Zwart Goud 03(43)
Het opmerkelijkst was nog wel dat Jordans vader bij haar was ingetrokken om zo goed mogelijk voor haar te kunnen zorgen, en dat ze zijn aanwezigheid prettig leek te vinden. Jordan hoorde zijn moeder zelfs af en toe iets vriendelijks tegen zijn vader zeggen.
Jordan merkte dat hij zelf ook was veranderd, al was het op een ander vlak. Normaal gesproken zette hij na ongeveer drie weken een punt achter een relatie omdat de vrouw in kwestie hem begon te vervelen, maar bij Jane gebeurde het tegenovergestelde. Hij raakte meer en meer in haar geïnteresseerd, en ook al brachten ze bijna elke nacht samen door, hij verlangde steeds heftiger naar haar.
Wat hij wanhopig graag wilde, was dat ze haar onderzoek afrondde, zodat ze een normale relatie met hem kon beginnen. Hij snapte niet waarom het zo lang duurde. Wat zocht ze nog? Hij had ervoor gezorgd dat ze alle tijd had gehad om in zijn computers te kijken, zowel die op kantoor als die bij hem thuis. Ze moest nu ongeveer alles weten wat er te ontdekken viel, en toch wees niets erop dat ze haar opdracht had afgerond.
Het enige vervelende daarvan zou zijn dat hij haar als secretaresse kwijtraakte. Ze deed haar werk geweldig, in sommige opzichten zelfs beter dan Tiffany.
Zelf bracht hij de laatste dagen veel tijd op de raffinaderij door. Het computersysteem dat alle machines aanstuurde, zou over twee dagen een upgrade ondergaan, en tijdens de vorige upgrade was het ongeval gebeurd. Zowel op de werkvloer als op kantoor heerste een onuitgesproken spanning. Jordan was vastbesloten overal met zijn neus bovenop te zitten om de veiligheid van zijn werknemers ditmaal volledig te kunnen garanderen.
Die vrijdag op kantoor ging zijn zoemer, Het was Jane.
‘Peter Burke voor je aan de telefoon. Zal ik hem doorverbinden?’
‘Ja, doe maar.’ Peter Burke was een van de managers op de raffinaderij, maar Jordan vermoedde dat dit telefoontje niets met werk te maken had. Dat maakte hem kwaad. Ze hadden het hier uitgebreid over gehad, en Peter moest beter weten dan hem tijdens kantooruren te bellen. Na een keer diep adem te hebben gehaald, nam hij het telefoontje aan. ‘Peter, wat bezielt je om me hier te bellen?’
‘Ik heb je meerdere keren thuis en op je mobiel geprobeerd te bellen, maar je neemt niet op en reageert ook niet op de berichten die ik inspreek. Op de werkvloer kan ik moeilijk iets tegen je zeggen.’
‘Ik wilde je terugbellen zodra ik daar tijd voor had. Je moet me niet gaan stalken.’
‘Jordan, ik ben wanhopig.’
‘Ik heb je gezegd dat dat geld eraan komt, en daar houd ik me aan.’
‘Ik heb het snel nodig.’
‘Dit is niet het juiste moment. Door die upgrade houdt iedereen hier alles in de gaten.’
Peter vloekte binnensmonds. ‘Misschien was dit vanaf het begin af aan een slecht idee, Jordan. Misschien kan ik beter open kaart spelen en iedereen de waarheid vertellen.’
‘En daarmee riskeren dat je je baan en je gezin kwijtraakt?’
‘Als ik het geld niet snel krijg, heb ik dat sowieso niet meer in de hand.’
Jordan sloot zijn ogen en zuchtte. Hij had hier nooit aan moeten beginnen. ‘Luister, ik heb ongeveer de helft van het bedrag thuis in mijn kluis liggen. Is dat genoeg om je tevreden te stellen, totdat ik aan de rest kan komen?’
‘Ja, dat zou geweldig zijn,’ klonk het opgelucht.
‘Ik wil wel dat je deze keer hulp vraagt, Peter, en het op een serieuze manier aanpakt.’
‘Dat zal ik doen, ik verpest het heus geen tweede keer.’
‘Dan bel ik je nog om de plaats door te geven waar ik je het geld overhandig.’
‘Bedankt, Jordan, ik sta bij je in het krijt.’
En hoe. Jordan pakte zijn jas en liep naar de deur. Hij hoopte maar dat Jane dit gesprek niet had afgeluisterd, maar tot zijn opluchting zag hij dat ze zelf een gesprek op haar mobiel voerde.
Glimlachend keek ze naar hem op. ‘Mary, ik-moet nu ophangen. Ik bel je nog wel.’ Ze legde haar telefoon neer. ‘Sorry, ik moest haar even te woord staan.’
‘Je zus?’
‘Ja, ze is aan het drammen omdat ze wil dat ik weer bij de familiepraktijk kom werken.’
‘En? Ga je dat doen?’
‘Nee, maar ik hoor haar graag smeken.’
Hij lachte, blij dat ze de situatie met haar familie nu beter kon relativeren en er zelfs grapjes over kon ma- ken.
‘Ga je nu al naar de raffinaderij?
‘Ja, ik moet nog even ergens een tussenstop maken.’
‘Prima. Gaat vanavond nog gewoon door?’ - ‘Natuurlijk. Zullen we koken, of geef je er de voorkeur aan om iets af te halen?’
‘Liever iets halen, want ik heb nog veel werk liggen. Heel vroeg zal ik dus niet thuis zijn.’
Opeens voelde hij een enorme behoefte om haar vast te houden. ‘Kom eens hier.’ Hij pakte haar hand, trok haar overeind en troonde haar mee naar zijn kantoor, waarna hij de deur dichtdeed.