Een zee van verlangen(172)

‘Op jouw manier?’ vroeg Felicity ongelovig. ‘Me pijn doen zodra je me maar aanraakte? Noem je dat liefde?’

Hij maakte een arrogant gebaar. ‘Er zijn mensen die ik wél haat. Sommigen heb ik handig uit de weg geruimd, zonder dat iemand het ooit heeft geweten. Anderen krijgen nog met mijn wraak te maken. Ik had lord Colton een keer in het vizier na een aantal mannen bijeen te hebben gebracht om me te helpen. Maar hij bleef leven, ondanks het gat dat ik in zijn rug maakte, en trouwde diezelfde avond nog met Adriana. Ik haatte hem daarom! Ik haatte zijn vader vóór hem, en heb wraak op hem genomen, heel subtiel, maar dat doet nu niet terzake. Wat ik nu op dit moment moet beslissen, is wat ik met jullie ga doen.’

Roger liep naar de andere kant van de zaak, zodat Felicity de kans kreeg de inhoud van haar roemer in een hoge, koperen ketel te gieten die naast haar stond. Pandora draaide haar hoofd om te zien wat ze deed, en keek toen even spottend over de verspilling van goede port. Voordat Felicity de kans kreeg haar tegen te houden, hief de actrice haar eigen glas op en dronk het in één teug leeg. Felicity staarde haar verlamd van angst aan, in de overtuiging dat ze zojuist een dodelijke dosis arsenicum had ingeslikt.

De molenaar draaide zich om en toen hij hun lege glazen zag, zette hij zijn eigen glas neer. ‘Het is tijd om jullie te begeleiden naar de plaats waar ik ook van plan ben jullie heen te brengen.’ Hij wees naar het nachthemd en de cape die van Felicity’s arm waren gevallen. ‘Die zou ik onze lieve Pandora maar laten aantrekken. Als we iemand tegenkomen, zou het moeilijk uit te leggen zijn waarom ik een naakte vrouw in de achterbak van mijn kar heb.’

Pandora hees zich met moeite in het nachthemd en wikkelde de cape om zich heen. Toen hij zwijgend gebaarde dat ze naar de deur moest lopen, gehoorzaamde ze angstig. Felicity volgde haar, en even later klommen ze samen in de kar, terwijl Roger de teugels pakte.

Het duurde niet lang voordat Felicity besefte dat ze niet naar Londen reden, maar in westelijke richting, naar het heuvelachtige gebied. Het was een gebied waar Roger zich betrekkelijk gemakkelijk van hen kon ontdoen en waar ze niet gauw gevonden zouden worden. Als ze er niet in slaagde levend aan hem te ontkomen, zou het waarschijnlijk weken duren, misschien zelfs maanden, voordat iemand hun lijken zou vinden.

Naast haar begon Pandora te kermen en te kreunen. Felicity deed haar zo goed mogelijk na; ze durfde niet anders. Toen ze het sadistische gelach van haar man hoorde, liepen de rillingen over haar rug bij zijn gevoelloosheid. Met al zijn gepraat over zijn liefde voor haar leek hij uiterst geamuseerd over de gedachte dat het hem gelukt zou zijn haar te vergiftigen. Ze hoopte maar dat hij dat geloofde, want waarschijnlijk zou het de enige mogelijkheid zijn om te ontsnappen. Het hing er allemaal van af wat haar man van plan was met hen te doen nádat hij tot de slotsom was gekomen dat ze dood waren. Ze was niet bepaald gelukkig bij het vooruitzicht eventueel levend te worden begraven, maar Rogers aversie tegen afmattend werk kennende, bestond er een grote kans dat hij hen gewoon ergens aan de kant van de weg zou neergooien. Ze bad in stilte dat het zo zou gaan en dat ze niet lang nadat hij weg was hulp zou kunnen vinden.

Pandora hield eindelijk op met kreunen, en weer volgde Felicity haar voorbeeld. Heel voorzichtig stak ze haar hand uit en voelde de pols van de actrice. Ze voelde geen polsslag en kon alleen maar aannemen dat de ander gestorven was door de port die Roger had vergiftigd.

In een voor Felicity volkomen onbekend gebied stopte Roger ten slotte, sleurde Pandora naar het achterste eind van de kar en gooide haar op de grond. Hij pakte haar polsen beet en sleepte haar de weg af, langs een hoge helling. Felicity vermoedde dat die evenwijdig liep met een beek of misschien zelfs de rivier de Avon. In de verte meende ze het gekabbel te horen van snelstromend water.

Terwijl haar man druk bezig was zich te ontdoen van Pandora, scheurde Felicity een klein stukje van haar chemise af en stopte dat in haar mond. Ze hoopte vurig dat het voldoende zou zijn om elke kik te smoren die ze eventueel zou uiten als Roger haar op de grond liet vallen. Als Roger er niet volkomen van overtuigd was dat ze dood was, zou ze geen uur meer te leven hebben.

Roger richtte zich op toen hij een plek had gevonden die geschikt was voor zijn doel. Hij zette zijn voet schrap tegen Pandora’s heup en liet haar van de helling rollen. Even later bewees een plons in de verte dat haar lichaam in de stroom onder in het ravijn was gevallen.

Felicity’s hart bonsde hevig toen Roger een hand om haar enkel klemde en haar naar zich toe trok. Hij sjorde haar rond tot ze evenwijdig met de rand van het ravijn lag. Ze hield doodsbang haar adem in, vreesde de val naar beneden en bad dat zij en haar baby het zouden overleven.