Briljant idee(5)

Toen ze hem wenkte, drukte hij zijn neus tegen het glas om dichter bij haar te kunnen zijn. ‘Zie je de complexe kastzetting om elke smaragd? Dat is mijn specialiteit.’

‘Prachtig.’

Hij keek niet naar de ketting en dat wisten ze allebei, aangezien haar wangen rood werden voor ze overeind kwam en afstand nam.

Zonder erover na te denken, iets wat hij anders nooit deed in het zakenleven, pakte hij haar bij haar arm. ‘Je lijkt me geen verlegen type, dus waarom kun je geen compliment accepteren?’

Er ging een flits van iets wat op verdriet leek over haar gezicht, en haar bijzondere, groene ogen glinsterden nog mooier dan de smaragden in de vitrine.

‘Het was nogal een lange avond...’ Bijna had ze een lang jaar gezegd. ‘…en ik ben gesloopt.’

Een vlaag van sympathie overviel hem. Het zou netjes zijn om nu weg te gaan en een andere keer terug te komen als Sapphire Seaborn er was. Maar hij was niet zo ver gekomen zonder meedogenloos te zijn en hij wilde nu niet opgeven. Hij had een boodschap en deze mooie blondine kon die veel beter aan haar zus overbrengen dan hijzelf.

‘Wil je dat ik ga?’ Hij vroeg het voor de vorm, want hij was het niet van plan.

‘Ja en nee,’ zei ze.

Verward wachtte hij af. ‘Leg eens uit.’

Na een diepe zucht staarde ze hem aan. 'Ja, ik wil dat je gaat, zodat ik naar mijn appartement kan gaan om mijn jurk uit te trekken en onderuit te zakken met mijn pantoffels aan, een bak popcorn en Jake Gyllenhaal.’

Ze hield van meidenfilms. Hij had het kunnen weten. Was er dan geen vrouw die niet op die gladde filmsterren viel?

‘Nee, omdat je een mysterie bent en ik wil weten wat je hier kwam doen, behalve verscholen in een hoekje staan en mijn prachtige creaties negeren.’

Een pittige tante was ze zeker en er ging een scheut van opwinding door hem heen.

‘Geen mysterie. Jax Maroney.’ Vervolgens stak hij zijn hand uit. Maar hij kreeg de kans niet om haar de hand te schudden, omdat hij haar moest vastgrijpen om te voorkomen dat ze zou neervallen voor zijn voeten.

Wankelend, bleek en met een verschrikte blik in haar grote ogen staarde ze hem aan. ‘Ben jij Jax Maroney?’

Het klonk alsof ze eerder had geloofd dat hij Elvis in vermomming was. ‘Voor zover ik weet.’

‘Wegwezen.’

Dat had hij als kind vaker gehoord als hij bij vrienden was die achter hun vader aan liepen. ‘Wegwezen, jongens. Jullie hebben niets te zoeken in een kroeg. Dit is iets voor mannen.’ Maar als hij zijn eigen vader was gevolgd, had Denver dat niet erg gevonden. Die had trots zijn zoon een klap op zijn rug gegeven en zijn haar door elkaar gewoeld. De meeste van zijn vrienden waren jaloers geweest op zijn coole vader. En zelf had hij alles aan Denver geweldig gevonden: zijn schorre lach, zijn harde stem, het ontzag dat hij inboezemde, zijn vrijgevigheid. Pas later was hij erachter gekomen dat het wel makkelijk was om gul te zijn met het geld van een ander. Hun hechte band had het alleen maar moeilijker gemaakt om te accepteren wat zijn vader gedaan had.

Geïrriteerd dat ze nog steeds zo geschrokken keek, liet hij haar los.

‘Dat is niet aardig. Hoe zijn we van koffie ineens overgegaan op wegwezen?’

Bijtend op haar heerlijke volle onderlip keek ze hem aan alsof ze verwachtte dat hij de showroom zou plunderen en ervandoor zou gaan.

‘Kom maar mee dan.’ Daarop pakte ze hem bij zijn arm en sleurde hem richting een zwarte ijzeren deur waar een trap achter zat. ‘Iemand moet jou eens goed de waarheid vertellen en daar ben ik de aangewezen persoon voor.’

Er verscheen een glimlach op zijn gezicht. Dit wilde hij wel eens meemaken.

Ruby kon wel wat hebben, maar het feit dat ze Jax Maroney meesleurde naar haar appartement om hem te ondervragen, bracht haar wel van haar stuk.

Voor zover ze wist, was hij jaren geleden Melbourne ontvlucht nadat zijn vader de gevangenis in was gegaan. Er waren geen aanwijzingen van crimineel gedrag van Jax, maar hoeveel had hij gezien en gedaan? De geruchtenmolen had niet stilgestaan tijdens het proces. Was Jax op de hoogte geweest? Had hij net als zijn vader geld witgewassen en ergens een klein fortuin verstopt? Had hij zijn moeder helpen verdwijnen? Zelf had ze het nieuws niet gevolgd, maar haar moeder was woest geweest dat een beruchte crimineel als Denver Maroney haar vrienden belazerd had. Bij Jax’ moeder Jackie had Mathilda Seaborn haar neus in de lucht gestoken en haar beide dochters verboden ooit nog over haar te praten. Het slachtoffer worden van een crimineel was tot daaraan toe, maar verraden worden door iemand uit hun eigen kringen was nog erger.

Hoe Jax uiteindelijk CEO was geworden van een goed draaiende mijnhandel die haar familiebedrijf wegconcurreerde, dat wilde ze wel eens weten.

Nu ze wist wie hij was, snapte ze waar de onverklaarbare aantrekkingskracht vandaan kwam. Ze had altijd al een zwak gehad voor foute jongens.