Kurt Wallander 04(92)

‘Je moet snel naar bed zijn gegaan’, zei Wallander. ‘Als ik dat geweten had, had ik niet gebeld.’

‘Wil je daarmee zeggen dat je mij onnodig hierheen hebt laten komen?’

Wallander schudde zijn hoofd.

‘Het is die plastic container’, zei hij. ‘Ik wil dat je daar meer over vertelt.’

‘Ik heb er niet meer over te zeggen dan wat ik al gezegd heb’, antwoordde Nyberg verbaasd.

Wallander ging achter zijn bureau zitten en bekeek Nyberg. Hij wist dat Nyberg niet alleen een goede technisch rechercheur was, maar dat hij ook over fantasie en een buitengewoon goed geheugen beschikte.

‘Jij zei dat je een keer eerder een dergelijke plastic container had gezien’, zei hij.

‘Niet een dergelijke’, antwoordde Nyberg. ‘Exact zo een.’

‘Dat betekent dat het een bijzonder exemplaar moet zijn’, zei Wallander. ‘Kun je hem beschrijven?’

‘Is het niet beter dat ik hem ga halen?’ vroeg Nyberg.

‘We gaan er samen wel even naar kijken’, zei Wallander en hij stond op.

Ze liepen de gang door van het slapende politiebureau. Ergens hoorden ze een radio. Nyberg deed de deur van de kamer waar de politie voorwerpen bewaarde van lopende rechercheonderzoeken van het slot.

De plastic container stond op een plank. Nyberg haalde hem naar beneden en gaf hem aan Wallander. Het was een rechthoekig model dat Wallander aan een koelbox deed denken. Hij zette hem op een tafel en probeerde het deksel open te maken.

‘Dat zit vastgeschroefd’, zei Nyberg. ‘Bovendien valt op dat de container absoluut luchtdicht is. Hier aan de zijkant zit een raampje. Waar dat voor is weet ik niet. Maar ik zou denken dat er aan de binnenkant een thermometer gemonteerd moet zitten.’

‘Jij hebt precies zo’n exemplaar in het ziekenhuis in Lund gezien’, zei Wallander, terwijl hij de plastic container bekeek. ‘Kun je je ook herinneren waar? Op welke afdeling hij stond?’

‘Hij bewoog’, antwoordde Nyberg.

Wallander keek hem vragend aan.

‘Het was in een gang bij de operatiekamers’, vervolgde Nyberg. ‘Er kwam een verpleegster mee aandragen. Ik kan me herinneren dat ze haast had.’

‘Je herinnert je verder niets?’

‘Niks.’

Ze liepen terug naar het kantoor van Wallander.

‘Mij doet hij denken aan een koelbox’, zei Wallander.

‘Ik denk ook dat het dat is’, antwoordde Nyberg. ‘Misschien voor bloed.’

‘Ik wil dat je dat uitzoekt’, zei Wallander. ‘Ik wil weten wat die plastic container daar in Gustaf Torstenssons auto deed op de avond dat hij stierf.’

Toen ze terug waren in zijn kamer moest Wallander opeens denken aan iets wat Nyberg eerder die avond gezegd had.

‘Jij zei dat hij in Frankrijk geproduceerd was?’

‘Er stond Made in France op het handvat.’

‘Dat is mij niet opgevallen.’

‘Op de containers die ik in Lund heb gezien, was de tekst duidelijker’, zei Nyberg. ‘Dus je bent geëxcuseerd.’

Wallander ging weer in zijn stoel zitten, terwijl Nyberg bij de deur bleef staan.

‘Ik kan me vergissen,’ zei Wallander, ‘maar ik ervaar die plastic container in de auto van Gustaf Torstensson als merkwaardig. Wat moest hij daar? Je weet zeker dat hij niet gebruikt is?’

‘Toen ik het deksel er afschroefde, heb ik ontdekt dat dat de eerste keer was sinds de container de fabriek verliet waar hij is geproduceerd. Wil je dat ik uitleg hoe ik dat kon zien?’

‘Voor mij is het voldoende dat jij het zeker weet’, zei Wallander. ‘Ik zou er toch niks van snappen.’

‘Ik begrijp dat jij denkt dat die container belangrijk is,’ zei Nyberg, ‘maar dat ik onverwachte voorwerpen in verongelukte auto’s vind is niet zo bijzonder.’

‘In dit geval kunnen we het ons niet permitteren ook maar één detail over het hoofd te zien’, zei Wallander.

‘Dat kunnen we toch nooit’, antwoordde Nyberg verwonderd.

Wallander stond op uit zijn stoel.

‘Bedankt dat je bent gekomen’, zei hij. ‘Ik wil graag morgen al een antwoord op de vraag waarvoor die plastic container wordt gebruikt.’

Buiten voor het politiebureau gingen ze uiteen. Wallander reed naar huis en at in de keuken een paar boterhammen voordat hij naar bed ging. Hij kon niet slapen en lag lang te draaien, waarna hij weer opstond en terugliep naar de keuken. Zonder het licht aan te doen ging hij aan de keukentafel zitten. Het licht van de straatlantaarn veranderde de keuken in een vreemde schaduwwereld. Hij voelde zich rusteloos en ongeduldig. Het onderzoek werd gekenmerkt door al te veel losse eindjes. Ook al hadden ze nu besloten een bepaalde weg te volgen, hij twijfelde of ze de juiste keuze hadden gemaakt. Hadden ze iets beslissends over het hoofd gezien? Hij dacht terug aan de dag waarop Sten Torstensson hem tegemoetkwam op het Jutlandse strand. Nog steeds meende hij zich hun gesprek bijna woordelijk te kunnen herinneren. Toch vroeg hij zich af of het ook kon zijn dat hij Sten Torstenssons eigenlijke boodschap misschien gemist had, of er een andere inhoud achter de woorden had gezeten.