Het Pantserhart(324)

                ‘Ik kom je niet nog een keer halen,’ zei ze.

                ‘Ik weet het.’

                ‘Je zult je niet kunnen redden.’

                ‘Waarschijnlijk niet,’ zei hij glimlachend. ‘Maar wie kan dat wel?’

                Ze hield haar hoofd scheef. Toen lachte ze haar kleine spitse tanden bloot.

                ‘Ik kan dat,’ zei ze.

                Harry bleef zitten tot hij de zachte klap van een autoportier in het donker hoorde en een dieselmotor die werd gestart. Hij keek naar het tafelkleed en wilde opstaan toen een soepbord in zijn gezichtsveld gleed en hij de stem van de ober hoorde verkondigen: ‘Speciaal besteld op aanwijzingen van de jongedame en hier per vliegtuig uit Hongkong naartoe gebracht. De glasnoedels van Li Yuan.’

                Harry staarde naar het bord. Ze zit nog steeds in haar stoel, dacht hij. Het restaurant is een zeepbel en komt nu los, zweeft weg over de stad. De keuken heeft altijd voedsel en we zullen nooit landen.

                Hij kwam overeind en wilde gaan. Maar bedacht zich. Ging weer zitten. Tilde zijn eetstokjes op.





Hoofdstuk 95


                De geallieerden

                Harry liep van het restaurant met dansvloer, dat geen restaurant met dansvloer meer was, de heuvel af naar de zeevaartschool die geen zeevaartschool meer was. Liep door naar de bunkers die door de veroveraars van het land waren gebouwd en hen hadden verdedigd. Onder hem lagen de fjord en de stad gehuld in de mist. Auto’s kropen voorzichtig met gele kattenogen over de weg. Als een geest met knarsende tanden gleed er een tram uit de mist.

                Er stopte een auto voor hem en Harry stapte snel in en ging op de voorbank zitten. Uit de stereoapparatuur stroomde Katie Melua met haar smartelijke gekweel. Harry sloeg wanhopig op de uitknop.

                ‘Verdomme, zeg, wat zie je eruit!’ zei Øystein geschokt. ‘Die chirurg heeft er maar een potje van gemaakt, als je het mij vraagt. Maar je bespaart in elk geval geld op een halloweenmasker. Niet lachen, dan scheurt die tronie van je.’

                ‘Dat beloof ik,’ zei Harry.

                ‘Trouwens,’ zei Øystein. ‘Ik ben vandaag jarig.’

                ‘Verdomme. Hier heb je een peuk. Van mij voor jou.’

                ‘Precies wat ik wilde hebben.’

                ‘Hm. Geen grote wensen?’

                ‘Zoals?’

                ‘Wereldvrede.’

                ‘Op de dag dat je wakker wordt met wereldvrede, word je niet wakker, Harry. Want dan hebben ze the big one laten exploderen.’

                ‘Oké. Geen wensen voor jezelf?’

                ‘Niet echt. Een nieuw geweten.’

                ‘Nieuw geweten?’

                ‘Het oude is zo slecht. Mooi pak. Ik dacht dat je een ander had.’

                ‘Dit was van mijn vader.’

                ‘Jezus, kennelijk ben je gekrompen.’

                ‘Ja,’ zei Harry. ‘Ik ben gekrompen.’

                ‘Hoe was het Ekeberg-restaurant?’