De Orsini broers 04(52)

Verbaasd keek hij haar aan, waarna hij voor het eerst sinds weken in lachen uitbarstte. ‘Is dat je semi-professionele mening?’ vroeg hij uiteindelijk. ‘Ik ben bang dat je in dat geval nog niet bepaald klaar bent om je bul te halen.’

‘Je zit in de nesten,’ zei zijn zus zachtjes, ‘omdat je van je vrouw houdt.’

Abrupt rukte hij zijn hand los uit de hare. ‘Echt niet!’

‘Je houdt van haar, Nicky,’ zei Isabella. ‘En zij houdt ook van jou. En als een van jullie niet gauw zijn trots inslikt, raken jullie iets kwijt wat heel mooi had kunnen zijn.’

Nu trok hij zijn andere hand ook weg, terwijl er een spiertje in zijn kaak begon te trillen. ‘Jullie snappen het niet,’ zei hij koel. ‘Prinses Antoninni is een heel goede actrice. Ze heeft jullie op de mouw gespeld dat ze van me houdt, maar –’

Ongeduldig stond Anna op. ‘Ze zei tegen ons dat ze je veracht. Volgens haar ben je de meest halsstarrige idioot die ze ooit heeft ontmoet.’

‘Nou, dat klinkt echt als een liefdesverklaring,’ zei Nick met een grimas.

Isabella kwam ook overeind. ‘Heb je haar ooit om uitleg gevraagd?’

‘Ik wilde geen leugens meer horen.’ Na een korte aarzeling vroeg hij: ‘Hoezo? Heeft ze er iets over gezegd?’

‘Nee, ze zei alleen dat ze je haatte, Nicky. Maar geloof me, een vrouw die zo vurig beweert dat ze een man haat, houdt eigenlijk met heel haar hart van hem.’

‘Dat slaat nergens op,’ zei hij, maar diep vanbinnen voelde hij een sprankje hoop. ‘Ze houdt niet van me, en ik houd niet van haar. Zodra ze bevallen is –’

‘Nick, ga naar huis en praat met je vrouw,’ zei Anna rustig. ‘Vraag haar wat ze voor je voelt.’

‘Dat is zinloos.’

Zijn zussen glimlachten, en het drong ineens tot hem door dat ze inderdaad geen meisjes meer waren.

‘Als het echt voorbij is,’ zei Anna, ‘dan weet ik nog wel een heel goede, bijna afgestudeerde goedkope advocaat om de scheiding te regelen.’

Ze bliezen hem allebei een kus toe en lieten hem alleen achter.



Het was vrijdagavond, en hij zou zoals altijd naar The Bar kunnen gaan om een paar biertjes met zijn broers te drinken en die onzin van Anna te vergeten. Nee, dat was een slecht idee. Vorige week hadden zijn broers eerst honderduit over hun vrouwen gepraat, en daarna hadden ze geprobeerd hem uit te horen, omdat hij de laatste tijd zo stil was. Op de vraag of hij nog nieuws had, had hij bijna geantwoord: niet zoveel, ik heb een vrouw die ik niet vertrouw, en ik krijg een kind…

Nee, hij zou niet naar The Bar gaan, maar hij was ook niet van plan met zijn vrouw te gaan praten – en hij moest ophouden met haar zijn vrouw te noemen, dacht hij er geïrriteerd achteraan.

In gedachten verzonken stapte hij uit de taxi, die voor zijn appartement tot stilstand was gekomen. Morgen zou hij op zoek gaan naar een advocaat, en zodra Alessia was bevallen, zou hij zich van haar laten scheiden. Het kon hem niet schelen of ze in Amerika bleef of terugging naar haar vader. Hij zou haar alimentatie geven, maar zijn kind zou hoe dan ook bij hem blijven. Daar zou hij voor vechten.

‘Goedenavond, Mr. Orsini.’

Het laatste waar hij behoefte aan had, was beleefd gekeuvel met de portier. ‘George,’ zei hij afgemeten, en hij probeerde door te lopen zonder onbeschoft te lijken.

‘Ik hoop dat u het niet erg vindt dat ik ernaar vraag, maar is alles in orde met Mrs. Orsini?’

Aangezien Nick Alessia’s naam aan de lijst van bewoners had moeten toevoegen voor de beveiliging, was George op de hoogte van haar bestaan, en…

Wacht eens. Wat? Een moment lang bleef hij doodstil staan. Toen draaide hij zich om. ‘Waarom zou dat niet het geval zijn?’

George aarzelde. ‘Nou, eh… ik wil mijn neus echt niet in uw zaken steken, sir. Maar omdat ze me vroeg waar het dichtstbijzijnde ziekenhuis was toen ik een taxi voor haar aanhield, dacht ik –’

‘Waar heb je haar heen gestuurd?’ vroeg Nick schor.

‘Naar Mount Sinai. Ik weet dat dat iets verder weg is, maar –’

Nick was al weg.



Over het algemeen was vrijdagavond niet de beste tijd om op de Spoedeisende Hulp te zijn. De wachtkamer zat vol dronkaards en verslaafden en mensen die hun kaken en ellebogen vasthielden en eruitzagen alsof ze er elk moment dood bij neer konden vallen.

Alessia zat er niet bij.

Nick had tien minuten nodig om een verpleegkundige te vinden die hem meer kon vertellen. Alessia was een halfuur eerder binnengekomen met een bloeding en had om haar gynaecoloog gevraagd. De dienstdoende verpleegster had hem onmiddellijk gebeld, waarna Alessia naar een privékamer was gebracht. Aangezien de arts nu bij haar was, kon Mr. Orsini het beste in de wachtkamer plaatsnemen, rondde de verpleegkundige haar relaas af.