Dodenschip(159)

‘Gebruik de scheepshoorn!’

Het toeteren van de scheepshoorns op de brug van de Golden Sky had geen effect. Het vrachtschip bleef recht naar het cruiseschip varen, alsof het midscheeps geramd moest worden. Pas toen een aanvaring onvermijdelijk leek zwenkte de boeg van het naderende schip scherper weg dan de officier ooit eerder had gezien en even later lag het schip langszij. Het was een ongelooflijk staaltje stuurmanskunst en als de officier niet zo kwaad was zou hij onder de indruk zijn geraakt.

Kovac herinnerde zich dat er berichten waren over een groot schip dat illegaal door het Kanaal van Korinthe was gevaren op de avond dat de zoon van Hanley was ontvoerd. Hij had altijd geweten dat er een verband tussen beide gebeurtenissen was, en nu lag hier plotseling een vrachtschip naast hen. Hij besefte meteen dat de bemanning van de andere boot jacht op hem maakte.

Hij ging het stuurhuis weer in. De walkietalkies hadden slechte ontvangst in de omgeving met veel staal, maar hij kon contact maken met Rolph Strong, de man die met hem in de helikopter had gezeten, op weg naar het schip.

‘Rolph, hier Kovac. Ik wil dat iedereen behalve jij uit de machinekamer verdwijnt en dat jij je daarin opsluit. Niemand mag binnenkomen, en wie protesteert moet je doden. Is dat duidelijk?’

Anders dan Bergman stelde Strong nooit vragen als hij een bevel kreeg. ‘Ja, de machinekamer ontruimen en niemand binnenlaten.’

Kovac haalde een pistool onder zijn windjack vandaan en zei tegen Bergman: ‘Ga op zoek naar zes, zeven vrouwen. Het maakt niet uit of ze passagiers of personeel zijn. Breng die vrouwen zo snel mogelijk hierheen. En ga ook naar mijn hut om de andere vuurwapens te halen.’ Nog voordat Bergman een vraag kon stellen voegde Kovac eraan toe: ‘Thom Severance is dood. Het hele plan is mislukt, en op die vrachtboot zitten de lieden die daarvoor verantwoordelijk zijn. Opschieten!’

‘Jawel!’

De Serviër deed de deur van de brug op slot, voordat hij een geluiddemper op de loop van zijn wapen schroefde en zonder enige aarzeling schoot hij de beide bemanningsleden en de officier dood. De gedempte schoten werden overstemd door de loeiende scheepshoorn, zodat de tweede officier niet wist wat er gebeurd was, tot hij de lichamen zag. Hij kon nog naar Kovac kijken, tot twee donkerrode vlekken op zijn gesteven witte uniform verschenen. Zijn kaak bewoog zonder geluid, voordat hij ineen zakte en half tegen de wand op de vloer bleef liggen.

Kovac verwachtte dat de matrozen op het vrachtschip een lijn zouden overgooien om aan boord te gaan en hij liep naar de stuurstand. Er was een draaiknop om het motorvermogen te regelen en het roer werd met een hendel bediend. Manoeuvreren met het grote schip was even eenvoudig als het besturen van een kleine sloep.

Kovac gaf vol gas en stuurde het cruiseschip weg van de vrachtboot. De Golden Sky was maar enkele jaren oud en al was het schip meer voor comfort dan voor snelheid gebouwd, hij was ervan overtuigd dat hij veel sneller kon varen dan de roestige vrachtschuit. Het cruiseschip kreeg een voorsprong, maar dat duurde niet lang. De vrachtboot maakte ook meer vaart en volgde de bewegingen van de Golden Sky. Kovac was verbaasd dat het aftandse schip zo snel kon manoeuvreren. Hij keek naar het besturingspaneel en zag dat hij ook EMERGENCY POWER kon instellen.

Hij drukte op de knop en het schip maakte meteen meer vaart. Toen hij opzij keek zag hij dat de roestige vrachtboot achteropraakte. Kovac gromde tevreden. Het zou nog twee uur duren voordat de afstand tussen beide schepen zo groot was dat hij kon stilhouden en een reddingsboot neerlaten, maar dat was geen probleem.

Toch was het alsof de vrachtboot een spelletje met hem speelde, want ook dat schip voer opeens weer sneller en kwam op amper tien meter afstand naast de Golden Sky varen. Een blik op de snelheidsmeter maakte duidelijk dat het grote cruiseschip met een vaart van zesendertig knopen over de vlakke zee stoof. Het was onmogelijk dat een oud vrachtschip die snelheid kon bereiken, laat staan volhouden.

De ergernis van Kovac veranderde in woede. Op dat moment klonk een kort salvo schoten uit de gang achter de brug, gevolgd door gillende stemmen. Hij draafde door het stuurhuis naar de deur en trok de grendel weg. Zijn pistool hield hij in de aanslag. De kapitein van de Golden Sky lag in een groter wordende plas bloed op de vloer en vier andere scheepsofficieren stonden in de gang. Achter Bergman zag hij zeven vrouwen, ineengedoken van angst.

‘Naar binnen! Nu!’ snauwde Kovac en hij gebaarde met zijn pistool naar de brug. Onder de waakzame blik van Bergman liepen de vrouwen angstig en met tranen op hun wangen naar het stuurhuis.

‘Dit moet onmiddellijk stoppen!’ zei de oudste officier.

Kovac schoot de man midden in zijn gezicht en sloot de metalen deur van het stuurhuis.

Hij greep een van de vrouwen vast en hij herkende de donkerharige schoonheid: ze was een van de serveersters in de eetzaal. Hij trok haar mee naar de stuurstand en gebruikte haar als een levend schild tussen hem en het vrachtschip, voor het geval er sluipschutters op hem loerden. Hij zag ook dat de ruimte tussen beide schepen nog kleiner was geworden.