Dus daar zullen we nog iets aan moeten doen. Jij en Miguel kunnen ons daarbij helpen.’

‘Doe je al niet genoeg op de buitenlandse markt?’ Als Frank haar had laten zitten…

Wayne scheen oprecht verbaasd. ‘Zo, dus je hebt onze kleine operatie ontdekt? Aan die bijzondere herinnering zullen we dan iets moeten doen. Misschien kunnen we ons op de een of andere manier op een specifiek doel…’

‘Schending van mensenrechten? Handel in kinderen? Er zijn duizenden manieren om de wet te overtreden, Wayne. Waarom kies je hiervoor?’

‘Levert aardig wat op. Een aangenaam leven.’ Hij boog zich over haar heen, zijn gezicht vlak bij dat van haar. ‘Mooie vrouwen.’Wayne keek haar even dreigend aan. ‘En de loyaliteit van de machtigste man in de wereld.’ Hij ging rechtop zitten alsof hij wilde gaan staan.

‘Als je denkt dat hij loyaal zal blijven als hij erachter komt dat…’

Wayne lachte. ‘Je was altijd al naïef, Shauna. Dat vind ik nu juist zo leuk aan…’

Een kanonskogel met de naam Frank schoot Wayne van Shauna’s lichaam af en smeet hem tegen de grond. De mannen worstelden en ze hoorde Wayne schreeuwen. Shauna ging op haar knieën zitten en zag uiteindelijk kans om te gaan staan. Frank, die waarschijnlijk zo’n tien tot vijftien kilo zwaarder was dan Wayne, zat nu bovenop hem en haalde uit met zijn vuist.

‘Sla hem niet bewusteloos,’ gilde ze. Ze rende naar hen toe.

Frank vloekte en sloeg Wayne tegen de schouder in plaats van in zijn gezicht.

‘Mijn handen, mijn handen. Frank, maak ze los!’ Ze moest dat doekje van haar borst halen. Ze moest bij bewustzijn blijven. Haar bloed stroomde nu door haar aderen en voerde Waynes medicijn naar haar hersens mee.

‘Ik heb het nogal druk,’ gromde Frank. Hij had Wayne wel tegen de grond gedrukt, maar die schopte wild met zijn benen en zwaaide met zijn armen.

‘Er zit plakband in zijn jaszak,’ zei ze terwijl ze naar de trap rende. Ze bekeek de ijzeren leuning. Ze kon hem maar nauwelijks zien. Ze duwde haar schouder tegen de leuning aan en schuurde ermee over het oppervlak tot ze een uitsteeksel vond dat scherp genoeg was om haar bloes te scheuren. Ze lichtte haar polsen op en begon te zagen. Ze hoopte dat ze nog voldoende tijd had.

Het werd even zwart voor haar ogen en toen keerde haar gezichtsvermogen weer terug. Ze moest opschieten en de zwachtel op haar borst zo snel mogelijk verwijderen, voordat het verdovingsmiddel, of wat het dan ook was, zijn volle uitwerking zou krijgen.

Tegen de tijd dat Frank Wayne, aan handen en voeten gebonden, naar de trap sleurde, voelde ze dat het plakband begon te scheuren. Ze rende naar Frank toe.