Inside Out(82)

Daar had hij een punt. Normaal gesproken zou ik de motieven van de dokter inderdaad diep wantrouwen. Maar mijn gebruikelijke instincten voelden niet meer alsof ze klopten. Alles wat ik zeker had gedacht te weten, was onderuitgehaald.

‘Niet alleen om te douchen,’ zei de dokter. ‘Ze kwam ook voor een kom van mijn fameuze soep. En ik weet zeker dat ze nog wel een portie wil.’ Met een knipoog naar mij verliet ze de kamer.

Er viel een ongemakkelijke stilte.

‘Het spijt me dat je je zorgen hebt gemaakt,’ zei ik uiteindelijk.

Hij glimlachte. ‘Er zit ook een positieve kant aan. Nu weet ik dat ik je een douche en een kom soep moet aanbieden als ik je vertrouwen weer wil winnen.’

Nu de spanning was verbroken, ging ik in de andere leunstoel zitten. ‘Je zei dat je me moest spreken toen ik net binnenkwam. Heb je nieuws?’

‘De anderen doen moeilijk. Omdat het de vorige keer zo mis is gegaan, denken ze dat het toch niet gaat werken. Maar ze zijn wel bereid naar je te luisteren.’ Hij dacht even na. ‘Als de dokter het goedvindt, kan ik de anderen op verschillende momenten naar de ziekenboeg laten komen, omdat ze zogenaamd hoofdpijn hebben of zo. Dan kun je hier met hen praten. Dat trekt minder de aandacht, en dan kunnen we onze kamer geheimhouden.’

Dat klonk verstandig.

‘Op die manier weten ze niets van elkaar af, en dat is ook veiliger,’ voegde Riley eraan toe.

Domotor had het ook zo aangepakt, maar toch waren er vier mensen gerecycled. Het leek logisch om de anderen niets over elkaar te vertellen, en mijn eerste reactie was dan ook akkoord gaan. Maar het zat me toch niet lekker. Wat er hier op de bovenste niveaus gebeurde, leek erg op wat de Opper Cops voor elkaar probeerden te krijgen op de onderste niveaus. Maak geen vrienden. Vertrouw niemand. Geef je maten aan om je eigen positie te verbeteren. Ik was er zelf ingetuind, in hun tactiek. En gezien het gemak waarmee ik hier open en bloot kon rondlopen omdat niemand elkaar wilde kennen, waren de oppers er ook ingetuind.

Net als de sloven. Vroeger.

Vroeger?

Razendsnel gingen de afgelopen vier weken door mijn gedachten. De sloven hadden mijn geheim bewaard, ondanks verleidelijke aanbiedingen en dreigementen van hoofdcommandant Karla. De keukensloven hadden samengewerkt om het voedsel voor Domotor in de schacht te verbergen. Jacy en zijn maten, Anne-Jade en Logan… die zouden vroeger nooit zoveel risico’s hebben genomen.

Vroeger… toen Gebroken Man er nog niet was geweest, met zijn beloftes over de Poort. Hij had hun een reden gegeven om zich te verenigen en risico’s te lopen voor anderen.

‘Nee,’ zei ik ten slotte. ‘Op die manier mislukt het.’

‘Hoe bedoel je?’ vroeg Riley.

De dokter kwam binnen met een kom soep. Ze luisterde aandachtig. Ik vroeg me af hoeveel ze had gehoord, of wat ze vermoedde.

Ondanks haar aanwezigheid gaf ik antwoord. ‘Iedereen gescheiden houden, dat gaat niet werken. Ze moeten allemaal weten wie er in de groep zitten. Ze moeten met elkaar praten en contact leggen.’ Ik keek naar de dokter. ‘Ze moeten elkaars hartslag horen en beseffen dat ze allemaal om dezelfde reden hun leven op het spel zetten. Het is te makkelijk om iemand te verraden van wie je alleen de naam kent. Of om op te geven als je niet weet wie je dan allemaal in de kou laat staan.’ Ik keek van Riley naar dokter Lamont en hoopte dat ze me zouden begrijpen.

‘Ze heeft gelijk,’ zei de dokter. ‘Als je geen hartslag hoort, is het makkelijk om het lichaam te laten recyclen.’

‘Volledige openheid van zaken?’ Riley worstelde zichtbaar met dit andere uiterste.

‘Ja. En we kunnen beginnen met de dokter.’ Nu wendde ik me tot haar. ‘Je hebt mijn leven gered en een operatie verricht in een opslagruimte omdat Riley dat had gevraagd. Waarom?’

Een beetje verrast fronste ze haar voorhoofd. ‘Omdat hij de zoon is van een vriend.’

‘Je kent hem.’

‘Precies.’ Ze ontspande zich een beetje.

‘Maar mij ken je niet. Je vermoedt dat ik de vermiste sloof ben, dus waarom geef je me niet aan?’

‘Alweer, voor Riley.’

‘Maar je bood me ook een douche en een bed.’

‘Vergeet de soep niet,’ zei Riley.

Ik keek hem even streng aan.

‘Wat nou? Ik probeer gewoon te helpen,’ zei hij, quasi-onschuldig.

‘Ja, en je bood me soep aan. Waarom?’ vroeg ik haar weer.

‘Uit nieuwsgierigheid vooral. Je kracht is opmerkelijk. Dat je hier bent, en niet aan het verkeerde uiteinde van een zapper, is indrukwekkend. Ik wil weten wat je hier doet. En ik wilde de persoon leren kennen voor wie Riley zijn leven riskeerde.’

‘Je wilde mijn hartslag horen?’

Ze glimlachte. ‘Die vergelijking ga je eindeloos uitmelken, hè?’