Inside Out(79)

‘Achtennegentig megahertz.’

‘Bedankt voor je hulp.’

Hij grinnikte. ‘Maak je geen zorgen, ik zorg er wel voor dat je me terugbetaalt. En als de TechNo’s nog meer van deze ontvangers hebben gemaakt, neem ik contact met je op.’

Ik zette de knoopmicrofoon uit en vertelde Anne-Jade en Riley wat Jacy had gezegd.

‘Wat weerhoudt de Trava’s ervan om die frequentie ook af te luisteren?’ vroeg ik.

‘Niets. Maar er zijn zoveel frequenties, de kans is klein dat ze juist die ene vinden,’ legde Riley uit. Hij stond op en klopte zijn broek af. ‘Ik zal Anne-Jade terugbrengen naar de lift.’ Hij gaf me het notitiebord met de wachtwoordvragen. ‘Ga jij hier maar mee aan de slag, dan ga ik oppers rekruteren.’

Ik moest lachen om zijn bazige toon. ‘Wie heeft jou de leiding gegeven?’

‘Schaapje.’

‘Zijn we nu de Ploeg van Schapen?’

‘Nee, we zijn de Ploeg van Bèèèèèh.’ Hij blaatte de woorden alsof hij een schaap was.





Hoofdstuk 18





Als straf voor Rileys flauwe grap gooide ik een kussen naar zijn hoofd.

Hij ontweek het met gemak en leidde Anne-Jade onze opslagruimte uit. Voor hij wegging, stak hij zijn hoofd nog een keer om de deur en zei: ‘Bèèèèh.’

Mikken lukte niet zo goed, dus raakte het volgende kussen de deur. Ik overwoog even om op te staan en de kussens terug te halen, maar besloot op de bank te blijven liggen en de lijst met tien wachtwoordvragen te bestuderen. Het wachtwoord voor de coördinaten van de Poort hadden we al ontdekt, en dan was er nog de vraag die verwees naar het aantal tanden aan mijn kam met de parels – die ik had geteld voordat ik hem was kwijtgeraakt in mijn gevecht met de Opper Cop.

Acht vragen bleven over. Ik dacht erover na, maar op geen enkele vraag wist ik een duidelijk antwoord. Vraag nummer zes was: Hoe draai je om buiten binnen te krijgen?

Dat kon met een deurknop te maken hebben, of een hendel, een slot of een schroef. Omdat er niemand was om mee te brainstormen schreef ik zo veel mogelijk antwoorden op en probeerde een andere vraag.

Jouw ogen kunnen zien, maar de mijne werken niet. Toch kan ik zien wat jij niet ziet. Wat ben ik? Ik probeerde een andere vraag. Na een paar uur had ik hoofdpijn. Ik liet de vragen voor wat ze waren en rustte even uit. Het was uur dertig, dus Riley was weer aan het werk, en het zou even duren voor ik weer wat te eten kreeg. Met elk uur dat voorbijging, leefde ik meer mee met Domotor. Die eerste zeventig uur in zijn schuilplaats waren vast heel zwaar geweest. Maar hij had tenminste wel een badkamer en een keuken. Ik berekende hoelang hij kon overleven met het voedsel in zijn ijskast. Dat hij nog steeds vrij was, verbaasde me steeds meer.

Ik probeerde te slapen, maar mijn lege maag protesteerde, en het aanbod van dokter Lamont om haar douche te gebruiken werd met de minuut verleidelijker.

De vier niveaus van Binnen hadden min of meer dezelfde indeling. Kwadraat C4 was gereserveerd voor de energiecentrale en in de Sectoren D4, E4 en F4 bevonden zich de woonvertrekken. Het grootste verschil tussen niveau vier en niveau één waren de watertanks.

In Sectoren B4 en H4 stonden grote opslagtanks voor water, terwijl op niveau één die sectoren in beslag werden genomen door de wasserij en de waterzuiveringscentrale. De ziekenboeg voor de sloven was in Sector H2, net als de zorgeenheid.

Om niet te worden betrapt, had ik mijn tochten naar de bovenste niveaus beperkt, maar ik herinnerde me wel dat ik de ziekenboeg van de oppers een keer had gezien op niveau drie, in Sector B. Als ik er via de ventilatieschacht heen wilde gaan, moest ik eerst in de Tussenruimte klimmen. Dat zou lastig zijn met mijn pijnlijke heup.

Ik droeg nog steeds het leerlingenuniform. Kon ik door de bovenste niveaus wandelen alsof ik er thuishoorde? En zo ja, zou ik het dan ook doen? Anne-Jade had Jacy’s microfoontje open en bloot gedragen. Zippy zag eruit als een gewone schoonmaaktrol. Zelfs de decoder was vermomd als klokje.

Was een douche het risico waard dat ik betrapt zou worden? Nee. Maar het was wel goed om te testen of ik door de bovenste niveaus kon lopen zonder herkend te worden. Geen al te goede reden, maar voldoende. Bovendien zouden de Opper Cops hierboven vast niet naar me uitkijken. Toch?

Nu ik mijn besluit had genomen, zocht ik een goede plek om een boodschap voor Riley achter te laten. Ik hoopte maar dat hij niet al te boos zou worden.

Voordat ik de opslagruimte verliet, kamde ik mijn haar met mijn vingers en liet het over mijn schouders hangen om de oorbel te bedekken. Met het water in het glas waste ik mijn gezicht en spoelde ik het opgedroogde bloed van mijn handen. Als ik een gereedschapsriem droeg, zou dat vreemd overkomen bij de oppers. Grappig dat ik me zo naakt voelde zonder dat vertrouwde gewicht om mijn middel. Maar goed, ik had toch alleen nog maar de decoder. Die paste in een zakje op de pijp van het uniform. Ik stopte het notitieblok met wachtwoordvragen onder mijn uniform en daarmee was ik klaar om te gaan. Althans, in fysiek opzicht.