De Orsini broers 04(47)

Een uur later verlieten ze de winkel met een zachtroze zijden jurk, een piepkleine gouden handtas en gouden pumps met stilettohakken. Het was aan het schemeren toen ze terugliepen naar de auto, en het begon al af te koelen. Toen hij voelde dat ze huiverde, vroeg hij: ‘Heb je het koud?’ Ze knikte, waarop hij haar dichter tegen zich aan trok en wat sneller ging lopen.

Eigenlijk had Alessia het helemaal niet zo koud. Ze had gehuiverd omdat er vanuit het niets een onplezierige gedachte bij haar was opgekomen. Het ging allemaal zo snel. Had hij zo’n haast omdat hij bang was dat ze van gedachten zou veranderen? Of wilde hij voorkomen dat hij zélf koudwatervrees kreeg? Opnieuw trok er een koude rilling langs haar rug.



Nick wist dat hij overhaast te werk ging, maar daar had hij een goede reden voor: hoe langer het zou duren voordat ze getrouwd waren, hoe groter de kans was dat zijn familie erachter zou komen. Met name zijn broers waren erg goed in het achterhalen van geheimen, en als ze dit wisten, zou de bruiloft een waar spektakel worden. Zijn moeder en zussen zouden uitzinnig van vreugde zijn en alles meteen gaan regelen, van de kerk en de receptie tot de bloemen en de kleding. Zo was het ook gegaan bij Rafe, Dante en Falco.

O, en die broers van hem zouden hem direct het hemd van het lijf vragen. Ken je haar echt pas twee weken? Heb je haar soms met jong geschopt? Hoe goed ze het ook zouden bedoelen, hij zou zijn antwoord toch met zijn vuisten moeten geven, want het ging niemand iets aan of Alessia zwanger was. Bovendien raakte hij er steeds meer van overtuigd dat dit de juiste beslissing was. Hun kindje verdiende een vader, en hij zou met een geweldige vrouw trouwen. Ze was beeldschoon, intelligent, kon hem aan het lachen krijgen en maakte tedere gevoelens in hem los waarvan hij het bestaan niet eens had vermoed.

Ja, het was allemaal nogal plotseling, maar het zou goed komen. Hun huwelijk zou een succes worden. Daar was hij van overtuigd, ook al omdat het idee hem steeds meer begon aan te spreken nu hij over de eerste schok heen was. Het leek hem heerlijk om ’s ochtends wakker te worden met Alessia in zijn armen, en de dag ook weer samen in bed te eindigen. Er waren huwelijken op minder gebaseerd.

Toch zouden ze wat tijd en ruimte nodig hebben om aan elkaar te wennen, en daarom had hij na de bruiloft een huwelijksreis gepland. Daarna zou hij contact opnemen met zijn broers, het nieuws vertellen – en vragen of zij het aan hun moeder en zussen wilden doorgeven. Dan pas zou hij Alessia meenemen naar New York om zijn familie te ontmoeten.

De enige persoon die hij wel van tevoren op de hoogte zou moeten stellen, was haar vader. Hij wilde het hem zelf vertellen, voordat de prins – die ongetwijfeld iedereen in Florence kende – het van iemand anders zou horen. Dit deed hij alleen uit beleefdheid, omdat het Alessia’s vader was, want eerlijk gezegd had hij een hekel aan de man. Niet alleen had de prins een eeuwenoud familiebedrijf bijna failliet laten gaan, maar vervolgens had hij zijn eigen dochter – voor wie hij weinig liefde leek te voelen – het in haar eentje tegen Cesare Orsini willen laten opnemen.

Toen Alessia die avond onder de douche stond, nam hij de gelegenheid waar om een kort bericht achter te laten op het antwoordapparaat van Antoninni: ‘Met Nicolo Orsini. Ik heb de eer om met uw dochter te trouwen. De bruiloft vindt morgen om tien uur plaats in de Sala Rossa van Palazzo Vecchio. Uiteraard bent u welkom.’

Het was geen hartelijk bericht, maar hij had in ieder geval zijn plicht gedaan. Net zoals zijn broers vond hij het belangrijk om altijd te doen wat juist was.



Het was een stralende ochtend. Terwijl ze een paar minuten voor tien hand in hand het palazzo inliepen, dacht Alessia terug aan wat Nicolo een uur geleden in bed tegen haar had gezegd. ‘Dit zal een goed huwelijk worden.’

Hoewel ze hem dolgraag zou willen geloven, moest ze onder ogen zien dat zij uit liefde met hem trouwde, maar dat hij met haar trouwde omdat hij een fatsoenlijke man was die zijn verantwoordelijkheid niet uit de weg ging. In feite was hij het tegenovergestelde van haar vader – die op dat moment net op hen af kwam lopen. Plotseling realiseerde ze zich dat ze helemaal niet wist of haar vader zich aan hun afspraak had gehouden. Zat haar moeder nog veilig in het sanatorium dat ze als haar thuis beschouwde? ‘Kun je hier even op me wachten?’ vroeg ze op dringende toon aan Nicolo. ‘Ik moet met mijn vader praten.’

Hij bracht haar hand naar zijn lippen en drukte er een zoen op. ‘Kan het niet wachten tot na de plechtigheid, liefste?’

Het gebaar en de tedere klank van zijn stem ontroerden haar. ‘Dit is belangrijk, maar het zal niet lang duren, oké?’

‘Je hebt mijn toestemming niet nodig, prinses. Als je met je vader wilt praten, moet je dat gewoon doen.’ Met een brede grijns voegde hij eraan toe: ‘Als je maar op tijd terug bent om mijn vrouw te worden.’