Briljant idee(2)

Over een man in haar handen krijgen gesproken... Ze wierp een blik naar de strijdlustige Adonis die tegen de muur stond, bewust op afstand van de krioelende menigte. In zijn krijtstreeppak en babyblauwe overhemd met stropdas zag hij er netjes uit, maar daar was ook alles mee gezegd. Aan zijn onleesbare zwartbruine ogen, zijn ondoorgrondelijke uitdrukking en zijn sexy bovenlip die neerbuigend krulde, was duidelijk te zien dat hij een foute jongen was. Nog afgezien van zijn dreigende houding was hij onbeschoft nors geweest toen ze hem had aangesproken. Het was duidelijk dat hij hier niet wilde zijn. Maar wat deed hij hier dan? En wie was hij?

De Seaborns hadden de reputatie exclusief te zijn. Iedereen die hier deze avond was, was van goede afkomst en had status en geld. Geld dat het sieradenbedrijf van haar familie nodig had om te overleven.

Doordat ze iets te lang staarde, ontmoette haar blik de zijne, en toen hij een van zijn wenkbrauwen spottend omhoog trok, ging er een rilling door haar lijf. Onbewust had ze haar adem ingehouden, en ze ademde uit en groette hem, waarna ze zich weer omdraaide. Ze stak een vinger onder de ketting die haar leek te wurgen, maar dat hielp niet, want zijn doordringende blik zond een schok van warmte door haar lichaam. Hij straalde iets wilds en primitiefs uit en onbedoeld reageerde haar lichaam daarop met een onverwachte en onwelkome scheut van spanning diep vanbinnen.

Meestal speelde ze met jongens zoals hij tot ze er genoeg van had. Hij was haar type niet. Maar nu Sapphie gedwongen met verlof was om aan te sterken, had ze meer taken op zich genomen dan ze aankon. Naast maker van mooie sieraden, was ze nu ook woordvoerster en model, en er kwam alleen maar meer bij.

Nog steeds, maanden nadat haar zus bijna was ingestort en ze de waarheid te weten was gekomen, wilde ze dat het afgelopen jaar anders was gelopen, en dat haar moeder en Sapphie haar in vertrouwen hadden genomen. Het verdriet om het verlies van hun moeder was zwaar geweest, en ze had het bewonderenswaardig gevonden hoe Sapphie, die ook al het gezicht van het bedrijf was, ook nog de taken van CEO op zich had genomen. Uiteindelijk was dat ook waar Saph al sinds ze kon lopen voor klaargestoomd was. Nooit was ze jaloers geweest op de verantwoordelijkheid van haar zus. Ze was liever creatief bezig en ze was blij met haar rol als de verstrooide zorgeloze Seaborn. Maar na het schokkende nieuws dat Sapphie haar had verteld voor ze gedwongen tot rust moest komen, had Ruby nu meer verantwoordelijkheid dan ze ooit had gewild. En het maakte haar woest dat ze pas achter de waarheid was gekomen toen haar zus op instorten stond. Daar kwam nog bij dat Seaborn’s steeds minder winst maakte en dat Maroney Mine hen weg leek te concurreren. Al met al waren de afgelopen maanden behoorlijk naar geweest.

Maar terwijl Sapphie herstelde, had ze twaalf weken om Seaborn er weer bovenop te krijgen en zo haar zus en de rest van de zakenwereld te bewijzen dat ze niet zo’n leeghoofd was als ze dachten.

Ruby bewoog zich door de menigte, en ontving luchtkusjes en felicitaties voor haar nieuwste creaties, maar haar blik dwaalde iets vaker dan haar lief was af naar de norse vreemdeling. En alsof dat nog niet erg genoeg was, keek hij haar elke keer aan als ze dat deed. Om het gevoel kwijt te raken dat er op onverklaarbare wijze een enorme aantrekkingskracht tussen hen was, fladderde ze glimlachend van de een naar de ander.

Voor ze het wist, was het evenement afgelopen en opgelucht liet ze zich op een stoel zakken. Op dat moment tikte haar nicht Opal op haar schouder en schoof haar een manifest onder haar neus.

‘Hoeveel sieraden zijn er verkocht?’

De moed zonk haar in de schoenen toen Opal fronste en haar hoofd schudde. ‘Niet genoeg.’

‘Verdorie.’ Ze bestudeerde de lijst, en de weinige verkocht-stickers deden haar maag samenkrimpen. Het ging niet goed met Seaborn’s en niets, zelfs niet hun grootste lancering en mooiste sieraden tot nu toe, kon het bedrijf nog redden.

Opal kneep even in haar arm. ‘Het komt wel goed.’

Ze probeerde de plotseling opkomende tranen in haar ogen te verdringen en zei: ‘Het moet gewoon.’ Voor Sapphie, voor haarzelf en voor het familiebedrijf dat ze niet van plan was kwijt te raken.

Tot voor kort had ze niet geweten dat Sapphie hun moeder vorig jaar op haar sterfbed een belofte had gedaan. Mathilda Seaborn, die de afgelopen vijftien jaar aan het hoofd van Seaborn had gestaan, was op dat moment volgepompt met morfine, maar nog steeds volkomen helder. Alvleesklierkanker had haar lichaam aangetast, maar niet haar slimme zakenbrein. Hun moeder had Sapphire laten beloven dat ze alles zou doen om ervoor te zorgen dat haar nalatenschap zou blijven bestaan. Voor hen. Voor hun kinderen.

Aangezien Ruby, net als Sapphie, nooit lange relaties had en daar ook niet op zat te wachten, was er voorlopig nog geen sprake van kinderen. Maar dat deed er nu even niet toe. Haar zus moest op doktersadvies tot rust komen nadat ze was ingestort door stress en vermoeidheid, omdat ze een last op zich had genomen die ze hadden moeten delen. Het was een grote schok geweest om erachter te komen hoe slecht Seaborn’s er financieel voorstond en dat ze ook nog onbewust verantwoordelijk was geweest voor Sapphies inzinking. Zij was altijd de verwende Seaborn geweest, die haar dromen mocht najagen en mocht reizen en relaxen. Ondertussen schaduwde Sapphie hun moeder om zo veel mogelijk op te steken. Terwijl Sapphie hard had geleerd om allemaal tienen te halen, was zij tevreden geweest met haar gebruikelijke zevens en af en toe een acht. Sapphie had, zoals van haar verwacht werd, een mastersopleiding economie gedaan, en zij had flierefluitend een kunstopleiding gevolgd. Bovendien had het haar niet echt kunnen schelen of ze die zou afmaken of niet, want ze was al begonnen met het creëren van sieraden voor Seaborn’s. Terwijl Sapphie geen sociaal leven had door haar verplichtingen voor Seaborn’s, had zij gedanst en gefeest. Geen wonder dat haar moeder haar niet had toevertrouwd hoe Seaborn’s ervoor stond.