Briljant idee(10)

Dat had Denver allemaal gedaan. Altijd had hij tijd voor hem vrijgemaakt. Niet dat hij door en door verwend was, maar zijn beide ouders hadden hun enig kind altijd graag zijn zin gegeven. Dat maakte hun emotionele tekortkomingen nog moeilijker te bevatten.

Denver was een fantastische vader geweest. Andere kinderen waren altijd jaloers geweest. Mensen hadden zich altijd aangetrokken gevoeld tot Denver Maroney en hij had zijn populariteit uitgemolken.

Dat was voor hij mensen hun hard verdiende geld had afgetroggeld, met hulp van Jackies contacten, waarna hij miljoenen achterovergedrukt had en in de bak was beland.

Met gebalde vuisten beukte Jax op de leuning van de bank. Die verdomde Denver. Laat hem naar de hel lopen.

Er lag nog een stapel papierwerk op hem te wachten en hij moest nog personeelsevaluaties doen, dus hij wilde niet meer piekeren over de avond en over hoe hij door zijn vaders reputatie weer niets was opgeschoten met zijn plannen. Maar de vrouw die centraal stond in die plannen had zijn interesse gewekt.

Hij had over Sapphire Seaborn gehoord en hij had verwacht tegenover een keiharde zakenvrouw te komen staan. Dat hij uitgedaagd zou worden door een betoverende, bijdehante blondine had hij niet verwacht.

Toen ze had ontdekt wie hij was en even later zijn aanbod gehoord had... Ze was zo geweldig woest en opstandig geweest. Alleen bij de gedachte werd hij al hard. Helaas kon hij het zich niet veroorloven om gehoor te geven aan zijn libido, niet met Ruby Seaborn die bezat wat hij zo graag wilde hebben.

Als hij tegenwoordig iets wilde, ging hij erachteraan en regelde het zelf. Met het overnemen van de Seabornmijn zou dat niet anders gaan.





Hoofdstuk 4





Ruby had zich drie dagen lang met de accountant over de boekhouding gebogen. Rekenen was niet haar sterkste kant, maar ze had geluisterd, geleerd, en gehyperventileerd. Tenzij er een onverwachte geldstroom zou komen of ze flink zouden bezuinigen, zou binnenkort het doek vallen voor Seaborn’s.



Ze wreef in haar ogen om de tranen tegen te gaan. Meestal werd ze niet zo gauw emotioneel, maar door de last die ze met zich meedroeg, stond ze continu op het punt om in huilen uit te barsten. Maar daar schoot ze niets mee op.

Als ze ergens geen zin in had deze zaterdag was het naar de paardenraces gaan, maar ze was door een concurrent uitgenodigd voor hun lancering, en ze wilde niet onbeleefd overkomen.

Ze zwierf door de grote tent bij Flemington Racecourse, gaf kennissen luchtkusjes, groette andere ondernemers, zette een nepglimlach op en kletste over koetjes en kalfjes. Hoe Sapphie dit zo vaak kon doen, zou ze nooit begrijpen. Geen wonder dat ze overspannen was geraakt. En dit kwam dan nog boven op haar taken als CEO en het geheim dat ze maandenlang met zich had meegezeuld - dat hun geliefde bedrijf failliet zou gaan.

Bij de gedachte aan haar overspannen zus en het feit dat Sapphie haar niet in vertrouwen had genomen, kreeg ze een brok in haar keel. Ze pakte een chardonnay van een dienblad en liep richting het balkon dat uitkeek over het weelderige groene veld, snakkend naar frisse lucht. Na een paar keer diep ademhalen, voelde ze zich weer wat beter. Nippend van haar wijn liet ze haar blik over de drukke ruimte glijden.

En toen zag ze de laatste persoon die ze wilde zien: Jax Maroney. Donker pak. Donker hart. En in een slecht humeur, gezien zijn dreigende blik en permanente frons. Op een afstandje van de menigte stond hij vanachter een display toe te kijken, en zijn frons verdiepte zich, terwijl zijn doordringende blik de ruimte afspeurde.

Interessant. Dit was het tweede evenement waarop hij bewust op afstand bleef van de menigte. Hij leek zich niet ongemakkelijk te voelen, al paste hij eigenlijk niet tussen dit vertrouwelijke gezelschap, deze een meter negentig lange, fronsende prachtige man.

Vanachter een pilaar keek ze naar hem. Hij bewoog niet, glimlachte niet en nam geen drankje of hapje aan. Het enige moment waarop hij enigszins geanimeerd keek, was toen de Meyers op hem af kwamen, een ouder rijk stel dat bevriend was geweest met haar moeder. Hij rechtte zijn schouders, wist een sardonisch glimlachje te produceren en stak zijn hand uit. Om vervolgens genegeerd te worden door het stel, dat een paar woorden mompelde waarbij de glimlach meteen van zijn gezicht verdween.

De man wilde hun familiebedrijf ruïneren en ze zou hem moeten haten, maar toen hij weer een onverschillige blik opzette en keek alsof er niets gebeurd was, had ze ergens wel medelijden met hem.

Ze meende zich te herinneren dat de zoon van de Meyers rond de achthonderdduizend dollar was kwijtgeraakt door Denver Maroney, dus het verbaasde haar niet dat ze zo bot waren tegen zijn zoon.

Het intrigeerde haar waarom Jax Maroney zichzelf dit aandeed. Hij kwam onverstoorbaar over, alsof het hem geen moer kon schelen wat mensen van hem vonden. Maar om uitgestoten te worden vanwege de fouten van je vader? Dat moest wel iets met hem doen. Tenzij hij van steen was, wat zomaar zou kunnen als je keek naar de minachtende blik waarmee hij op zijn horloge keek en daarna de menigte afspeurde alsof hij iemand zocht.