Inside Out(92)

‘Dat die bestanden oud lijken, hoort bij hun valstrik.’

‘En Logan? Hoort die er ook bij?’

Als Domotor mij zo makkelijk voor de gek kon houden, kon hij dat ook met anderen. ‘Ik weet het allemaal niet meer. Ik neem aan dat degenen die niet worden gearresteerd, samenwerken met de Opper Cops.’ Karla en de Opper Cops genoten vast van dit hele circus. Ik vroeg me af wanneer ze de val zouden sluiten.

Riley legde zijn arm om mijn schouder en trok me naar zich toe. Ik kroop tegen hem aan en ademde zijn warme geur in.

‘Laten we geen voorbarige conclusies trekken,’ zei hij. ‘Jij wantrouwt iedereen, dus dan zou Domotor wel een verdomd goede leugenaar moeten zijn om jou over te halen hem te helpen.’

‘Diep vanbinnen wílde ik erin geloven,’ zei ik. ‘Waarschijnlijk zag ik alleen wat ik wilde zien, en niet de waarheid.’

Riley wreef over mijn arm. ‘Ik weet het niet. Het zou wel een behoorlijk ingewikkelde valstrik zijn. En daar hebben de Trava’s niet genoeg fantasie voor. Tenzij er nog iemand anders bij betrokken is, en er nog iets anders speelt.’

Ik ging rechtop zitten. ‘De Controllers?’

Hij fronste zijn wenkbrauwen. ‘Dat zou kunnen.’

‘Weet je wie dat zijn?’

‘Nee. Als ik er logisch over nadenk, denk ik dat ze niet bestaan. De Trava’s willen alle systemen beheersen, en ik geloof eigenlijk niet dat ze bevelen zouden aannemen van mysterieuze Controllers. Ze hebben ze vast verzonnen om iemand de schuld te kunnen geven als het allemaal misloopt. Maar als ik op het netwerk ga, heb ik altijd het gevoel dat ik in de gaten word gehouden. Dat ik steeds een stukje van mezelf kwijtraak als ik het systeem in ga. En als ik klaar ben, heb ik altijd vreselijke hoofdpijn. Het klinkt stom. Mijn vader zegt dat die pijn komt omdat ik mijn ogen zo moet inspannen.’

‘Het is niet stom. Wist ik maar waarom iemand al die moeite heeft gedaan. Misschien wil Karla het me allemaal uitleggen, als laatste wens voor ik de Hakmolen in ga.’ Ik betwijfelde het, maar ik kon het in elk geval proberen.

‘Zeg dat nou niet.’

‘Waarom niet?’

‘Omdat we er wel iets op verzinnen.’

Helaas was ik niet zo optimistisch als Riley. Snel keek ik op de klok. Uur vierennegentig. Nog zes uur voordat Cog voor de laatste keer door de gangen zou lopen, tenzij ik…

Nee. Zo moest ik niet denken. Nog niet, in elk geval. Rileys arm bleef om me heen liggen. Ik zette Zippy op de vloer en draaide me naar hem toe. Mijn plotselinge verlangen om nog dichter bij hem te zijn verdreef mijn angstaanjagende toekomstvisioenen. Onze lippen vonden elkaar, en een golf van hitte joeg door mijn lichaam toen we elkaar kusten.

Hij drukte zich tegen me aan, zijn warme handen uitgespreid op mijn rug. Waar onze lichamen elkaar raakten voelde ik hete trillingen op mijn huid. Ik vlocht mijn vingers door zijn haren.

Veel te snel maakte Riley zich weer los. ‘Mijn pauze is voorbij.’ Spijt stond in zijn ogen te lezen. ‘Ik moet terug.’ Hij kwam overeind. ‘Doe geen overhaaste dingen. Ga nergens heen. Alsjeblieft. Hier ben je veilig.’ Hij aarzelde, alsof hij nog iets wilde zeggen, maar hij kneep alleen even in mijn arm en haastte zich weg.

Toen de deur dicht klikte, vloeide alle warmte weg uit mijn lichaam. De werkelijkheid keerde terug, en de tijd tikte door. Mijn dromerige gedachten vervlogen, en ik begon mijn volgende actie te plannen. Ik moest de perfecte plek vinden om Karla te benaderen.

Mijn hoofd klopte en bonkte van al het nadenken. Starend naar de wand tegenover me telde ik de klinknagels. Twintig op elke metaalplaat. Niet meer, niet minder. De bouwers van Binnen waren nooit afgeweken van de bouwplannen. Geen creativiteit, geen verrassingen.

Toch hadden de Opper Cops voor een grote verrassing gezorgd met hun creatieve valstrik. Indrukwekkend.

De tijd marcheerde onverbiddelijk verder, als patrouillerende Opper Cops. Ik vond mijn slovenuniform op een hoopje in de hoek van de kamer. Het muf ruikende kledingstuk stond stijf van het geronnen bloed en zweet, maar ik trok het toch aan. Voor de Opper Cops hoefde ik er niet netjes uit te zien. Het enorme gat en de grote bloedvlek bedekte ik met een stuk van het leerlingenuniform dat ik afscheurde en om mijn middel bond. Het was mijn bedoeling om zo dicht mogelijk bij Karla en Cog te komen voordat een of andere overijverige Opper Cop me arresteerde.

Ik aarzelde of ik de microfoon en ontvanger mee zou nemen. Moest ik Jacy het slechte nieuws vertellen? Misschien werkte hij wel voor de Opper Cops. Ik rukte de oorbel uit mijn oor en legde hem op Rileys bureau, samen met de knoop. Het zou niet handig zijn als de Opper Cops die technologie bij me zouden vinden.

Uur negenennegentig. Tijd om te gaan. Ik keek de kamer nog even rond, prentte me de details in en besloot nog snel een boodschap voor Riley te schrijven. Maar de woorden wilden niet komen. Dus krabbelde ik maar een nietszeggend bedankje en nog iets van dat het me speet dat ik zoveel problemen had veroorzaakt.