De Dochter Van Mistral(222)

Tweeëndertig


Het regende nog steeds. Het was de hele dag niet opgehouden, dacht Fauve die naar buiten keek door het raam van Maggy's flat, waar ze samen naar toe waren gegaan nadat ze het bericht van de dood van Julien Mistral hadden gehoord.

Darcy sprak op zachte toon tegen Fauve. 'Hoe lang denk je dat ik tegen die verslaggevers kan blijven zeggen dat je niet met hen wilt praten? Afgezien van de New York Times en de Daily News staan er kerels van de persbureaus en een stel correspondenten van bladen uit andere steden, fotografen, en twee mensen van het TV-journaal voor het huis. Ze mochten de hal niet in, maar ze gaan niet weg, regen of geen regen.'

'Waarom laten ze mij er niet buiten?' vroeg Fauve zielig.

'Helaas vorm jij het meest interessante deel van het verhaal, schatje. Toen al die mediamensen hun archieven lichtten om Mistrals levensverhaal samen te stellen, vonden zij - van hun standpunt - het interessantste dat hij een dochter had, Fauve Lunel... dat is wat de mensen het belangrijkst zullen vinden, mensen die niet direct weg zijn van zijn schilderijen; bovendien ben jij voor hen bereikbaar. Zijn dood is natuurlijk zonder meer een gebeurtenis, maar mét het verhaal van je moeders plaats in zijn leven ... tja, dan is het wel te begrijpen dat ze je willen spreken.'

'Moet ik werkelijk met hen praten en antwoord geven op hun vragen?'

'Ik zie niet in waarom Fauve dat zou moeten doen, Darcy,' merkte Maggy op. 'Is het echt nodig?'

'Het zou de eenvoudigste manier zijn om hen kwijt te raken,' antwoordde Darcy. 'Even door de zure appel heen bijten.'

'Wat zouden ze willen weten?' vroeg Fauve, die niet meer wist wat ze moest doen.

'Ten eerste hebben ze me allemaal gevraagd of jij naar de begrafenis toegaat. Daarna, och, ik weet het niet. Wanneer je hem voor het laatst gezien hebt... al dat soort dingen die ze aan familieleden vragen.'

'Dit heb ik nooit verwacht,' zei Fauve zachtjes.

'Ik wel,' zei Maggy verbitterd. 'Ik weet nog wat er gebeurde toen je moeder stierf... ze vragen van alles en ze drukken de gekste dingen af. Darcy, kan jij geen verklaring schrijven en die aan hen voorlezen. Zeg dan tegen ze dat Fauve te veel van streek is om met ze te praten.'

'Het is te proberen,' zei hij weifelend.

'Zeg alleen niet dat ik naar de begrafenis toega,' waarschuwde Fauve, 'want dat doe ik niet.'

Er viel een stilte in de kamer en Maggy en Darcy wisselden snel een blik. Als resultaat stond hij op en zei: 'Ik ga naar de bibliotheek en zal daar een verklaring opstellen.'

Maggy kwam op de sofa toe waar Fauve zat en nam haar hand in de hare. 'Luister, Fauve, laten we aannemen dat je werkelijk niet naar de begrafenis toegaat, zie je niet in dat zoiets tien keer meer nieuwsgierigheid opwekt dan er nu al bestaat? Wat voor persoonlijke problemen je ook met hem gehad hebt, je vader was voor de hele wereld een belangrijke figuur... niet alleen voor kunstverzamelaars; en afgezien van Nadine Dalmas ben jij het enige kind dat hij had. Je móet gaan.' Maggy's toon was redelijk, maar vast. Sinds die morgen had ze vermeden te praten over Fauves weigering om naar de begrafenis te gaan en Maggy had tijd gehad om over de toestand na te denken.

'Het heeft niets met persoonlijke problemen te maken, Magali,' mompelde Fauve.

'Lieverd, ik begrijp je niet. Over drie dagen is er in Félice die grote begrafenis ... dat weten we van de persconferentie die Nadine heeft gegeven. Het is onmogelijk dat jij er niet bij bent. Als je wilt, wil ik wel met je meegaan. Dat zal nog meer aandacht opwekken, maar dat is onbelangrijk.'

'Nee, Magali. Dat hoeft niet. Dank je ... maar toch ga ik niet.'

'Luister eens, Fauve, elke dag gaan er duizenden mensen naar begrafenissen en niemand vraagt hen hoe ze diep in hun hart over degene die gestorven is denken ... het is voldoende dat ze verschijnen. Misschien is het alleen maar een formaliteit, maar het is heel belangrijk, alleen al een gebaar van eerbied. Vooral in het geval van je vader.'

'Dat gebaar kan ik niet maken,' zei Fauve zo zachtjes dat Maggy haar nauwelijks verstond. Ze kwam dichter bij haar kleindochter zitten en sloeg haar arm om haar heen.

'Je kunt in zijn werk toch wel dingen vinden waarom je hem respecteert... afgezien van wat er tussen jullie gebeurd is. Het werk blijft, Fauve. Vergeet dat niet. Je móet het echt doen ... het is je plicht als zijn dochter.'

'Nee. Laten we er niet meer over praten,' zei Fauve en stond op.

'Ik begrijp er niets van,' riep Maggy ontsteld en verbijsterd uit. Fauve was altijd voor rede vatbaar.

'Ik heb gezworen dat ik het je nooit zou vertellen... wat hij gedaan heeft en waarom ik er niet aan moest denken hem weer te zien ... maar ik vermoed dat ik het nu moet zeggen; anders begrijp je het nooit.' Fauve knielde naast de sofa waar Magali op zat en keek haar aan met een gezicht waarop een mengeling van spijt en verdriet te lezen was, en nog andere gevoelens die Maggy niet kon thuisbrengen, een gevoel waar Maggy bijna van terugschrok.