Het Pantserhart(320)

                ‘Aha,’ zei Bellman luchtig. Hij wist heel goed waar die vergadering over zou gaan. Reorganisatie. Ontslagen. Overdragen van de verantwoordelijkheid voor moordzaken. Wat hij niet wist was wat Hagen bedoelde met ‘trouwens, als je het hebt over alles te weten komen’.

                ‘Maar je weet toch van die vergadering,’ zei Hagen. ‘We hebben toch beiden het verzoek gehad een aanbeveling te doen met betrekking tot de toekomstige organisatie van moordonderzoek? De deadline komt dichterbij.’

                ‘Onze aanbeveling zal niet zo belangrijk zijn,’ zei Bellman. Hij keek Hagen aan en probeerde te ontdekken waar hij heen wilde. ‘We kunnen zeggen wat we vinden onder het mom van een harmonieuze samenwerking.’

                ‘Tenzij we beiden vinden dat het huidige systeem te verkiezen is boven het onderbrengen van al het moordonderzoek bij één organisatie,’ zei Hagen met klapperende tanden.

                Bellman lachte even. ‘Je hebt te weinig kleren aan, Hagen.’

                ‘Kan zijn. Maar ik weet ook wat ik ervan zal vinden dat een nieuwe moordafdeling zal worden geleid door een politieman die indertijd zijn positie heeft gebruikt om zijn toekomstige vrouw te behoeden voor straf vanwege drugssmokkel. Hoewel getuigen haar als schuldige hebben aangewezen.’

                Bellmans adem stokte. Hij voelde dat hij bezig was de controle te verliezen. Voelde dat de zwaartekracht vat op hem kreeg, zijn haren stonden overeind, zijn maag kneep zich samen. Dit was de nachtmerrie die hij had gehad. Prikkelend in zijn slaap, genadeloos in de realiteit: een val zonder touwen. De val van een soloklimmer.

                ‘Het lijkt wel of je het zelf koud hebt, Bellman.’

                ‘De duivel moge je halen, Hagen.’

                ‘Mij?’

                ‘Wat wil je?’

                ‘Wil, wil. Op de lange termijn zou ik natuurlijk willen dat het korps verschoond blijft van weer een openbaar schandaal dat ertoe bijdraagt dat de integriteit van de doorsneepolitieman in twijfel wordt getrokken. Wat de reorganisatie betreft…’ Hagen trok zijn schouders op en stampte met zijn voeten op de grond. ‘Nu is het natuurlijk mogelijk dat het ministerie, onafhankelijk van de vraag wie de leider moet worden, het moordonderzoek geconcentreerd wil hebben op één plaats. Als ik word gevraagd een dergelijke eenheid te leiden, dan zal ik daar uiteraard over nadenken. Maar feitelijk vind ik het prima zoals de zaken nu gaan. Over het algemeen krijgen de moordenaars hun verdiende straf, of niet? Dus als mijn tegenstander in deze kwestie die mening deelt, dan wil ik voorstellen dat we doorgaan met moordonderzoek op zowel Bryn als hier op het bureau. Wat vind jij, Bellman?’

                Mikael Bellman voelde de ruk toen het touw hem toch opving. Hij voelde dat de gordel strak werd getrokken, dat hij bijna in tweeën brak, voelde dat zijn rug de belasting niet aankon en op het punt stond te breken. Een mengeling van pijn en verlamming. Hij bungelde hulpeloos en duizelig ergens tussen hemel en aarde. Maar hij leefde.

                ‘Laat me erover nadenken, Hagen.’

                ‘Ga je gang. Maar denk niet te lang na. Deadline, weet je wel. We moeten samenwerken.’

                Bellman bleef naar Hagens rug kijken toen hij in looppas naar de ingang van het politiebureau liep. Toen draaide hij zich om en staarde naar de daken van Grønland. Keek naar de stad. Zijn stad.





Hoofdstuk 93


                Het antwoord

                Harry stond midden in de kamer toen de telefoon overging.

                ‘Met Rakel. Wat doe jij?’