Zwart Goud 03(45)

Adam stopte de opname. ‘ik denk dat dit het moment is om je te vertellen dat Miss Monroe geen secretaresse is, maar een medewerkster van Edwin Associates, een detectivebureau.’



Jane verwachtte een woede-uitbarsting, maar die kwam niet. De enige reden die ze daarvoor kon bedenken, was dat hij het al geweten moest hebben. Plotseling kreeg ze het ijskoud, en ze rilde. Hij had het geweten en niets tegen haar gezegd. Hij had met haar gevoelens gespeeld. Waarom? In de hoop haar op het verkeerde been te zetten? Reden te meer om dit werk nooit meer te willen doen. Ze had niet eens doorgehad dat hij al die tijd aan de touwtjes had getrokken.

‘Ik weet hoe dat gesprek klinkt,’ zei Jordan tegen Adam, ‘maar er bestaat een logische verklaring voor.’ Dan wil ik die graag horen.’

Jordan knikte in haar richting. Dan moet zij weg.’

Zij. Het ene moment zei hij nog dat hij van haar hield, het volgende moment noemde hij haar niet eens meer bij naam. Haar wangen kleurden rood van schaamte. Hoe had ze ook maar een moment kunnen geloven dat iemand als hij van iemand als zij kon houden? Hoe had ze zo stom kunnen zijn? Hij had alleen maar een spelletje met haar gespeeld.

‘Ik denk dat ze er beter bij kan blijven,’ zei Adam. ‘Miss Monroe had met deze informatie naar haar eigen baas kunnen gaan, maar in plaats daarvan heeft ze eerst mij ingelicht. Als je echt een goede verklaring hebt, kan zij die maar beter ook horen, voordat ze alsnog aan haar baas rapporteert en dit een groot schandaal wordt.’

‘Wat ik te zeggen heb, mag deze kamer niet verlaten.’

‘Dat beslis ik wel zodra ik het heb gehoord.’

‘Nee, daar sta ik op,’ zei Jordan ferm, ‘anders zeg ik geen woord, en dan zitten jullie met de consequenties.’ Adam gaf toe. ‘Goed, dan is het vertrouwelijk. Maar dan wil ik nu de volledige waarheid horen.’

‘Peter Burke is een van de managers op de raffinaderij.’

Adam knikte. Dat is me bekend. Hij is degene die vorig jaar zijn vrouw heeft verloren.’

‘Aan baarmoederhalskanker. Hij bleef achter met vier jonge kinderen en een stapel medische rekeningen die hij niet kon betalen. Vanwege zijn schulden dreigde hij zijn huis te worden uitgezet. Omdat het altijd een loyale werknemer was geweest, kreeg ik medelijden met hem en besloot hem te helpen. Vanzelfsprekend wilde ik dat geheimhouden.’

‘Omdat je vreesde dat anders binnen de kortste keren iedereen met een zielig verhaal om geld zou komen vragen?’

‘Om te voorkomen dat het bekend zou worden dat ik iemand voortrok.’ Jordan zuchtte. ‘Ik dacht dat alles opgelost zou zijn als ik hem het geld gaf, maar dat was niet zo. De dood van zijn vrouw en alle financiële zorgen daarna hadden er zo bij hem in gehakt dat hij was gaan drinken en gokken. Uiteraard wist ik daar niets van. Dat hoorde ik later pas. Toen bleek dat zijn kinderen en hij door een gokbaas die geld van hem kreeg bedreigd werden. Hij was zo bang, dat hij mij opnieuw om geld vroeg.’

‘Laat me raden, het ging om een bedrag van dertigduizend euro.’

Dat weet je?’

‘Ik weet dat er een ton op je rekening is gestort en dat je daarvan weer dertigduizend hebt doorgesluisd.’

‘Die ton was afkomstig van een privé-investering die goed heeft uitgepakt.’

Adam Blair knikte in de richting van de recorder. ‘En nu heeft die man weer schulden?’

Jordan keek ongelukkig. ‘Ja. Hij was onder behandeling bij een afkickkliniek, maar blijkbaar is het weer misgegaan. Zijn schoonzus dreigt er nu mee om de kinderen van hem af te nemen, maar die kinderen zijn alles wat hij nog heeft. Ik ben bang dat het helemaal misgaat als hij die kwijtraakt. Zijn schoonzus heeft al een advocaat in de arm genomen.’ Hij haalde eens diep adem. ‘Er is nog iets wat ik moet zeggen, en dat gaat over die explosie. Ik heb niet met het materiaal geknoeid, maar ik ben er wel indirect verantwoordelijk voor.’





Hoofdstuk 15





Jordan had zo lang met een schuldgevoel rondgelopen, dat het een opluchting was om nu eindelijk eerlijk over alles te zijn. Eerst was hij boos op Jane geweest omdat ze hem erbij had gelapt. Nu voelde het als een opluchting. Ze had deze hele kwestie een halt toegeroepen voordat die werkelijk uit de hand zou lopen.



‘Hoe ben je er dan verantwoordelijk voor?’- vroeg Adam.

‘Ik wist dat Peter het moeilijk had. Hij was net met drinken gestopt, en de werkdruk was hoog. Wie de boel ook heeft gesaboteerd, deze persoon moet gezien hebben dat Peter het niet aankon.’

Denk je dat hij iets heeft gemist, waardoor het fout is gegaan?’

Jordan knikte. ‘Ja. Met wat ik over zijn persoonlijke omstandigheden wist, had ik hem nooit deel mogen laten uitmaken van de veiligheidscommissie. Ik had moeten zien dat hij het op dat moment niet aankon, dat hij met andere dingen bezig was en -dat mensen daardoor misbruik van zijn zwakte konden maken.’