Inside Out(99)

Door de inspanning was ik helemaal buiten adem. Nadat ik even had staan uithijgen, stapte ik over Vinco’s bewusteloze lichaam heen en knielde neer bij de verwarmingsbuis. Door de tralies was niets te zien, dus stak ik mijn hand erdoorheen. Mijn vingers voelden stof, en ik trok een smalle zak uit de buis. De zak, die met een touwtje was dichtgebonden, bevatte een aantal nuttige voorwerpen – een glimmende ijzerzaag, Logans decoder, verbanden, een kruik met water en een handvol proteïnebrokjes.

Ik at de brokjes op en dronk het water. Even kwam mijn maag in opstand, maar met veel moeite wist ik het eten binnen te houden. Ik had de energie hard nodig.

Snel trok ik mijn aan flarden gesneden uniform uit en verbond mijn armen, benen en bovenlijf. Toen stal ik Vinco’s shirt. Het hing tot op mijn knieën. Ook jatte ik zijn mes en stungun. Alleen de zapper liet ik zitten.

Met de ijzerzaag, die bedekt was met diamantslijpsel, begon ik door de tralies te zagen. Ik deed het zo snel mogelijk, maar het voelde toch alsof er uren voorbijgingen. Bij elke geluidje sprong ik uit mijn vel van schrik. Eindelijk had ik de laatste tralie door en kon ik de buis in glippen. Ik lette goed op dat ik geen bloedspoor achterliet en haastte me… ja, waarheen?

Ik wist maar één plek – het vertrek van dokter Lamont.

De warme lucht in de buis zoog mijn laatste restje energie weg. Daarom gebruikte ik onze opslagruimte op niveau vier om over te stappen op de ventilatieschacht. Vandaar ging ik naar de Tussenruimte. De ruimte tussen de niveaus voelde aan zoals altijd, hol en leeg. Ik had verwacht dat de Trava’s er allemaal Opper Cops zouden hebben neergezet.

Even later liet ik me in dokter Lamonts kantoor met een doffe dreun op de vloer vallen. Ze leek niet erg verbaasd te zijn toen ze kwam kijken wat dat lawaai was.

Ze boog zich over me heen. ‘Kun je naar de behandeltafel lopen?’

Nu pas voelde ik al mijn snijwonden schrijnen en branden. Ik knikte, en ze hielp me overeind en ondersteunde mijn elleboog terwijl ik naar de tafel wankelde en erop neerplofte.

De dokter begon mijn verbanden weg te halen, eerst bij mijn benen.

Hoofdschuddend en met afkeurende geluiden maakte ze de wonden schoon. Ik lag op mijn beurt te krimpen en te sissen van de pijn.

‘Vier wonden moeten gehecht worden, en dat zijn dan alleen nog je benen.’ Ze liep naar haar voorraadkast en vulde een metalen blad met allerlei instrumenten en andere benodigdheden, waaronder naald en draad. ‘Eerst dit.’ Ze gaf me een glas water en een wit pilletje en gebaarde dat ik het moest doorslikken.

‘Waar is dat voor?’

‘Om te slapen. Tenzij je liever wakker bent als ik je wonden hecht?’

Zonder tijd te verliezen stopte ik de pil in mijn mond. Na alle uren met Vinco’s mes weigerde ik om ooit nog metaal door mijn huid te voelen glijden.

Al snel begonnen de contouren van de kamer te vervagen en hoopten donkere schaduwen zich op in de hoeken van mijn blikveld. Even later gleed ik onder een zware zwarte deken in een diepe droomloze slaap.



Ik werd gewekt door de stem van hoofdcommandant Karla. Ik kreunde bijna hardop. Mijn ontsnapping was maar een droom geweest! Maar door de spleetjes tussen mijn oogleden zag ik dat ik nog op de behandeltafel lag. Ik was alleen wel de operatiekamer in gereden. Een laken bedekte mijn lichaam tot aan mijn hals. Rond mijn middel zaten er bloedvlekken in het laken en over mijn neus en mond zat een masker. Een of andere zacht kapje hield mijn haar in bedwang.

Dokter Lamont stond met de hoofdcommandant te discussiëren bij de dubbele deur. ‘Je kunt daar níét naar binnen,’ zei ze. ‘Je bent niet steriel en kunt een vreselijke infectie veroorzaken.’

‘Er is een gevaarlijke sloof ontsnapt, en jij maakt je druk om een infectie?’ vroeg Karla verbijsterd.

‘Ik heb die sloof niet gezien. Ik heb je al gezegd dat hier niemand is behalve ik en mijn patiënten. En Ella, natuurlijk.’

‘En waarom is ze in de operatiekamer?’ vroeg Karla.

‘Blindedarmontsteking. Als ik die operatie niet snel afrond, sterft ze misschien.’

‘Dan kun je maar beter meewerken.’ De deuren knalden open, en plotseling hoorde ik Karla’s stem vlak naast me. ‘Ik zal snel zijn, dokter, zodat je terug kunt naar je patiënt.’





Hoofdstuk 22





Ik bleef roerloos liggen, met mijn ogen dicht. Karla’s zware voetstappen bonkten overal om me heen, gevolgd door het geluid van metaal op metaal.

Dokter Lamont drukte haar vingers in mijn hals alsof ze mijn hartslag opnam. ‘Wil je de incisie misschien ook even zien, Karla?’

Ik voelde het laken bewegen bij mijn heup, alsof de dokter het vastpakte. Geschrokken hield ik mijn adem in, bang dat Karla op Lamonts uitdaging in zou gaan, maar tegelijk onder de indruk van de moed van de dokter.