De Vuurdoop(82)
Harry reed en praatte tegelijk.
‘Degenen die de microfoons hebben geïnstalleerd hebben dit eerder gedaan. Waarschijnlijk zit er nog meer afluisterapparatuur in het huis. Maak haar duidelijk dat ze ook voorzichtig moet zijn met het gebruik van haar computer, mobieltje... gewoon met alles.’
‘Als jij zou moeten raden, wie doet dit dan? De politie of de andere partij?’
Harry keek strak voor zich uit.
‘Geen idee.’
***
*
***
‘Filmt ie?’ vroeg Anders.
De portier schudde zijn hoofd.
‘Nee, om de een of andere reden neemt hij foto’s. Het is een oud ding, zoals gezegd. Het idee is dat hij elke dertig seconden een foto maakt wanneer er een ambulance bij de ingang staat.’
‘Waarom?’
De portier haalde zijn schouders op.
‘Omdat ze dan bij de receptie zien dat er een ambulance binnenkomt, denk ik, maar ik heb geen idee...’
Anders en de portier zaten achter diens bureau en namen de foto’s door van de avond waarop de neergeschoten man was binnengebracht. De foto’s waren scheve close-ups door de voorruit van de auto heen.
‘Waarom staat hij zo ingesteld?’
‘Al sla je me dood.’
Anders zuchtte. Hij zag het bovenste gedeelte van een donkerkleurige auto, de helft van het raam en een deel van het dak. Hij zag een arm op het stuur, een wazige rechterarm, vermoedelijk van een man die bezig was uit te stappen. Anders zuchtte nog eens. Geen foto van toen de auto bij de ingang wegreed en op de laatste foto was hij weg, geen auto meer te zien.
‘Ik wil alle foto’s hebben, ook die op elkaar lijken.’
***
Eva had de foto’s op de computer ingescand. Anders, Gunilla en Erik staarden naar het scherm.
‘Wat is het voor auto?’ vroeg Gunilla.
Niemand antwoordde.
‘Vergelijk hem eens met...’ zei Gunilla en ze keek in haar papieren, ‘... een Toyota Land Cruiser, model 2001.’
Eva begon iets in te tikken en zocht foto’s van Land Cruisers op in de computer. Ze vond er een die haar aansprak, haalde die in een 3d-programma binnen en begon hem alle kanten op te draaien en vergeleek hem met de foto.
‘Hij ziet er hetzelfde uit,’ zei ze.
Eva opende een nieuw programma en voerde schalen en maten in. Voor de anderen was het abracadabra. Een meetinstrument dat ze met de muis bestuurde, mat delen van beide auto’s op. Ze beoordeelde de resultaten.
‘Hoogstwaarschijnlijk is het een Toyota Land Cruiser, model 2001.’
‘Een stoere verpleegster,’ fluisterde Anders.
‘Dat weten we niet zeker,’ zei Gunilla.
‘Er zijn meer mensen met zo’n auto,’ mompelde Erik.
Daarna werd het stil. Iedereen volgde zijn eigen gedachtegang, totdat Gunilla die verstoorde.
‘Bedenk een scenario waarin je ervan uitgaat dat het Sophies auto is.’
Anders nam het woord.
‘Het enige teken van leven dat we van deze auto hebben is een arm die op foto nummer drie te zien is. Het is niet de arm van Sophie, maar van een man die op het punt staat uit te stappen. Het kan Hector niet zijn, daarvoor is de kleur van de hand te licht. Het kan Aron zijn. Het kan de collega zijn van de man die beschoten was... of heel iemand anders. Hoe het ook zij, Sophie kan om het blok van het restaurant heen gereden zijn en hen daar hebben opgepikt, er is een achteruitgang, dat heb ik gecheckt.’
‘En Lars dan?’ kwam Gunilla ertussen. ‘Waarom zou Lars beweren dat ze naar huis reed?’
‘Misschien dacht hij dat. Misschien raakte hij haar kwijt toen ze om het blok heen reed om de anderen op te halen. Misschien heeft hij dat gewoon niet gezien.’
‘Maar dan had hij moeten zeggen dat ze om het blok heen was gereden en dat heeft hij niet gezegd. Hij zei dat ze de Odengatan op reed, dat hij haar daar achterna is gereden.’
‘Misschien liegt hij?’ zei Anders.
‘Waarom zou hij liegen?’ vroeg Gunilla.
Hij antwoordde niet.
‘Anders, waarom zou Lars liegen?’
Anders schudde zijn hoofd.
‘Ik weet het niet...’
Erik trok een pruilmondje en trok zijn onderlip in.
‘Ik vind dat we haar auto moeten onderzoeken voordat we met theorieën beginnen. Als daar een man met schotwonden in is vervoerd, zullen we sporen vinden,’ zei hij.
Gunilla richtte zich tot Eva. ‘Check alle auto’s van dat model en die kleur in de regio Stockholm, ik wil de namen van alle eigenaren. Anders, ik wil dat jij en Hans Berglund nader kennis met elkaar maken.’
‘We kennen elkaar al,’ zei hij.
***
15
Anders Ask en Hasse Berglund waren ’s middags bij de technische recherche langsgegaan. Gunilla had gezegd dat ze een kist moesten afhalen bij de receptie. Daar hoefden ze niet voor te tekenen, alleen ophalen. Anders pakte hem onder zijn arm en verliet de technische afdeling, knikte naar oude dienders die hij herkende. De dienders knikten met hun kin terug.