De regels van het spel(45)

‘Huwelijkstoestemming,’ antwoordde hij doodkalm. ‘We trouwen volgende week in Athene. Petros is al voorbereidingen aan het treffen.’





Hoofdstuk 10





‘Niet mokken,’ berispte haar kwelgeest haar koel.

Mia deed haar opeengeklemde kaken van elkaar. ‘Ik heb je al eerder gezegd dat ik niet mok,’ ontkende ze.

‘Kijk me dan eens aan.’

Mia deed wat hij verlangde en voelde meteen zijn ongewenste aantrekkingskracht als een verstikkend heet gewicht op haar neerdalen. Hij was gewoon zo… bello, dacht ze hulpeloos. Van zijn weelderige zwarte haar, zijn donkere ogen, zijn sensuele mond tot de nauwelijks in toom gehouden kracht van zijn uiterst mannelijke lichaam, gekleed in een opwindend nonchalant staalgrijs pak en een schitterend strak zwart T-shirt.

Hoe kon ze nu weerstand blijven bieden als zelfs zijn onderuitgezakte houding in de chique leren stoel naast haar haar verlangen naar hem zo versterkte, dat ze nauwelijks durfde ademen uit angst zichzelf te verraden? ‘Goed,’ zei ze, ‘ik kijk. Zeg wat je te zeggen hebt, dan kan ik weer wegkijken.’

Er kwam een spottend trekje om zijn mond. ‘Waarom zou je, als je zo graag naar me kijkt?’

Ondanks haar koppige weigering om op zijn treiterige opmerking in te gaan, schoten haar ogen vuur. Die houding had ze al vanaf dat ze Londen hadden verlaten. Nu reden ze door Athene op weg naar een diner in een chic restaurant, terwijl ze zich veel liever in haar slaapkamer had opgesloten.

In een soort gewapende vrede hadden ze zich omgekleed om weer uit te gaan – zij in de haar toegewezen slaapkamer, Nikos in de zijne. Die regeling op zich maakte hun strijd al belachelijk. Dat trouwgedoe was hun twistappel. Hij wilde van geen weigering weten, en zij weigerde in te stemmen.

‘Kun je me niet gewoon uitleggen waarom je hier zo koppig over bent?’ vroeg hij.

Mia had zeker tien redenen, maar de enige die ze bereid was hem nu te geven, bestond uit slechts twee woorden. ‘Lois Mansell,’ zei ze, verwachtend dat hij zich in allerlei bochten zou gaan wringen.

Dat deed hij echter niet. Hij bleef haar alleen maar aankijken als een gladde rat die in de val zat en zo arrogant was te denken dat hij geen reden had om te kronkelen.

‘Lois heeft niets met ons te maken,’ wuifde hij haar argument weg.

‘De kranten vertelden anders een heel ander verhaal.’

‘Je weet toch hoe dat gaat met kranten, cara. Ze liegen of verdraaien op zijn minst de waarheid.’

‘Je kwam die nachtclub uit met haar als een slak aan je vastgezogen.’ Mia was niet onder de indruk van zijn verdediging.

‘Ik heb haar thuisgebracht. Ik heb niet met haar geslapen.’

‘Volgens mij slááp je met geen één van je vrouwen.’

Het was bedoeld als een steek onder water naar hun huidige slaapregeling. Mia wist dat ze doel had getroffen toen zijn mond verstrakte en hij zijn ogen neersloeg. ‘Geen antwoord? Geen bijdehante opmerking om me op mijn nummer te zetten?’

‘Nee,’ mompelde hij wegkijkend.

‘Oké, dan.’ Zij keek ook een andere kant op. ‘Onze opvattingen over hoe een huwelijk hoort te zijn, verschillen nogal.’

‘Je verwacht een kind van mij,’ zei hij afgemeten. ‘Zo’n gebeurtenis vereist geen gemeenschappelijke inzichten, maar schadebeperking.’

‘Schadebeperking?’ Ze was zo gekwetst door die uitlating, dat ze haar gesmoorde snik niet kon inhouden. ‘En jij vraagt je af waarom ik geen ja tegen je zeg als je met zulke kille uitspraken komt?’

‘Ik probeer praktisch te zijn.’

‘Zoals met de slaapkamerregeling?’ Ze kon niet nalaten het te zeggen. ‘Je maakt me zwanger. Je verwacht dat ik met je trouw, maar je wilt niet in één bed met me slapen. Ik neem aan dat je ook verwacht je leven voort te zetten zoals je altijd hebt gedaan, terwijl ik alleen thuis zit en dik word!’

‘Wat wil jij dan?’ vroeg hij.

Een man die met me wil trouwen omdat hij zonder mij niet kan leven, schreeuwde Mia vanbinnen. ‘In elk geval geen man die een huwelijk als schadebeperking ziet,’ zei ze zacht. ‘Dan ga ik liever naar Italië terug en breng ik mijn kind wel alleen groot.’

‘Ons kind,’ zei hij knarsetandend. ‘En jij gaat helemaal nergens heen, getrouwd of niet getrouwd. Ik breng mijn eigen kind groot, Mia,’ verklaarde hij grimmig. ‘Ik laat me door jouw idiote misvattingen over de kwaliteit van mijn verplichting niet aan de kant zetten.’

Het probleem was dat er van kwaliteit geen sprake was! Gekwetste tranen verstikten haar. ‘Kunnen we teruggaan?’ vroeg ze hees. ‘Ik denk niet dat ik kan eten.’

‘Wat verg jij veel onderhoud, zeg!’