Kus(115)

Ze was er niet zeker van of ze die toestemming kon krijgen van iemand die zich van zijn omgeving niet meer ten volle bewust was.

Ze liet de mogelijkheid vallen.

Ze zou hem kunnen verdoven met drugs.

Maar dat leverde dezelfde problemen op, plus het feit dat ze geen toegang had tot welk soort narcoticum ook dat ze nodig had, een middel dat hem zowel bij bewustzijn zou houden als verdoven.

Ze stootte Franks arm aan. Hij schrok wakker.

‘Frank, heb jij iets met drugs te maken?’

Hij keek haar even dreigend aan en deed toen zijn ogen weer dicht. ‘Ik zei je al dat dat mijn terrein niet is.’

‘Ken je iemand die daar wel connecties mee heeft?’

‘Nee. En laat me nu slapen tot je wat bedacht hebt.’

‘Bedankt voor je hulp.’

Ze zou net kunnen doen of ze honderdtachtig graden zou draaien, een volledige overgave aan alle adviezen die hij haar ooit gegeven had. Frank zou haar bewijs zijn, hem duidelijk maken dat ze nu volledig aan hun kant stond, dat ze, als ze haar in hun complot zouden opnemen, hoe ingewikkeld en illegaal het ook mocht zijn, alles zou vergeten. Ze zou zijn taal spreken. Haar omzichtigheid, waardoor hij zich bedreigd voelde, laten varen. Hem verleiden met een aanraking, de kus van een geliefde. Hem laten geloven dat ze zijn zogenaamde bezorgdheid voor haar geloofde.

Shauna’s maag trok samen. Onmogelijk. Ze zou hem onder zulke omstandigheden niet kunnen overtuigen. Hij zou haar nooit geloven. Haar handen begonnen al te trillen nu ze erover nadacht. Wat ze met Frank had uitgehaald, was het uiterste van haar vermogen.

En bovendien werd aangenomen dat Frank dood was.

Ze zou Wayne op de een of andere manier kunnen verzwakken. Fysiek. Hem steken zoals hij haar gestoken had. Ze bespotte haar eigen onnozelheid. Alsof ze een ex-marinier te grazen zou kunnen nemen als hij dat niet wilde. Een ex-marinier, die vechtsporten had beoefend waarvan ze nog nooit gehoord had. Misschien zou Frank het kunnen, maar Shauna kon niet het risico nemen dat Frank te ver zou gaan.

Wayne moest in leven blijven. Anders zou ze Miguel nooit meer kunnen vinden.

Ze kon niets bedenken hoe ze Wayne zo ver zou kunnen krijgen dat hij haar zou vertellen waar Miguel was. In dat geval zou ze aanname nummer vier moeten laten vallen. Ze kon hopen dat Wayne haar op de een of andere manier naar Miguel toe zou leiden en zelf in de schaduw zou blijven.

En wat dan? Zou hij hen dan allebei vermoorden?

Shauna voelde de wanhoop van haar schouders glijden en plaatsmaken voor nieuwe woede. Ze haatte Wayne Spade, ze haatte hem omdat hij haar steeds weer opnieuw bestolen had en dat hij het ongetwijfeld weer zou doen. Wat hij haar had aangedaan, was niets minder dan verminking van haar geest, een beroving van haar meest waardevolle, persoonlijke bezit – haar geheugen, haar verleden, haar levensweg, haar identiteit.

Hij had haar broer bestolen. Hij had de man die van haar hield het zwijgen opgelegd. Hij had haar vader nog meer tegen haar opgezet. Hij had de waarheid verdraaid. Hij had haar verraden met een geveinsde vriendschap en een vals gevoel van veiligheid. Hij had haar op een schavot van leugens gezet dat levens eiste als het instortte.

Hij had zelfs geprobeerd haar te vermoorden, haar te verdrinken… Shauna kreeg plotseling een idee dat haar trof als een emmer ijswater die in haar gezicht werd gegooid.

Dat ze zelfs maar in staat was om eraan te denken, deed haar huiveren. Zou ze het kunnen? Ze bestudeerde Franks handen, de dikke handpalmen en de lange vingers. Was ze in staat om iemand tot zoiets over te halen?

Ja, dat was ze.

Ze was ertoe in staat om Miguels leven te redden. Ze keek Frank langer aan dan goed was tot ze weer voor zich op de weg keek.

Hij zou haar helpen.

Mits ze de actie zelf overleefden.

‘Ik zal je vertellen wat ik bedacht heb,’ zei ze.





37


Tegen kwart voor een was Landons gewoonlijk zo keurig opgeruimde kantoor bezaaid met papieren en glanzend blauw-gele boekjes die het MMV-logo droegen.

Jaarverslagen, prospecti, memo’s, tijdschriftenartikelen over de glorietijd van het bedrijf en prints van powerpointpresentaties tijdens bestuursvergaderingen. Hij had ook documenten over de campagne tevoorschijn gehaald: financiële verslagen, accountantsverklaringen, verslagen over donaties, alles wat in zijn kantoor deel uitmaakte van de financiële overzichten van zijn campagne. Ze waren niet van groot nut, want de belangrijkste verslagen werden niet hier maar op het hoofdkantoor van de campagne bewaard.

Hoe dan ook, Landon vond niets afwijkends, op het eerste gezicht niets dat Shauna’s vrees dat er iets niet klopte, rechtvaardigde. Hij wreef in zijn ogen en zuchtte. Misschien had hij gelijk gehad, dat Shauna’s gedrag alleen maar een vorm van aandacht trekken was.

Maar het tijdstip van de enorme winsten bleef hem niettemin bezighouden. Trent was ervan overtuigd geweest dat Landon de financiële middelen zou hebben die noodzakelijk waren voor de race naar het Witte Huis, en Landon had er op dat moment alleen maar het oprechte vertrouwen van een goede vriend in gezien.