De regels van het spel(52)

‘Waag het niet om die zin af te maken!’ stoof Mia op om haar halfzus te verdedigen. ‘Ze is mooi en leuk!’

‘Ik wilde niet zeggen –’

‘En ze heeft een Venus-figuur in zakformaat onder die vreselijke verhullende kleding die ze altijd draagt,’ onderbrak Mia hem boos. ‘Ze paradeert dus niet met haar figuur zoals ze zou moeten doen, maar dat betekent niet dat ze niet kan worden aangemoedigd.’

Vol ongeloof, maar bereid om aan te nemen dat hij zijn kersverse echtgenote had beledigd, besloot Nikos haar aandacht af te leiden. ‘Wat ben je toch sexy als je boos bent,’ mompelde hij, zijn armen om haar heen slaand.

‘Hm, en u kunt geweldig zoenen, signor,’ zei ze met een zucht toen hij haar eindelijk de gelegenheid gaf om adem te halen.

‘Je hebt niemand met wie je me kunt vergelijken,’ zei Nikos.

‘En dat vind je maar al te lekker.’

‘Si, signora.’ Hij grinnikte. ‘Ik vind het heerlijk dat je van me houdt en dat wat hier verborgen zit…’ Hij legde zijn hand op haar nog altijd platte buik. ‘…het gevolg is van mijn kussen en… andere dingen.’

‘Wat ontzettend… ouderwets en bezitterig Grieks!’

‘Maar je vindt het heerlijk als ik dat ben.’

‘Ik vind ook dat je hoort te weten dat daar…’ Ze wees naar een ander rek vol kleren. ‘…een andere Jessica Rabbit-jurk hangt die erop wacht door mij te worden aangetrokken als jij niet uitkijkt!’

Mia zag zijn glimlach verdwijnen. Met zijn ogen tot spleetjes vernauwd keek hij naar het aangewezen rek. ‘Ik verbrand hem.’

‘Voor of nadat je me erin hebt gezien?’

Daar moest hij even over nadenken. Toen zei hij: ‘Erna. Privévoorstelling.’ Hij kuste haar. ‘Wat ben je nu van plan te dragen?’ vroeg hij enkele lange minuten later.

‘Jou,’ fluisterde Mia. ‘Later,’ voegde ze er in een zachte uitnodiging aan toe. ‘In ons bed, waar het mijn plechtige plicht is om jouw nachtmerries te verdrijven.’

Nikos had bezwaar kunnen hebben tegen haar opmerking over de nachtmerries, maar hij wilde niets meer verborgen houden voor dit mooie wezen dat hij als echtgenote had weten te winnen.

‘Weet je, mijn leven was helemaal gepland,’ bekende hij zacht. ‘Geen ommezwaaien, geen omleidingen, alleen maar ik die zelf alle touwtjes in handen had. Tot ik jou ontmoette. Ik wilde geen liefde, geen verplichtingen. Ik wilde de genen van mijn familie niet aan een volgende generatie doorgeven. Ik wilde niet dat mijn kinderen teleurgesteld in me zouden zijn telkens wanneer ik als vader niet aan hun verwachtingen zou voldoen. Maar nu wil ik dat allemaal wel. Ik wil het huwelijk, de verplichtingen, de kinderen. Ik wil dat jij van me houdt. Dat heb ik nodig. Het is gek, beangstigend.’

‘Ik blijf waar ik ben,’ beloofde Mia hem. Om de plotselinge intense sfeer wat te verlichten, voegde ze eraan toe: ‘Nog een heel klein kusje voor ik me ga aankleden.’

‘Ik doe niet aan klein,’ zei Nikos met een arrogant lachje.