De Orsini broers 04(51)

Genoeg! Het was hoog tijd dat hij zijn leven op orde kreeg. Hij zou een afspraak maken met een advocaat en de mogelijkheden bespreken om te scheiden en de voogdij over zijn kind te krijgen. In geen geval zou hij zijn zoon of dochter laten opvoeden door een vrouw die net zo onbetrouwbaar was als haar vijftiende-eeuwse voorouders.

Het lampje van de intercom begon te knipperen ten teken dat zijn persoonlijke assistente hem nodig had. Voordat hij had kunnen reageren, was de deur al opengevlogen en marcheerden zijn zussen, Anna en Isabella, de kamer in. Met een geforceerde glimlach zei hij: ‘Hoi, meiden. Ik vind het leuk om jullie te zien, maar het is meestal wel zo beleefd om te wachten tot –’

‘Noem ons geen meiden,’ zei Izzy, zo koel dat de temperatuur tien graden leek te zakken. ‘We zijn vrouwen.’

‘Ja, natuurlijk. Ik bedoelde alleen –’

‘Maar wat weet jij nou van vrouwen af?’ onderbrak Anna hem.

De blik in haar ogen was al even koud als die van haar zus, zag hij tot zijn verbazing. ‘Luister,’ zei hij. ‘Ik weet niet wat er aan de hand is, maar –’

Opnieuw gaven ze hem niet de kans om zijn zin af te maken. ‘Hoe haal je het in je hoofd om te trouwen en vervolgens je vrouw voor je familie te verbergen?’

Onwillekeurig kromp hij ineen, en om het nog erger te maken, stond zijn assistente hem met open mond aan te gapen vanuit de deuropening. Niet in staat ook maar iets te verzinnen, liep hij op haar af en deed de deur voor haar neus dicht met een kort: ‘Ik wil niet gestoord worden.’

‘Nick,’ zei Izzy, ‘we willen een antwoord.’

Het leek erop dat Izzy, die normaal gesproken geen vlieg kwaad deed, op het punt stond hem een mep te verkopen. Anna, die behoorlijk opvliegend kon zijn, leek hetzelfde in gedachten te hebben.

‘Ben je soms doof?’ beet ze hem toe. ‘We waren net in je appartement. We hebben haar ontmoet, en –’

‘Wat deden jullie in mijn huis?’ vroeg hij op hoge toon.

‘Nee, dat is een goede!’ Izzy liet een laatdunkend lachje horen. ‘Hij probeert ons de schuld te geven. Echt weer iets voor een man.’

‘Zeg, luister eens.’

‘Nee,’ zei Anna, waarna ze haar blonde haar naar achteren gooide en een beschuldigende vinger naar hem uitstak. ‘Nu moet jij eens goed luisteren: je bent getrouwd. Je hebt een vrouw die zwanger is.’

Even keek hij haar kwaad aan, maar toen liet hij zich kreunend in zijn bureaustoel vallen. ‘Ja.’

Zijn zussen wisselden een veelbetekenende blik uit. Anna snoof minachtend, terwijl Izzy meewarig met haar hoofd schudde. ‘Wanneer was je van plan dat aan de rest van de wereld te vertellen?’ vroeg ze.

Met een gesmoorde lach zei hij: ‘Dat weet ik niet. Nadat de baby was geboren en de scheiding erdoor was. Wat deden jullie in mijn huis?’

‘We hadden toevallig in de buurt afgesproken om te gaan lunchen, en Anna herinnerde zich dat ze nog iets bij jou moest ophalen,’ legde Isabella uit.

Bij het zien van de niet-begrijpende uitdrukking op zijn gezicht, rolde Anna met haar ogen. ‘Je zei dat ik de juridische analyse van een van je deals met een Frans bedrijf mocht lenen voor een project. Het lag in je studeerkamer, en ik moest het maar een keer komen halen. Ik was het vergeten, maar –’

‘Maar we waren in de buurt en Anna dacht er opeens aan,’ nam Isabella het ongeduldig van haar over. ‘Ze belde om te horen of je huishoudster er was, en een vrouw nam op.’

‘Ik stelde me voor,’ vervolgde Anna, ‘maar ze herkende mijn naam niet, dus ik zei dat ik je zus was en vroeg wie zij was. Toen zei ze dat ze je vrouw was en barstte in tranen uit!’

‘Merda,’ zei Nick hartstochtelijk.

Zodra zijn zussen zagen hoe ellendig hij zich voelde, liepen ze om het bureau heen, hurkten naast hem neer en pakten allebei een van zijn handen vast. ‘Nick,’ zei Izzy zachtjes, ‘vertel ons wat er is gebeurd.’

Hij gaf gehoor aan haar verzoek. Het enige wat hij verzweeg, was de pijn die hij diep in zijn hart voelde, omdat hij niet eens aan zichzelf wilde toegeven dat ze hem pijn had gedaan. Verder vertelde hij alles; dat hij ervan overtuigd was geweest dat Alessia een eerlijke, oprechte vrouw was en hoe hij per ongeluk achter de waarheid was gekomen. Hij legde uit dat ze hem had verleid, zodat hij haar vader geld zou geven en met haar zou trouwen.

Geduldig hoorden ze hem aan, zonder hem te onderbreken of te veroordelen. Misschien kwam het door hun achtergrond dat ze zo goed konden luisteren – Anna had zelf vaak kritiek moeten verduren tijdens haar pubertijd, en Isabella had van jongs af aan al gezorgd voor alles en iedereen.

Toen hij eindelijk klaar was met praten, slaakten ze allebei een zucht. ‘Wil je de semi-professionele mening horen van een derdejaars, bijna afgestudeerde rechtenstudente? vroeg Anna. Toen hij knikte, zuchtte ze nogmaals en zei: ‘Je zit zwaar in de nesten.’