Hoofdstuk 1
En hiervoor had Jax Maroney de heldere lucht van de outback ingeruild: het exclusieve Armidale. Woonplaats van de topjuwelier van Australië, die vanavond een feestje gaf voor de beau monde van Melbourne. En hij was onuitgenodigd binnengedrongen.
Verdomde profiteurs. Ze waren niet alleen rivalen, maar vijanden die hem nu opzettelijk negeerden en fluisterden, naar hem wezen en staarden. Vijanden die hij voor zich moest zien te winnen om zijn doel te bereiken. Frustrerend. Het kon hem niets schelen wat ze van hem vonden, maar het feit dat hij deze mensen nodig had voor zaken... Er ging een steek van verdriet door zijn buik, die werd overstemd door de altijd aanwezige woede voor de persoon door wie hij in deze situatie was beland.
‘Pas maar op. De volgende keer dat de deur opengaat en de wind erdoor blaast, blijft die frons nog zitten.’
Aangezien hij op een afstandje van de mensenmassa was blijven staan, verbaasde het hem dat iemand hem aansprak, en boos keek hij de bijdehante blondine aan, die genoeg diamanten droeg om zijn mijn de komende tien jaar draaiende te houden.
Wat kan het jou schelen?’
Zijn norsheid schrok haar niet af en haar robijnrode lippen krulden zich tot een plagerige glimlach. ‘Op de lancering van de lentecollectie van Seaborn hoort champagne, kaviaar en uitbundigheid.’ Vervolgens wees ze naar zijn voorhoofd. ‘Die frons past hier niet.’
‘Omdat de meeste snobs hier hun gebotoxte voorhoofd toch niet kunnen bewegen?’ Zijn spottende blik gleed over de rijke menigte, die hem meed vanwege zijn vader.
Tot zijn verbazing werd haar glimlach nog groter. ‘Waarschijnlijk heb je gelijk, maar toch kun je beter aardig doen.’
‘Hoezo?’
‘Omdat de undercover beveiliging hier niet zo dol is op norse types die zich afzijdig houden en alleen maar observeren. Straks denken ze dat je een dief bent.’
Met een brutale blik nam ze hem van top tot teen op, waardoor zijn maag op onverklaarbare wijze samenkromp. Toen haar uitdagende blik de zijne ontmoette, zou hij zweren dat hij een glimp van verlangen zag. Tegen beter weten in voelde hij de drang om de intrigerende blondine een weerwoord te geven. Hij was het niet gewend dat mensen hem uitdaagden, niet op zakelijk gebied en niet privé. Zijn voorkeur ging uit naar ongecompliceerde vrouwen, en dat was deze brutale blondine zeker niet.
Na een wegwuivend gebaar zei hij: ‘Moet jij je niet tussen de mensen begeven?’
‘Moet jij niet glimlachen?’
Toen zijn mondhoek iets opkrulde, stak ze haar vuist triomfantelijk in de lucht. ‘Kijk eens aan. Ik wist dat je het kon. Zo moeilijk is het niet.’
Onthutst schudde hij zijn hoofd. ‘Wie bén jij?’
Daarop trok ze haar neus op, stak haar tong uit en keek hem zogenaamd dreigend aan. ‘Je grootste vijand, Happy Face.’
Een lach rolde over zijn lippen, wat vreemd klonk. Wanneer had hij het voor het laatst gelachen?
‘Die grote mond kan je problemen opleveren.’ Zijn blik richtte zich op haar lippen. De lipgloss accentueerde hoe vol en sensueel ze waren, en het vreemde gevoel in zijn buik zakte lager.
Met haar duim en wijsvinger vormde ze een pistool, en ze haalde de trekker over. ‘Ik hou wel van problemen.’
Haar brutaliteit was indrukwekkend, en hij besloot om de uitdaging aan te gaan. ‘Gedurfde uitspraak, maar kun je het ook waarmaken?’
Nonchalant haalde ze haar schouders op, en ze draaide zich om, waardoor ze hem een verleidelijk uitzicht gaf op haar rug, die bloot was in haar smaragdgroene jurk. Na twee stappen bleef ze even staan en keek over haar schouder. ‘Als je blijft na de lancering kom je daar misschien wel achter, als je geluk hebt.’
Heupwiegend liep ze weg, waarbij het satijn haar prachtige billen omsloot.
Hij had zichzelf een halfuur gegeven om. Melbourne’s high society te laten zien dat hij terug was. Maar dat was voordat die brutale blonde hem dat verleidelijke aanbod had gedaan. Eigenlijk wilde hij hier niet langer zijn dan noodzakelijk, maar misschien was het toch ook wel interessant om te blijven.
Ruby griste een glas champagne van een dienblad om maar iets in haar handen te hebben en niet toe te geven aan de drang om haar choker, bezet met groene diamanten, af te trekken en even lekker te krabben. Hoe haar zus Sapphie dit altijd deed, was haar een raadsel. De diamanten om haar nek waren loodzwaar en ze was ervan overtuigd dat haar oorlellen een paar centimeter waren uitgerekt door de bijpassende oorbellen.
Terwijl de menigte bewonderende kreten uitsloeg bij het zien van de sieraden die ze speciaal voor deze collectie ontworpen had, moest zij haar handen samenknijpen om niet te gaan krabben. Haar gevoelige huid prikte onder de sieraden. Daar zou de pers vast van smullen: Ruby Seaborn, lapidarist en creatief brein achter de nieuwste lentecollectie van Seaborn, allergisch voor haar eigen creaties? Het was vast haar onderbewuste dat haar probeerde duidelijk te maken dat ze achter de schermen hoorde, en het was niet gewoon een lichamelijke reactie. Ze gebruikte tenslotte alleen de beste metalen en edelstenen. Edelstenen die steeds moeilijker te krijgen waren vanwege Maroney Mine, de mijngigant die alles en iedereen op zijn pad verzwolg. Als ze de CEO, Jax Maroney, ooit in handen zou krijgen, zou ze hem wurgen.