Inside Out(95)

Cogon kwam bij me staan. Hij keek teleurgesteld, tot hij de andere deur zag. ‘Heb je nog een code?’

‘Nee. Deze kleine verrassing heeft Logan niet genoemd, maar we konden ook niet alle bestanden openen.’ Ik zag dat een van de toetsen groen oplichtte. ‘Er stond wel dat groen was om te openen en rood om te sluiten. Misschien ging dat hierover.’ Ik drukte de groene toets in. Er gebeurde niets.

Cog staarde naar de lichtjes. ‘Tien toetsen met tien kleuren. Misschien…’ Hij wees naar de toets die linksbuiten zat. ‘Dit is nummer één. Als je aanneemt dat ze op volgorde zitten, kun je de code van de andere deur proberen.’

Ik drukte de kleur voor het eerste cijfer in, en het licht eronder ging uit. Toen toetste ik de andere cijfers in, waarbij het me opviel dat geen van de getallen herhaald werd. Weer niets, alleen de lichtje gingen uit.

‘Of misschien toch niet,’ zei Cogon.

Na een paar seconden gingen de lichtjes weer aan.

‘Misschien is de volgorde van de cijfers andersom.’ Ik probeerde het nog eens. Nog steeds niets. ‘Of de eerste knop staat voor de nul, en dan lopen ze door tot de negen.’

Deze keer gingen alle lichtjes uit, behalve het groene.

‘Groen om te openen,’ zei Cog, en hij drukte de knop in.

De deur achter ons ging sissend dicht. Het groene licht begon te knipperen. Er klonk een zuigend, hydraulisch geluid, maar de andere deur bleef dicht. Cogon duwde ertegenaan, maar zonder resultaat.

Ik kreeg bijna geen adem meer. Niemand anders kende de code om binnen te komen. Misschien zaten we hier wel vast. Ik voelde me duizelig, en mijn ingewanden leken op te zwellen alsof ik te veel had gegeten.

Cog draaide zich om, zette zijn rug tegen de deur en duwde uit alle macht. De paniek op zijn gezicht weerspiegelde de mijne. Hij drukte zijn handen tegen de zijkanten van zijn hoofd alsof hij probeerde zijn schedel bij elkaar te houden.

Zonder geluid ging de andere Poort plotseling open. Aan de andere kant wachtte ons pure duisternis en ijzige kou. In het duister blonken witte lichtjes op, maar het was moeilijk te zien of die echt waren of niet. Zwarte en witte vlekken wervelden voor mijn ogen. Mijn oogbollen voelden alsof ze uit elkaar gingen spatten.

Mijn maag maakte een duikeling, en toen ik omlaagkeek zag ik dat mijn voeten niet langer de grond raakten. Ik zweefde. Cog draaide zich om, terwijl hij langzaam door de deuropening naar Buiten zweefde. Hij wees.

De rode toets lichtte op. Rood om te sluiten. Bijna buiten bewustzijn reikte ik naar de knop. Maar Cog was Buiten. Ik moest hem helpen.

Hij gebaarde weer, maar ik drukte niet.

Cog gooide zijn hamer. Die kwam op me afzeilen, terwijl hij een trage salto achterover maakte. Toen eiste het duister me op.





Hoofdstuk 21





Ik had graag beweerd dat ik naar een betere plek was gegaan. Maar ik werd gewekt door de ijzige kou. Ik lag ineengedoken op de vloer van de kleine kamer. Moeizaam kwam ik overeind. Mijn huid voelde uitgerekt, helemaal uitgelubberd. Ik wilde het liefst onder een dikke laag dekens kruipen om mijn lichaam weer strak samen te persen. Een rood waas hing voor mijn ogen.

De buitenste Poort was dicht, maar de deur naar Binnen was open. Het paneel met gekleurde toetsen lichtte fel op, en ik had het het liefst aan stukken geslagen. Cog was niet bij me, en ik betwijfelde of hij op tijd weer naar binnen was gekomen.

Dat luchtledige, gewichtloze… daarbuiten kon niets overleven. Toch moest ik het proberen. Anders zou ik niet met mezelf kunnen leven. Ik toetste de eerste cijfers in.

‘Wacht!’ beval een zeer onwelkome stem.

Ik negeerde hoofdcommandant Karla en toetste nog twee cijfers in voor ze haar stungun gebruikte. Een vloedgolf van energie sloeg door mijn lichaam. Mijn laatste gedachte was voor Cog.



De volgende keer dat ik wakker werd, was ik er nog beroerder aan toe. Rijen zwarte tralies, de stank van ongewassen lichamen, ontlasting en angst en de harde metalen brits onder me vertelden me genoeg. Ik was gearresteerd en bevond me in het cellencomplex.

Toen Vinco binnenkwam met de hoofdcommandant op zijn hielen wenste ik dat ik was weggezweefd, net als Cog.

‘Denk maar niet dat je gered wordt door je slovenvriendjes. We hebben de onderste niveaus weer onder controle gekregen,’ zei hoofdcommandant Karla. Ze perste haar lippen samen in een tevreden lachje waaraan haar ogen niet meededen. ‘Wil je weten hoe?’

‘Nee.’ Dat was de waarheid. Het was helemaal verkeerd afgelopen. Cog was verdwenen. Buiten bestond niet. Er was niets meer waar Trella nog om gaf. Maar Ella was van plan haar mond te houden.

‘Je bent wel druk bezig geweest, de afgelopen vier weken.’ Vinco klonk alsof hij onder de indruk was. ‘Dat zo’n sloofje als jij zoveel problemen kan veroorzaken.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘En dat je die poort hebt gevonden en geopend. Uiteraard heb je er wel een prijs voor betaald. Ik zal mijn grote, koppige vriend nog missen.’ Hij trok een mes uit zijn riem. Het lemmet glansde in het akelige gele licht.