De regels van het spel(49)

‘Het kan me geen moer schelen wat Oscar denkt!’

‘Leugenaar! Je opmerking over schadebeperking was duidelijk genoeg.’

Het was alsof hij van achteren werd aangevallen. Hij had het niet verwacht en had geen verweer.

De auto hield stil voor zijn appartement, en Mia wierp een blik op zijn strakke knappe gezicht. Toen maakte ze haar gordel los en stapte uit.

Nikos bleef zitten, wetend dat hij zich misschien de enige gelegenheid liet ontglippen om goed te maken wat hij nooit had moeten zeggen. Hij gooide zijn portier open, stapte hij uit en volgde haar het gebouw in. Als ze wilde dat hij zich de slechtste man ter wereld zou voelen, was haar opzet geslaagd, dacht hij toen hij naast haar trillende figuurtje in de lift naar boven stond. Hier was geen ovalen lobby, maar directe toegang tot het appartement.

‘Mia,’ begon hij hees.

Ze beende naar de slaapkamers, en haar gespannen rug vertelde hem dat ze niet naar hem wilde luisteren.

Roerloos bleef hij staan. Hij zag zijn kans om het goed te maken van hem weglopen op die belachelijk hoge hakken. Toen ze de deur achter zich dichtsmeet, kromp hij ineen.

‘Verdraaid,’ vloekte hij, en uit frustratie sloeg hij met zijn vuist tegen de muur.

Na haar schoenen te hebben uitgeschopt, draaide Mia zich om en staarde even naar het bed alvorens zich erop te werpen. Ze haatte hem, zei ze fel tegen zichzelf, terwijl ze haar gezicht in het kussen drukte en trilde van boosheid en verdriet. Hij was hard en kil en verdiende niets van deze pijnlijke liefde die ze voor hem voelde. Hij verdiende haar helemaal niet! Schadebeperking… Wat voor soort man omschreef een huwelijksaanzoek op die manier?

Haar deur vloog ineens open. ‘Oké, dat over die schadebeperking had ik nooit mogen zeggen!’ riep Nikos naar haar. ‘Je maakt me helemaal gek zodat ik dingen zeg die ik niet meen! Ik denk dat ik vreselijk verliefd op je ben. Maakt dat nog verschil?’

Mia verstarde en draaide zich toen naar hem om. Hij stond bij de deur en zag eruit als een man die gemarteld was om hem die bekentenis te ontlokken. Elk bot, elke spier, elke fraai gebruinde huidcel was tot het uiterste gespannen, en zijn ogen keken haar woedend aan alsof zij degene was die hem had gemarteld! Was het zo pijnlijk voor hem om dat te zeggen? ‘Je dénkt dat je verliefd op me bent. Moet ik daarvan onder de indruk zijn?’

‘Nee,’ mompelde hij. Toen liet hij de spanning in zijn schouders los en bracht een vuist naar zijn mond, alsof hij pijn had. ‘Omdat ik nooit liefde heb ervaren, kan ik alleen zeggen dat ik denk dat ik verliefd ben,’ zei hij. Hij strekte zijn vingers. ‘Je moet niet denken dat je de enige bent die het slecht heeft getroffen met zijn ouders, agape mou, het kan nog veel erger. Mijn moeder was prostituee, en mijn vader was haar pooier.’

‘Maar ik dacht dat je…’

‘Van goeden huize kwam?’ vulde hij aan. ‘Wij woonden in een eenkamerwoning met kakkerlakken in een achterbuurt van Athene, en het was een hel. Ik moet wat drinken.’ Hij draaide zich om naar de deur.

‘Waag het niet om nu weg te lopen!’ gilde Mia. ‘Ik wil weten waarover je het hebt!’

Hij vloekte. Toen draaide hij zich om en liep naar het raam, waar hij naar buiten ging staan staren. ‘Daar beneden,’ zei hij hees, wat Mia ertoe bracht van het bed af te komen en naast hem te gaan staan, ‘voorbij het uitgaanscentrum waar alles smerig en donker wordt.’

Mia keek zonder iets te zien omdat wat hij tegen haar zei veel belangrijker was. Ze ging dichter bij hem staan en was verbaasd dat hij dat toeliet.

‘De eerste zes jaar van mijn leven dacht ik dat het normaal was om in een kast in de slaapkamer te slapen,’ zei hij nors. ‘Mijn zogenaamde ouders sloten me daarin op om mijn moeders klanten niet in verlegenheid te brengen als ze met hen… bezig was. Als ik een kik gaf, werd ik geslagen.’

‘O, Nikos, wat erg,’ fluisterde Mia ontzet.

‘Ze waren verslaafd aan heroïne,’ vervolgde hij op vlakke toon. ‘Soms waren ze zo ver heen, dat ze me dagenlang vergaten. Ik heb nog steeds nachtmerries van die smerige kast,’ fluisterde hij, waarna hij kort en hard lachte. ‘Probeer maar eens een hele nacht met mij in een bed te slapen, cara, dan zul je merken waarover ik het heb. Ik kan niet tegen kleine afgesloten ruimtes, en van sloten en grendels krijg ik de kriebels.’ Toen haar een begrijpende snik ontsnapte, zei hij met schorre stem: ‘En niet huilen. Ik heb dit nog nooit aan iemand verteld, dus luister alleen. Toen ik negen was, werd ik ontdekt door een… klant. Hij besloot wat plezier te maken ten koste van mij…’

Er viel zo’n diepe stilte, dat Mia bang was dat hij zich dingen herinnerde die hij niet kon vertellen. Na een minuut kon ze er niet meer tegen, ging recht voor hem staan en sloeg haar armen stevig om hem heen.