De regels van het spel(47)

‘We gaan weg,’ fluisterde hij, haar beschermend naar zich toe trekkend.

‘Nee.’ Met het gevoel dat de grond onder haar voeten trilde, liet Mia zich even door hem vasthouden. Het was echter niet de grond die trilde, maar zij, zo geschokt was ze.

Gabriella!

Gabriella was hier en stond nog geen meter van haar af. Haar moeder, die er zo angstwekkend vertrouwd uitzag omdat ze dat gezicht elke dag in de spiegel zag. Haar hart begon onregelmatig te bonken. Ze voelde dat Nikos zijn best deed haar met zijn grote, brede lichaam het zicht te ontnemen. En ze wist dat hij dat deed omdat zij lijkbleek moest zijn geworden.

‘Ik ga met haar praten,’ fluisterde ze. Het besluit kwam voor haar zelf ook als een verrassing.

‘Nee, Mia, niet doen,’ raadde Nikos haar af. ‘Je –’

Ze was echter al om hem heen gestapt op benen die niet langer als de hare aanvoelden.

Mario Matteo, lang en slank en bijzonder aantrekkelijk voor iemand van bijna zestig, keek naar haar en wist meteen wie ze was. Hij raakte de arm van zijn vrouw aan om haar aandacht te trekken en mompelde haar naam.

Gabriella Mattea draaide haar donkere hoofd om en keek in het bleke gezicht van de dochter die ze tien lange jaren niet had gezien.

Tussen hen in hing de stilte van het graf. Mia voelde haar hart zwaar in haar oren kloppen. Ergens in de verte was ze zich bewust van de spanning van de beide mannen. Er waren nog andere mensen in de buurt, maar zij zag alleen het gezicht van haar moeder. Ze voelde zich net zo kwetsbaar als toen ze als klein meisje voor het laatst zo dicht bij haar moeder had gestaan. ‘Ciao, m-mama.’ Ogen als zwart glas namen haar op. Mia zag het mooie gezicht voor haar verstarren.

‘Kan iemand in ’s hemelsnaam deze persoon bij me weghalen?’ teemde Gabriella in kil Italiaans. ‘Kan men tegenwoordig niet meer eten zonder te worden lastiggevallen door vreemden?’

Er viel een verbijsterde stilte, een stilte waarin Mia langzaam stierf. Totdat Nikos zijn arm stevig om haar schouders sloeg, en Mario begon te praten.

‘Nikos,’ zei hij gespannen. ‘Ik had niet verwacht –’

‘Sorry,’ onderbrak Nikos hem kil, en hij liep met Mia naar de deur.

De eigenaar van het restaurant deed de deur voor hen open, op geschokte toon excuses mompelend. Ze bereikten het trottoir. Nikos, die zo woedend was dat hij het liefst ergens op los wilde slaan, speurde met zijn ogen de straat af naar zijn auto. Toen trok hij Mia dicht tegen zich aan, terwijl hij zijn mobieltje zocht. Zijn onderdrukte woede was in zijn stem hoorbaar toen hij zijn chauffeur vroeg hen te komen halen.

‘Nikos, toe nou.’ Mario kwam naast hen staan. ‘Geef me de kans om je uit te leggen waarom dat ongelukkige voorval plaatsvond,’ drong hij aan. ‘Mijn vrouw –’

‘Je hoeft niets uit te leggen,’ onderbrak Nikos hem op ijzige toon. ‘Het gebeurde omdat jij Gabriella hebt laten kiezen en zij jou, je rijkdom en je levensstijl verkoos boven haar eigen kind.’

De samenvatting van de naakte, kille waarheid deed Mia opnieuw trillen.

‘Het is gebeurd,’ vervolgde hij, ‘omdat jij en je vrouw zielloos zijn, zodat jullie naar mijn mening goed bij elkaar passen in jullie zielloze huwelijk. Misschien beseft Mia het nu nog niet, maar ze is beter af zonder jullie.’

‘Omdat ze nu een Balfour heeft tot wie ze zich kan wenden?’ Mario’s plotselinge spot sneed als een mes door Mia heen.

‘Nee,’ antwoordde Nikos, ‘omdat ze mij heeft.’

De auto kwam naast hen tot stilstand, en Nikos opende het achterportier. Er was een nieuwe sfeer ontstaan, maar Mia was te zeer van streek om erbij stil te staan. Ze liet zich door Nikos in de limousine helpen en deed haar best om te kalmeren. Ze zou zich eigenlijk niet zo rot moeten voelen, zei ze tot zichzelf. Het was tenslotte haar eigen schuld. Had ze maar niet zo stom moeten zijn om op een vrouw af te stappen die er nooit blijk van had gegeven ook maar iets om haar te geven.

De twee mannen stonden nog op de stoep. Aan het lage geknars van hun stemmen kon Mia horen dat ze geen fijn gesprek voerden. Ze zag dat Nikos’ hele lichaam stijf stond van agressie. Mario leek ergens op aan te dringen en zag erg bleek, hoewel ze niet wist of dat niet zijn normale kleur was. Ze keek omlaag naar haar trillende handen, die ineengestrengeld in haar schoot lagen. Nikos had gelijk, zei ze tegen zichzelf. Wie had zo’n moeder nou nodig? Ze voelde de tranen hard achter in haar keel drukken.

Nikos stapte in de auto en tikte op het glazen schot ten teken dat de chauffeur kon gaan rijden. Toen hij zich in de stoel liet zakken, keek hij niet naar Mia. Dat kon hij niet. Hij was te druk bezig met iets wat hij tegen Mario had gezegd.

Zielloos huwelijk…

Was dat niet wat hij Mia ook had aangeboden? Een zielloos huwelijk met geweldige seks en na afloop aparte slaapkamers?