Dazzle(170)

'Ik vind het vreselijk het te moeten zeggen, beste meid, maar de meeste bevestigingen zijn vermoedelijk geregistreerd in het Algemeen Kadaster in - helaas - San Francisco.'

'Vóór de aardbeving.' De stem van Jazz drukte schrik en ongeloof uit.

'Voor de aardbeving en, nog erger, voor de brand. Ik vrees dat alles door het vuur is vernietigd.'

'Maar dan is het een jacht op papieren die niet bestaan!' barstte Jazz verontwaardigd los. 'Wat gemeen!'

'Dat is vermoedelijk de reden dat de geschiedenis van Californië niet wordt onderwezen,' zei Casey en nam haar hand in de zijne. 'Het is te verschrikkelijk.'

'Toen het land van eigenaar wisselde,' voegde meneer White er na enig nadenken aan toe, 'zal het koopcontract van de ranch zijn gedeponeerd bij het County Archief in Santa Ana.'

'Wat?'

'O, ik dacht dat je dat wel wist; anders had ik het eerder gezegd. Ja, de koopakte van de Rancho Montana de la Luna door Michael Kilkullen moet naar het County Archief zijn gegaan, om de koop wettig te maken, zie je. Ha! Al die originele documenten waarover we spraken, zijn onnodig, onbelangrijk... totaal onbelangrijk-‘

Waarom had hij dat niet meteen gezegd, dacht Jazz nijdig. Waarom moest hij ons eerst al die dingen vertellen in plaats van ons door te sturen naar Santa Ana? Maar Henry White was nog niet klaar en Casey legde stevig zijn hand op haar arm zodat ze niet kon opspringen, naar de auto hollen en wegrijden.

'Aan de andere kant,' zei Henry White peinzend, nam zijn bril af en keek naar het plafond, 'akten, kaarten en zo - het zijn vaak niet de enige stukjes van een legpuzzel, hè? Daarvoor hebben we nu geschiedkundigen, bibliothecarissen en curators, en niet alleen juristen voor de handel in onroerend goed. Ha! Ja, je zou altijd de Bancroft Bibliotheek in Berkeley kunnen proberen, weet je, of het Archief van het Historisch Genootschap van San Diego, of de Afdeling Manuscripten van de Huntington in Pasadena, het Historische Genootschap van Orange County, of zelfs het Historisch Genootschap van San Juan Capistrano... je weet maar nooit wat je kunt vinden. Ze hebben van allerlei papieren... oude papieren... stukjes en beetjes…’

'Dank u, meneer White,' zei Casey vastberaden. 'U hebt ons enorm geholpen. Jazz en ik zijn u erg dankbaar.'

'Graag gedaan, meneer Nelson. Het is altijd een genot jonge mensen een lesje in geschiedenis te geven. Ik heb in tijden niet zo'n plezierige ochtend gehad.'





'O, daar zijn jullie. Ik heb overal naar jullie gezocht,' zei Valerie geïrriteerd toen ze Fernanda en Georgina bij het zwembad van het Ritz aan de lunch trof. 'Je had een boodschap voor me kunnen achterlaten, Fernie. Ik verga van de honger en ik eet niet graag alleen.'

'Sorry, Val, ik dacht dat je met Jimmy was meegegaan naar Los Angeles.'

'Dat is ook zo, maar het bleek dat hij en John nog een andere zakenafspraak hadden die niets met ons had te maken. Ik vind het vreselijk als iedereen ergens anders heen gaat en ik nergens iets vanaf weet.'

Valerie sprak verontwaardigder dan nodig was, want ze was nog nijdig over een gesprek dat ze een tijdje eerder met haar man had gevoerd. Billy scheen nog niet duidelijk te zijn doordrongen van het feit dat zij nu een belangrijke erfenis had gekregen. Hij behandelde haar net zoals altijd, als die goeie Valerie, die echtgenote met wie hij al eeuwen was getrouwd, en die toevallig een aardig zakcentje bijverdiende.

William Malvern Jr. had vol klachten gezeten. De kokkin ging weg, een dienstmeisje was weggelopen, de koelkast deed het niet en de ijsblokjes waren voor de helft water. Hun drie dochters hadden allen verschillende problemen en ze verwachtten van hem dat hij ze oploste en verder had hij er meer dan genoeg van steeds weer de extra man op allerlei feestjes te zijn. Valerie bleef veel te lang in Californië hangen, en zo ging het maar door, net alsof zij, Valerie, nog dezelfde was als voor het overlijden van haar vader.

Neem een kamer in een hotel, had ze tegen hem willen uitgillen, eet op je club, zeg tegen de meisjes dat ze niet zo belachelijk moeten doen, en houd in 's hemelsnaam op met dat gezeur. Maar ze zweeg en probeerde alles rustig op te lossen zonder direct te beloven onmiddellijk terug te komen naar New York, want dat wilde hij eigenlijk.

Valerie was bezig met een plan, maar ze wilde er nog niet over praten met de man met wie ze al tweeëntwintig jaar was getrouwd, want ze had in die tijd wel geleerd dat het belangrijk was een aantrekkelijke en gemakkelijke man te hebben, of hij haar nu irriteerde of niet.

Haar plan hield in dat ze alles achter zich zou verbranden, in de steek laten, dat hele overbevolkte, smerige eiland Manhattan, en als Billy Malvern haar niet wilde volgen, dan liet ze hem achter. Ze was er nog niet gereed voor en ze wist nog niet zeker of ze wel de moed voor deze stap kon vergaren, vooral omdat het vermoedelijk het einde van haar huwelijk zou betekenen en van alles wat ze tot nu toe belangrijk had gevonden.