De Orsini broers 04(50)

‘O hemel,’ zei ze snikkend, ‘Nicolo, alsjeblieft –’

‘Mijn naam is Nick,’ zei hij koud, waarna hij zijn vrouw optilde en mee naar bed nam.

Het plan was met haar te vrijen zonder enige emotie. Snelle, harde en gevoelloze seks om hem te bevredigen zonder oog te hebben voor haar genot, dat was precies wat hij nodig had. Hij kon het echter niet over zijn hart verkrijgen. Roerloos lag ze op bed met haar hoofd van hem afgewend, terwijl de tranen haar geluidloos over de wangen liepen. Al zijn razernij verdween als sneeuw voor de zon, en een verschrikkelijk wanhopig gevoel maakte zich van hem meester.

Zonder iets te zeggen trok hij zijn overhemd weer aan. Zijn colbert liet hij liggen, zodat ze iets had om over haar kapotte jurk aan te trekken. Vervolgens liep hij de slaapcabine uit en liet zich voorin op een stoel vallen.

Dit was de laatste keer dat hij zijn beeldschone, leugenachtige echtgenote had aangeraakt.





Hoofdstuk 14





Het was een vergissing geweest om met Alessia te trouwen.

Nick zat in een leren bureaustoel met zijn rug naar zijn eikenhouten bureau uit het raam van zijn kantoor op de vierde verdieping te staren naar de smalle straten van SoHo. Opnieuw had hij zich door een dag gevuld met vergaderingen en telefoongesprekken weten te worstelen door zich voor alles behalve zaken af te sluiten, zoals hij al wekenlang had gedaan. Maar nu, aan het eind van deze lange dag, had hij iets wat hij liever niet had: tijd om na te denken.

Alle dagen verliepen volgens hetzelfde patroon. Hij had het drukker dan ooit omdat hij een hoop werk had overgenomen van zijn broers, bij wie er van alles speelde in hun privéleven. Rafe en Chiara kregen binnenkort hun eerste kindje. Dante en Gabriella hadden hun handen vol aan hun schattige peuter. Falco en Elle waren op zoek naar een weekendhuisje in Connecticut. Steeds als ze hem vroegen of het hem niet te veel werd, deed hij hun bezorgdheid af met een glimlach en een grapje. Wat hij nog niet had verteld, was dat hij ook getrouwd was. Zijn huwelijk, zijn vrouw, zijn kind… Het waren zijn geheimen. Helaas was het met zijn familie onmogelijk om iets lang geheim te houden.

‘Allemachtig,’ zei hij vermoeid. Met een zucht draaide hij zich om, waarna hij zijn ellebogen op het bureau plantte en zijn gezicht in zijn handen verborg. Nee, zijn huwelijk leek in niets op dat van zijn broers, want hij wist vrij zeker dat Rafe, Dante en Falco nooit door stilte werden begroet als ze thuiskwamen, en dat ze nooit alleen aten of alleen sliepen, terwijl hun vrouw in een andere slaapkamer aan het eind van de gang lag. Hij durfde te wedden dat hij de enige was die zichzelf minstens tien keer per dag vervloekte, omdat hij zo stom was geweest zich te laten gebruiken.

Hij slaakte nogmaals een diepe zucht en leunde achterover. Wat hij absoluut zeker wist, was dat hij de enige van zijn broers was die ’s nachts wakker lag en tegen de bijna overweldigende behoefte vocht naar de slaapkamer van zijn vrouw te gaan en de deur open te gooien – of zo nodig open te breken. Om het dekbed van haar af te gooien en haar steeds opnieuw te nemen tot hij haar voorgoed uit zijn hoofd zou kunnen zetten. Of tot zijn naam als een snik over haar lippen kwam, ze haar armen om zijn nek sloeg en hem vertelde dat hij haar minnaar was. Nee, dat hij haar geliefde was…

‘Merda!’ Gefrustreerd sprong hij overeind, en met zijn handen in zijn zakken begon hij te ijsberen. Zijn gedachten dwaalden af naar zijn ongeboren kind. Vanaf het moment dat hij het kleine wezentje op de echo had gezien, had hij er met hart en ziel van gehouden.

Een week nadat ze in New York waren aangekomen, had hij de ijzige stilte tussen hen verbroken en aangekondigd dat hij een afspraak voor haar had gemaakt bij een gynaecoloog. Tegen zijn verwachtingen in had ze niet geprotesteerd, en als hij eerlijk was, moest hij toegeven dat ze een goed ontwikkeld moederinstinct leek te hebben. Ze dronk geen wijn meer en was voorzichtig met wat ze at, en een paar keer had hij gezien dat ze haar hand lichtjes op haar buik liet rusten.

Tijdens het onderzoek had hij plichtsgetrouw aan haar zijde gestaan, maar toen de echoscopist was binnengekomen, was zijn afstandelijke houding op slag verdwenen.

‘Laten we eens kijken wat we kunnen zien,’ had de vrouw vrolijk gezegd, en als vanzelf had hij naar Alessia gekeken, die met haar ogen wagenwijd opengesperd op de onderzoektafel had gelegen. Zonder na te denken had hij haar hand in de zijne genomen. Even later zagen ze op het scherm een zwart vlekje – hun kindje.

‘Alles ziet er goed uit,’ had de vrouw tevreden geconstateerd, waarna ze allerlei dingen had aangewezen waar hij niets van kon maken.

Nick had een geruststellend kneepje in Alessia’s hand gegeven, en zij had hetzelfde bij hem gedaan. Toen hadden hun ogen elkaar ontmoet, en had hij zich al haar leugens en bedrog weer herinnerd.