Het Pantserhart(317)

                Ze zag eruit zoals ze altijd had gedaan. Zoals ze altijd zou doen. Het donkere haar, de zachtheid in haar bruine ogen, de slanke nek. De duivel moge haar halen. Ze was zo mooi dat het pijn deed.

                ‘Harry,’ zei ze.

                ‘Rakel.’

                ‘Je gezicht. Ik zag het in de kerk. Wat is er gebeurd?’

                ‘Niets. Ze zeggen dat het weer helemaal in orde komt,’ loog hij.

                ‘Kom binnen, dan zet ik koffie.’

                Harry schudde zijn hoofd. ‘Er staat een taxi op me te wachten beneden aan de weg. Is Oleg thuis?’

                ‘Boven in zijn kamer. Wil je hem spreken?’

                ‘Een andere keer. Hoe lang blijven jullie?’

                ‘Drie dagen. Misschien vier. Of vijf. We zullen zien.’

                ‘Dan wil ik graag iets met jullie afspreken. Kan dat?’

                Ze knikte. ‘Ik weet niet of ik er goed aan heb gedaan.’

                Harry glimlachte. ‘Nee, wie weet dat eigenlijk wel?’

                ‘In de kerk, bedoel ik. We zijn vertrokken voordat we… stoorden. Jij had andere dingen om aan te denken. Bovendien kwamen we voor Olav. Je weet dat Oleg en hij… ja, ze hadden elkaar gevonden. Twee gereserveerde mensen. Dat is niet vanzelfsprekend.’

                Harry knikte.

                ‘Oleg heeft het erg vaak over je, Harry. Je betekent meer voor hem dan je misschien beseft.’ Ze keek naar de grond. ‘Misschien wel meer dan ik besefte.’

                Harry schraapte zijn keel. ‘Dus alles is hier onveranderd gebleven sinds…’

                Rakel knikte snel zodat hij die onmogelijke zin niet hoefde uit te spreken. Omdat de Sneeuwman juist in dit huis had getracht hen te vermoorden.

                Harry keek haar aan. Hij had haar alleen willen zien, haar stem willen horen. Hij wilde het haar niet vragen. Hij schraapte opnieuw zijn keel. ‘Ik moet je iets vragen.’

                ‘Wat dan?’

                ‘Kunnen we even in de keuken gaan zitten?’

                Ze gingen naar binnen. Hij ging tegenover haar aan tafel zitten. Legde omstandig en langzaam uit. Ze luisterde zonder hem te onderbreken.

                ‘Hij wil graag dat je hem bezoekt in het ziekenhuis. Hij wil je om vergeving vragen.’

                ‘Waarom zou ik daaraan meewerken?’

                ‘Daar moet je zelf antwoord op geven, Rakel. Maar hij heeft niet lang meer te leven.’

                ‘Ik heb gelezen dat je lang kunt leven met die ziekte.’

                ‘Hij heeft niet lang meer,’ zei Harry. ‘Denk erover na. Je hoeft er nu geen antwoord op te geven.’

                Hij wachtte. Zag haar knipperen met haar ogen. Haar ogen vulden zich met tranen, hij hoorde een bijna geluidloze snik. Bevend haalde ze adem: ‘Wat zou jij doen, Harry?’

                ‘Ik zou nee zeggen. Maar ik ben ook een heel slecht mens.’