Dazzle(128)

'Goed, dan neem ik die. Jazz, wat denk je van deze geruite Glensjaal?' vroeg Red.

'Pap draagt nooit een das of sjaal.'

'Maar ze zijn zo mooi, vind ik.'

'Ja, mannenkleren zijn veel mooier dan dameskleding. Ik zou er wel een voor Pete willen kopen, maar hij is te sjiek. Hij kleedt zich altijd alsof hij zo de wildernis intrekt, zelfs als hij gaat dansen. Vooral dan. Als jij mij deze geeft, geef ik die andere aan jou en dan zijn we voor elkaar klaar - of vind je dat te zakelijk?'

'Nee, hoor, prima!' Red was verrukt een andere vrouw te vinden die wist dat het enige dat je een vrouw kon geven om wie je werkelijk gaf, iets was wat je dolgraag zelf zou willen hebben. Ze gaf de twee sjaals aan de verkoper die zijn mening over deze twee dames begon te herzien.

'Jazz, kijk eens wat een mooie kleur deze houten doos heeft, net honing.' Red wendde zich tot de verkoper. 'Wat is het?'

'Een doos voor allerlei spelen, mevrouw. Alle fiches, kaarten, dobbelstenen, alles wat nodig is vooreen spel, zit erin en de doos zelf is gemaakt van de knoest van olijfhout.'

'Enig voor koude winteravonden, vind je niet?' vroeg Red. Jazz knikte enthousiast en zag Red en Mike al voor een haardvuur zitten kaarten. 'We gaan pokerparty's geven; er moeten weer feesten op de haciënda worden gegeven.' Ze gaf de doos aan de verkoper om bij de andere dingen in te pakken die ze hadden uitgekozen.

'Mag ik u een paar leren jasjes laten zien, mevrouw?'

Jazz en Red keken hem verbaasd aan. Geen van beiden zou eraan hebben gedacht een leren jasje voor Mike te kopen. Hij had een leren jasje, goed gedragen, en dat moest nog lang mee, en als hij een nieuw wilde - heel onwaarschijnlijk - zou hij het vast zelf kopen. Wie wist wat een man die altijd op een paarderug was te vinden met een leren jasje moest beginnen? Het was veel te persoonlijk.

'Jij hebt iets voor mij gekocht en ik iets voor jou, en jij hebt twee cadeautjes voor vader gekocht. Nou moet ik opnieuw beginnen,' zei Jazz klagend.

'Waarom koopje ook niet zo'n sjaal voor Casey?' stelde Red voor. 'Hij kleedt zich goed.'

'Geen sprake van - heb je de prijs gezien?'

'Ja, tweehonderdenvijfennegentig dollar,' zei Red.

'Dat geef ik niet voor hem uit... Hij zou het verkeerd begrijpen en dat moet me met Casey niet overkomen,' zei Jazz vastbesloten.

'Het is moeilijk te weten hoeveel geld je kunt uitgeven voor een man, tenzij je met hem verloofd of getrouwd bent. Te veel en het lijkt of je hem wilt kopen, te weinig en het lijkt of je gierig bent. Ik ben blij dat ik Mike zoveel mag verwennen als ik wil. Maar als we ons niet voor Kerstmis hadden verloofd, had ik hem alleen een boek durven geven. Och, misschien twee. Van die mooie dure, vol prachtige platen.'

Ze liepen door de brede straten van South Coast Plaza. Beige marmer in drie verschillende tinten bedekten de wanden en marmer in contrasterende kleuren grijs lag op de grond. Wouden van geweldig hoge palmen verhieven zich tot op de tweede etage en het leek of ze ergens op Hawaï rondliepen. Overal stonden verlichte kerstbomen.

Bij Vuitton ontdekte Red een fantastische achttienkaraats gouden vulpen, ontworpen door Gae Aulenti, de Italiaanse architecte die het Musée d'Orsay in Parijs had ontworpen. Jazz vond de pen heel geschikt voor haar vader, maar het enige dat zij zag en voor Casey wilde kopen was een zachtleren tas van koeiehuid die Keepall heette, en waar geen initialen op waren aangebracht. Dat zou hem misschien afbrengen van zijn Vuitton-bagage met harde hoeken en initialen. Maar hij was veel te duur. Ze kon hem voor haar vader kopen, bedacht ze. Hij had geen behoorlijke koffers.

'Waar willen jullie voor je huwelijksreis naartoe?' vroeg ze aan Red.

'O, Jazz, dat weet ik nog niet. Ik ben overal al minstens vijf keer geweest; het kan me niet schelen.' Red keek Jazz enigszins verlegen aan. 'Ik wil rijlessen gaan nemen. Ik ben in Texas opgegroeid, maar heb nog nooit op een paard gezeten. En ik wil ook leren zeilen, zodat ik Mike kan helpen als we de zee opgaan. Verder verlang ik ernaar te gaan tuinieren op de ranch; de tuinen daar zijn de enige dingen die ik begrijp. In theorie kan een vrouw uit Texas geen onkruid van bloemen onderscheiden. Nee, ik wil eigenlijk helemaal niet op huwelijksreis. Eens in je leven is genoeg. Erg, hè? Ik heb het nog niet tegen Mike gezegd. Er is zoveel wat we nog niet hebben besproken, want we wisten toch niet dat we zouden willen trouwen? Wat denk jij dat hij ervan zal zeggen?'

'Hij zal dolblij zijn,' zei Jazz en zette de Keepall weer terug op de plek van waar ze hem had opgepakt. Haar vader had een hekel aan vakanties. Als ze bewijs had moeten hebben dat Red de volmaakte vrouw voor hem was - en dat was onnodig - dan had ze dat nu gekregen. 'Waarom hebben jullie zo lang met je besluit gewacht?' vroeg ze.

'Ik geloof dat Mike zich te oud voor mij vond. We schelen zesentwintig jaar.'

'Vierentwintig, dacht ik.'

'Goed dan. Vierentwintig. Dat is de ellende met oude vriendinnen: ze weten precies hoe oudje bent. Maar als wijze oudere vrouw kan ik je vertellen dat leeftijd betrekkelijk en onbelangrijk is, vooral in het geval van Mike.'