Het Pantserhart(318)

                Haar lach vermengde zich met haar tranen. En Harry verbaasde zich erover hoezeer je een geluid, een bepaalde werveling van lucht, kon missen. Hoe lang je kunt verlangen naar een lach.

                ‘Ik moet nu gaan,’ zei hij.

                ‘Waarom?’

                ‘Ik heb nog drie vergaderingen te gaan.’

                ‘Te gaan? Voor je wat gaat doen?’

                ‘Ik bel je morgen.’

                Harry stond op. Hij hoorde muziek van de eerste verdieping komen. Slayer. Slipknot.

                Toen hij in de taxi zat en zei wat het volgende adres moest zijn, dacht hij na over haar vraag. Voor je wat gaat doen? Voor hij klaar zou zijn. Vrij zou zijn. Misschien.

                Het was een kort ritje.

                ‘Dit kan iets langer duren.’

                Hij haalde diep adem, opende het hek en liep naar het huis uit de volkssprookjes.

                Hij meende de turkooizen ogen te zien die hem door het keukenraam volgden.





Hoofdstuk 92


                Vrije val

                Mikael Bellman stond bij de buitendeur van de districtsgevangenis van Oslo en keek naar Sigurd Altman en de cipier die naar de balie sjokten.

                ‘Uitchecken?’ vroeg de beambte achter de balie.

                ‘Ja,’ zei Altman, die een briefje afgaf.

                ‘Nog iets gebruikt uit de minibar?’

                De cipier grinnikte om wat gegarandeerd een standaardgrapje was bij het ontslag van gevangenen.

                De eigendommen werden uit een kast gehaald en met een brede lach overhandigd: ‘Ik hoop dat uw verblijf naar wens is geweest, meneer Altman, en dat we u niet snel weer terugzien.’

                Bellman hield de deur voor Altman open. Samen liepen ze de trap af.

                ‘De pers staat buiten,’ zei Bellman. ‘Daarom nemen we de tunnel. Krohn wacht op je in een auto achter het politiebureau.’

                ‘De persexpert,’ zei Altman met een zuur lachje.

                Bellman vroeg niet aan wie hij nu dacht. Hij had andere vragen. De laatste. En vierhonderd meter om ze beantwoord te krijgen. Het deurslot zoemde en hij duwde deur naar de tunnel open: ‘Nu de zaak is afgehandeld, hoopte ik dat je me een paar dingen kunt vertellen.’

                ‘Brand los, hoofdinspecteur.’

                ‘Bijvoorbeeld waarom je Harry niet direct hebt gecorrigeerd toen hij op het punt stond je te arresteren.’

                Altman trok zijn schouders op: ‘Ik vond het zo leuk om het misverstand aan te horen. Het was immers volkomen begrijpelijk. Wat niet begrijpelijk was, was het feit dat de arrestatie in Ytre Enebakk moest plaatsvinden. Waarom daar? En als er iets is wat je niet begrijpt, dan is het beter om je mond te houden. Dus ik heb mijn mond gehouden tot het me begon te dagen, tot ik het grote beeld zag.’

                ‘En wat vertelde dat grote beeld je?’

                ‘Dat ik me in een weegschaalpositie bevond.’

                ‘Wat bedoel je daarmee?’