Inferno(5)

Waar de grond omlaag glooide veranderde hij in zuigende modder waar ik tot aan mijn enkels in wegzakte. Er zaten kleine levende dingen in de modder. Ik probeerde de laagten zoveel mogelijk te vermijden. De dikke man liep naast me voort. Ik kon hem met geen mogelijkheid kwijtraken. Na een

tijdje zei ik: 'Als je toch van plan bent me te blijven volgen, kun je me net zo goed vertellen hoe je heet.' 'Benito. Je kunt me Benny noemen als je dat wilt.' 'Oké. Benito.' Benny klonk veel te amicaal. 'Luister, Benito, wil je hier niet uit ?'

Ik had een gevoelige plek geraakt. Hij hield abrupt zijn pas in, en over zijn brede gezicht trok een register van emoties zoals ik nog nooit had gezien. Na een lange tijd zei hij: 'Ja.' 'Kom dan met mij mee over de muur heen.' 'Dat is onmogelijk. Voor jou ook. Je zult het zien.' Meer wilde hij niet zeggen. Hij hield gelijke pas met mij terwijl ik verder liep. We liepen.

En liepen, en liepen, en liepen. Die muur was een verdomd eind weg. Ik had gelijk gehad, er was inderdaad iets mis met het perspectief. Zover ik kon nagaan hadden we al langer dan een uur gelopen, maar de muur was nog niet dichterbij gekomen.

We liepen tot ik moest stoppen om op adem te komen. De muur was nog steeds een heel eind weg. Ik ging in de modder zitten om de muggen van mijn lijf te slaan. 'Ik had niet gedacht dat het zo ver was. Hoe hoog is dat ding eigenlijk? Hij moet wel kolossaal zijn.' 'Hij is niet hoger dan drie meter.' 'Maak datje grootje wijs.' 'Kijk eens achter je.'

Het was de schok van mijn leven. De rivier was nu ongeveer drie kilometer van ons verwijderd in plaats van een. En we hadden uren gelopen. Maar -

Benito knikte. 'Al liepen we een eeuwigheid, dan bereikten we de muur nog niet. En we hébben een eeuwigheid. Nee, ik zie dat je me niet gelooft. Goed dan, overtuig jezelf van de waarheid van mijn woorden. Loop verder naar de muur. Loop verder tot zelfs jij ervan overtuigd bent dat we hem nooit kunnen bereiken, en dan zal ik je vertellen hoe je kunt ontsnappen.'

Het kostte me een paar uur, maar uiteindelijk geloofde ik hem.

De muur was als de snelheid van het licht. Je kon er vrij dichtbij komen, maar hem bereiken was voor altijd onmogelijk. De muur was als de snelheid van het licht, of de bodem van een zwart gat, maar verder was hij met niets uit het mij bekende heelal te vergelijken.

Het was duidelijk dat ontsnapping langs deze kant onmogelijk was.

En - en waar waren we eigenlijk precies?





3


Ik zat op mijn billen in het stof en mepte naar de muggen terwijl Benito het nogmaals uitlegde.

'We zijn dood en in de Hel. Dit is het Voorportaal van.de Hel, waar zij naar toe gaan die in het leven geen keus wilden maken.

Warm noch koud, gelovigen noch godslasteraars - je ziet ze daar in de heuvels. Ze jagen een banier na die ze nooit te pakken zullen krijgen.' Toen ging me een licht op. 'Dantes Inferno ?' Benito knikte. Zijn grote vierkante kaak deinde op en neer als een speelse walvis. 'Je hebt Inferno dus gelezen. Mooi. Dat was voor mezelf ook de eerste aanwijzing over hoe ik hier uit moest komen. Als we willen ontsnappen moeten we naar beneden toe -'

'Tuurlijk, helemaal naar beneden.' Ik herinnerde me iets over een meer van ijs en een gat in het midden. Het was een hele tijd geleden dat ik Dante had gelezen. Maar wat had het voor nut me een boek te herinneren uit de dertiende eeuw? Dit kon onmogelijk de echte Hel zijn. Om te beginnen was Dantes kosmologie ronduit belachelijk geweest. Maar waar was ik dan ?

'Hoe weetje zo zeker dat dit de plek is die Dante beschreven heeft?' vroeg ik.

'Wat kan het anders zijn? Het beantwoordt tot in de kleinste

bijzonderheden aan zijn beschrijving.'

En ik was een hele lange tijd dood geweest. Eeuwen? Wat voor soort beschaving zou het zijn die een exacte kopie van Dantes Inferno bouwde? Een Infernoland. Zou het onderdeel vormen van een groter amusementspark, zoals Voor-trekkersland in het Disneyland complex? Of was er buiten Infernoland verder niets?

Wie en wat was Benito? Een stroman, of een opnieuw tot leven gewekte lijklolliezoals ik?

De muur. Hoe hadden ze dat voor elkaar gekregen? De muur was niet dichterbij gekomen, ondanks het feit dat ik gelopen had tot mijn tong op m'n schoenen hing. Een soort plaatselijk veldeffect? Verbogen tijdlijnen? Gekromde ruimte? Kom op, Carpentier, als er iémand is die een verklaring moet kunnen verzinnen, dan ben jij het wel. Het hoeft niet de juiste verklaring te zijn, als hij maar aannemelijk is! 'Eerst moeten we de rivier oversteken', zei Benito. 'Geloof je me als ik zeg dat je niet moet proberen haar over te zwemmen en dat je zelfs ten koste van alles moet voorkomen dat je in aanraking komt met het water, of wil je ook dit op de proef stellen?'

'Wat gebeurt er als ik er gewoon in duik?'

'Dan beland je in dezelfde situatie als waarin je verkeerde toen je in de fles zat: bij bewustzijn, maar niet in staat je te bewegen. Het verschil is dat het erg koud zal zijn en heel onbehaaglijk, en je zult daar eeuwig moeten blijven, wetend dat het je eigen schuld is dat je daar zit.'