Briljant idee(6)

Nadat ze de deur van haar appartement open had gedaan, duwde ze hem naar binnen. Ze voelde zich op haar gemak in haar heiligdom, met Indiase turkooizen en oranje vloerkussens, fuchsiaroze gerbera’s in allerlei gekleurde flesjes en overal aromatherapiekaarsen.

Vanavond zou ze Jax Maroney eens goed aanpakken voor wat hij met hun familiebedrijf had gedaan.

‘Als dit de manier is hoe jij je gasten behandelt, laat die koffie dan maar zitten -’

‘Mond dicht.’ Ze wees naar de laagste stoel, zodat ze boven hem uit zou torenen. ‘Ga zitten. Ik ben zo terug.’

Nadat hij zijn schouders had opgehaald, deed hij tot haar verbazing wat ze hem opgedragen had.

‘Ik hou niet van bevelen.’ Zijn blik gleed van haar voeten omhoog en bleef op ongepaste plaatsen hangen. ‘Maar aangezien je iets makkelijks gaat aantrekken, is het misschien wel de moeite waard om even te blijven.’

‘Je bent onuitstaanbaar,’ zei ze, maar haar woorden werden ontkracht door de voldane grijns op haar gezicht na zijn indirecte compliment.

‘En jij bent sensationeel.’

Wauw. De vonk was opnieuw overgesprongen. Geïrriteerd dat haar lichaam haar zo verraadde terwijl ze zakelijk wilde blijven, stoof ze de kamer uit. Dat deed ze anders nooit, maar Jax Maroney bracht het slechtste in haar naar boven. Het liefst wilde ze hem net zo van zijn stuk brengen als hij met haar had gedaan, maar door iets in zijn zwartbruine ogen, een mengeling van weerstand en wilskracht, wist ze dat dat nooit zou lukken.

Door een kier hield ze hem in de gaten, terwijl ze kleding greep die voorhanden lag. ‘Maak het jezelf niet te gemakkelijk. Je blijft niet lang,’ riep ze vanuit haar slaapkamer, waar ze haar jurk liet afglijden, haar hakken uittrapte en dankbaar in een strapless jumpsuit met zigzagpatroon schoot.

‘En ik maar denken dat de beruchte Seaborns zo gastvrij en vriendelijk zijn.’

Haar bloed stolde. Blijkbaar kende hij haar familie. Maar hoe goed? Wist hij dat haar vader overleden was toen ze een jonge tiener was? Dat haar moeder daarna aan het hoofd van het bedrijf had gestaan, waarna het was uitgegroeid tot een van de topjuweliers van Australië? Dat Sapphie naast haar taken als model en woordvoerster een detailhandeldiploma had behaald en een mastersopleiding had gedaan? En dat zij het heerlijk had gevonden om de jongere zus te zijn met minder verantwoordelijkheid en meer vrije tijd?

Het bekende schuldgevoel dat zij een sociaal leven had gehad terwijl haar zus had moeten zorgen dat Seaborn’s weer zou opbloeien, knaagde aan haar. Sapphie had veel te veel op zich genomen, waardoor ze nu ziek was. Maar die tijd was voorbij. Ze trok de klem uit haar haar en haalde haar vingers erdoor. Los en rommelig, zo had ze het het liefst. Niet strak en netjes, zoals haar onwelkome gast.

Toen ze haar slaapkamer uit kwam en haar behoedzame blik de zijne ontmoette, voelde ze de aantrekkingskracht meteen weer in elke cel van haar lijf, waardoor haar vijandige houding niet erg overtuigend overkwam.

‘Zebrastrepen? Interessante outfit.’ Zijn mondhoeken krulden omhoog. ‘Toepasselijk, aangezien zebra’s een bedreigde diersoort zijn.’

‘Net als Seaborn’s...’ bleef onuitgesproken, en ze staarde hem boos aan. ‘Je bent hier niet om mijn kleding te beoordelen.’ Vervolgens beende ze de kamer door en ging tegenover hem zitten met haar blote voeten onder zich op de stoel. ‘En je krijgt ook geen koffie.’

Er viel niets af te lezen aan zijn gezichtsuitdrukking, maar ze zag wel dat zijn vingers zich gespannen in zijn stoel begroeven.

‘Waarvoor ben ik hier dan?’ vroeg hij op zo’n suggestieve toon dat haar hartslag versnelde.

‘Zodat ik je eens goed kan vertellen wat ik van je manier van zakendoen vind en om te zorgen dat je Seaborn’s met rust laat.’

Jax leunde achterover, legde een arm over de leuning en strekte zijn benen. Als zijn zwijgen haar niet zou uitdagen, deed zijn relaxte houding het wel, en hij had meteen succes. Haar groene ogen schoten vuur.

Als manager had hij geleerd dat het makkelijker was om boze mensen uit te laten razen dan hen te onderbreken of tegen hen in te gaan. Bovendien was hij wel nieuwsgierig. Hoe wist ze dat hij Seaborn’s wilde overnemen? En wat dacht deze onvoorspelbare excentrieke blondine eraan te kunnen doen? Hij had uitvoerig onderzoek gedaan. Seaborn’s zat diep in de rode cijfers en geen grootse lancering of handgemaakte ketting kon hen nog redden.

‘Ga je jezelf niet verdedigen?’

‘Waarom zou ik? Je zegt genoeg voor ons allebei.’ Daarop schonk hij haar een zelfingenomen glimlach om haar kwaad te maken, en gezien de frons op haar voorhoofd, was dat gelukt.

‘Jouw mijn duikt onder onze prijzen,’ zei ze op beschuldigende toon. ‘Je verkoopt edelstenen tegen bodemprijzen waar wij niet tegenop kunnen. Wij hebben maar een kleine mijn die een familiebedrijf voorziet. Jouw mijn levert aan grote juweliersketens die mindere kwaliteit verkopen. Lage prijzen trekken meer klanten, ongeacht de kwaliteit.’ Met hangende mondhoeken ging ze verder: ‘Jullie nekken ons.’