Kurt Wallander 04(96)

Ik heb ook een pet in mijn hand, dacht Wallander. Soms merk ik niet eens dat hij er is.

Ze verzamelden zich rond de tafel in de vergaderruimte. Svedberg liet somber een voorstel zien voor het nieuwe politie-uniform dat aan alle politiedistricten van het land was gedistribueerd.

‘Wil je zien hoe we er in de toekomst gaan uitzien?’ vroeg Svedberg.

‘Wij dragen toch nooit een uniform’, antwoordde Wallander terwijl hij ging zitten.

‘Ann-Britt is niet zo negatief als de rest van ons’, zei Svedberg. ‘Zij denkt echt dat het nieuwe uniform mooi kan zijn.’

Björk was op zijn plaats gaan zitten en liet zijn handen op tafel neerdalen ten teken dat de vergadering kon beginnen.

‘Vanochtend is Per er niet bij’, zei hij. ‘Hij moet proberen die tweelingbankrovers van vorig jaar veroordeeld te krijgen.’

‘Welke tweeling?’ vroeg Wallander.

‘Kan het iemand ontgaan zijn dat Handelsbanken door twee mannen werd beroofd die naderhand tweelingen bleken te zijn?’

‘Vorig jaar was ik er niet’, antwoordde Wallander. ‘Dat is totaal langs me heen gegaan.’

‘We hebben ze later gepakt’, zei Martinson. ‘Ze hadden een basisopleiding economie gevolgd aan een van de uitstekende universiteiten in dit land. Toen hadden ze een startkapitaal nodig om hun ideeën uit te voeren. Ik geloof dat ze aan een drijvend pretpark dachten dat langs de zuidkust verplaatst kon worden.’

‘Nog niet eens zo’n gek idee’, zei Svedberg peinzend, terwijl hij zich op zijn kale schedel krabde.

Wallander keek rond.

‘Alfred Harderberg heeft gebeld’, zei hij. ‘Ik ga vanavond naar kasteel Farnholm en ik neem Martinson mee. Er bestaat een kleine kans dat zijn reisplannen worden omgegooid, maar ik heb laten weten dat ons geduld niet onuitputtelijk is.’

‘Zou hem dat niet achterdochtig maken?’ vroeg Svedberg.

‘Ik heb er de hele tijd op gewezen dat het om een routinegesprek gaat’, zei Wallander. ‘Ondanks alles heeft Gustaf Torstensson hem bezocht op dezelfde avond dat hij overleed.’

‘Het werd wel tijd’, zei Martinson. ‘Maar we moeten zorgvuldig overdenken waar we met hem over willen praten.’

‘We hebben de hele dag nog’, zei Wallander. ‘We krijgen een bevestiging van het kasteel dat hij echt komt.’

‘Waar zit hij dit keer?’ vroeg Svedberg.

‘In Barcelona’, zei Wallander.

‘Hij bezit veel onroerend goed in Barcelona’, herinnerde Svedberg zich. ‘Bovendien heeft hij belangen in vakantiedorpen in aanbouw bij Marbella. Alles is ondergebracht in een bedrijf dat Casaco heet. Ik heb de aandelenprospectus ergens gezien. Als ik me niet vergis werd dat allemaal vanuit een bank in Macao geregeld. Waar dat ook mag liggen.’

‘Ik weet het niet’, zei Wallander. ‘Maar dat is op dit moment ook niet belangrijk.’

‘Dat ligt ten zuiden van Hongkong’, zei Martinson. ‘Hoe zit het met jullie aardrijkskundige kennis?’

Wallander schonk een glas water in en de vergadering ging over tot haar gewone routine. Een voor een brachten ze verslag uit van wat er was gebeurd sinds ze elkaar voor het laatst hadden getroffen, ieder vanuit zijn specifieke arbeidstaken. Martinson gaf een paar mededelingen van Ann-Britt Höglund door. Het belangrijkste was dat ze de volgende dag zowel Lars Bormans kinderen als zijn weduwe, die op bezoek was in Zweden, zou ontmoeten. Toen het Wallanders beurt was begon hij met te vertellen over de plastic container. Hij besefte algauw dat zijn collega’s moeite hadden om te begrijpen waarom juist dat detail nou zo belangrijk kon zijn. Dat is misschien goed, dacht hij. Dat zorgt ervoor dat ik ook mijn eigen verwachtingen wat temper.

Na ongeveer een halfuur ging het gesprek over in een algemene discussie. ledereen was het er met Wallander over eens dat ze de losse eindjes die niet onmiddellijk in de richting van kasteel Farnholm wezen voorlopig zouden laten rusten.

‘We wachten nog steeds op wat de afdelingen Fraude in Stockholm en Malmö ons te zeggen hebben’, zei Wallander toen de vergadering haar einde naderde. ‘Wat we op dit moment kunnen vaststellen is dat noch Gustaf noch Sten Torstensson vanuit duidelijke motieven werd omgebracht. Ik denk dan aan beroving of wraak. We moeten er natuurlijk rekening mee houden dat we blijven zoeken tussen hun klanten als het spoor naar Farnholm niks blijkt op te leveren, maar we moeten ons nu in de eerste plaats concentreren op Harderberg en Lars Borman. We mogen hopen dat Ann-Britt iets belangrijks kan lospeuteren wanneer ze met de weduwe en de kinderen praat.’

‘Redt ze dat?’ vroeg Svedberg.

‘Waarom zou ze dat niet redden?’ vroeg Wallander verwonderd.