De regels van het spel(48)

Nikos huiverde van afgrijzen. Ze bezat meer integriteit dan haar waardeloze moeder door te weigeren op zijn beledigende aanbod in te gaan. Als Gabriella had standgehouden tegenover Mario Mattea, zou ze dan haar man hebben gewonnen en haar kind hebben gehouden?

Zelfs die gedachte was beledigend arrogant, want wat had Mia gewonnen als ze hem had? Niets meer dan hij bereid was haar te geven, wat niets bleek te zijn nu hij tot dit nieuwe inzicht was gekomen. Hij zou haar op zijn knieën moeten bedanken dat ze van deze zielloze rotzak hield.

Houden van… Een nieuwe schok ervarend, keerde hij op zijn schreden terug. Ze hield van hem. Hoe lang wist hij dat al zonder het toe te geven? Verlangen, obsessie, verliefdheid… Hij had er allerlei namen aan gegeven, maar ze hield echt van hem. En dat verdiende hij niet.

‘Je kent hem,’ onderbrak de stille figuur naast hem zijn verontrustende gedachtegang.

‘Hè, wat?’ Haar vragend aankijkend, drong het plotsklaps tot hem door wat ze voor hem betekende.

‘Je kent Mario Mattea,’ herhaalde ze. ‘Waarom heb je dat niet gezegd?’

Haar vraag bracht hem van de ene openbaring naar de verschrikking van een andere. Moest hij haar de waarheid vertellen, of moest hij zich er met een luchthartige opmerking van afmaken? Liegen, dus.

Zijn ogen neerslaand, koos hij voor de halve waarheid. ‘Ik ken veel zakenmensen,’ zei hij schouderophalend.

‘Heb je mijn… Heb je Gabriella eerder ontmoet?’

‘Nee.’ En dat was de waarheid, dacht hij grimmig. Als hij haar eerder had ontmoet, zou hij het kille kreng in haar hebben herkend en had hij Mia misschien deze nare ervaring kunnen besparen. Nu had hij echter een ernstig probleem, wist hij.

‘Hij is hier in Athene om een reeks bijeenkomsten met financiers te organiseren.’ Hij durfde niet de hele waarheid te vertellen. ‘De kredietcrisis heeft de auto-industrie zwaar getroffen. Mario is wanhopig op zoek naar iemand die zijn bedrijf en zijn formule 1-team wil financieren voordat ze roemloos ten onder gaan.’

‘Je bedoelt dat hij hier is voor een serie bijeenkomsten met jou, hè?’

Nikos toverde een spijtig lachje op zijn gezicht. ‘Ik ben… een van zijn beste kansen om het geld op te hoesten.’

‘Ga je dat doen?’

‘Wat denk je?’

‘Vanwege mij?’

‘Ja, vanwege jou.’ En dat was de hele waarheid.

‘Maar dat kun je niet doen! Ze zullen weten dat je je terugtrekt om wat er vanavond is gebeurd, en dan geven ze mij de schuld!’

Zijn grimmige gezicht verhardde. ‘Daar hadden ze aan moeten denken toen ze mijn toekomstige vrouw vernederden.’

‘Ik word je vrouw helemaal niet!’

‘Wat was je dan van plan? Het volgende Balfour-schandaal creëren?’





Hoofdstuk 11





Dat had hij niet moeten zeggen, wist Nikos zodra hij zijn bijdehante opmerking had gemaakt.

‘Ik bén geen Balfour,’ ontkende Mia. ‘Waarom zou ik een Bianchi of een Balfour willen zijn?’

‘Wees dat dan niet,’ drong hij aan. ‘Wees een Theakis.’

‘Zodat ook jij me kunt behandelen als een onwelkome indringer in je leven?’

‘Dat zou je niet zijn.’

Mia lachte bitter. ‘Vandaag heb je medelijden met me, en morgen ben ik een blok aan je been. Dacht je dat ik niet wist hoe die dingen gaan? Gabriella heeft me aan mijn tante gegeven en is toen weggegaan. De eerste tien jaar van mijn leven kwam ze één keer per jaar op bezoek. Ze hield ermee op nadat ik haar had gevraagd of ze alleen kwam om mijn tante geld te geven voor mijn levensonderhoud. Wil je weten wat haar antwoord was?’

‘Nee,’ mompelde Nikos.

‘Ze gaf recht in mijn gezicht toe dat dat zo was en vertrok. Vanaf die tijd kwam het geld via de post.’

Nikos vloekte zacht. ‘Ze is een egoïstisch kreng met –’

‘Si,’ onderbrak Mia hem gauw omdat ze zelf wel wist hoe haar moeder was. ‘Oscar was subtieler. Ik mocht blijven zolang ik me in de keuken verborg en huishoudster voor hem speelde.’

‘Hij wilde Lillian beschermen –’

‘Dacht je dat ik dat niet snapte?’ bracht ze moeizaam uit. ‘Dacht je dat ik het hem kwalijk nam dat hij de gevoelens van zijn arme vrouw ontzag ten koste van die van mij? Dacht je dat ik het niet snapte dat zijn andere dochters mij de schuld gaven van de schandalen die later naar buiten kwamen? Of dat ik het mezelf niet kwalijk nam? Maar had hij begrip voor mijn gevoelens? Hebben die hem ervan weerhouden me weer zo snel mogelijk weg te sturen?’

‘Oscar wilde dat je zou leren –’

‘Hij wilde dat ik me als een Balfour zou gedragen of anders weg zou blijven,’ zei ze moeizaam, ‘maar ik wil niet langer een Balfour zijn.’ En ze meende het echt. ‘Ze zijn niet mijn soort mensen. Evenmin als jij.’ Het besef groeide als een ballon binnen in haar. ‘Oscar zei dat hij wilde dat ik zou leren integer te zijn…’ Plotseling begreep ze wat integriteit voor háár betekende. Het betekende trouw zijn aan zichzelf. Aan de persoon die zij wilde zijn, en dat was niet de persoon in wie iedereen haar wilde veranderen! ‘Nou, ik hoef zijn integriteit niet als ik die alleen kan verdienen door mooie kleren aan te trekken en een valse glimlach op te plakken. Ik wil niet met jou trouwen omdat ik zwanger van je ben en jij je druk maakt over wat Oscar van je denkt. Dat moet jij maar uitzoeken met jouw integriteit, Nikos. De mijne zegt me dat het tijd is om op te stappen en gewoon mezelf te zijn.’