‘Nee, laat maar, ik wil niet verantwoordelijk zijn voor blaren.’ Hij keek haar aan. ‘Ik moet nu even met mijn broer praten. Als ik dat niet doe, ontploft mijn moeder. Mocht er voor mij worden gebeld, dan zeg je maar dat ik even in een bespreking zit en straks terugbel.’
‘Prima.’ Ze was even geschrokken toen hij over zijn broer begon, maar gelukkig had het niets met haar recente bezoekje aan Nathans kantoor te maken.
Zodra hij weg was, ging haar mobieltje. Het was haar zus Mary weer. Wat ongeduldig nam ze op. ‘Hallo Mary, wat is er?’
‘Je bent bijna niet te bereiken,’ klonk het direct verwijtend in de hoorn.
Jane zuchtte. Ze wilde dat ze het lef had om gewoon op te hangen, maar omdat de familieverhoudingen de laatste tijd al zo gespannen waren, wilde ze geen olie op het vuur gooien. Mary was waarschijnlijk zo slecht gehumeurd omdat Jane ergens anders was gaan werken. Nu moest Mary haar eigen vervelende klusjes opknap pen, in plaats van die door te schuiven naar Jane zoals ze steeds had gedaan. Het was een van de redenen waarom Jane de familiepraktijk had verlaten. Hoewel ze met hogere cijfers was afgestudeerd dan haar broers en zus, had de familie haar altijd als een soort stagiaire behandeld en haar nooit interessante zaken toegeschoven. ‘Dat komt doordat ik op mijn werk zit. Ik kan hier niet de hele tijd privételefoontjes aannemen,’ legde ze geduldig uit.
‘Goed, hoor.’ Hoewel Mary ouder was, klonk ze als een verwend kind. ‘Ik bel je om je aan vrijdag te helpen herinneren.’
‘Vrijdag? Wat is er vrijdag?’
Mary zuchtte theatraal. ‘Het maandelijkse etentje met de familie, sukkel.’
Jane negeerde het woord sukkel. Hoewel Mary knapper en populairder was, wisten ze allebei dat Jane geen sukkel was. Integendeel, intellectueel gezien was Jane haar zus altijd de baas geweest. ‘Maar dat is toch altijd de laatste vrijdag van de maand?’
‘We hebben het deze maand een week vervroegd omdat Will op zakenreis moet.’
‘Nou, dat had iemand me dan wel eens kunnen vertellen.’
‘Ik weet zeker dat we het erover hebben gehad.’
Jane wist zeker van niet. Nu ze niet meer op het advocatenkantoor van de familie werkte, waren er wel meer dingen die ze niet te horen kreeg - eenvoudigweg omdat niemand de moeite nam haar te bellen en haar iets te vertellen. Waarschijnlijk was het een soort straf voor haar ontrouw.
‘Mama heeft een tafel gereserveerd bij Via Penna, om zeven uur.’
‘Ik zal proberen er te zijn.’
‘Je zult het proberen? Wat is dat nu weer voor een antwoord? Wil je je familie soms niet meer zien?’
‘Mary, hou op. Je hoeft niet zo onbeschoft te doen. Ik zal er zijn, oké?’
‘Vrijdag dus.’ Mary hing op zonder zelfs maar gedag te zeggen.
Kwaad stopte Jane haar telefoon in haar tas. Pas toen drong het tot haar door dat ze morgen jarig was, en dat haar familie het maandelijkse etentje waarschijnlijk een week had vervroegd om dat te vieren. Geen wonder dat Mary erop had gestaan dat ze kwam. Het maakte haar botte gedrag niet goed, maar het stemde Jane wel wat milder. Jane zou haar zus nu zelfs onder ogen kunnen komen zonder haar een klap in het gezicht te willen geven.
Hoofdstuk 4
In zichzelf grinnikend liep Jordan naar het kantoor van zijn broer. Hij moest toegeven dat Jane zich goed weerde. Toen hij zelf beneden in de hal de vergadering had afgezegd, had hij de kans hoog ingeschat dat hij haar bij zijn plotselinge terugkeer in zijn kantoor zou aantreffen, rondsnuffelend in zijn lades of in zijn computer. Hij was benieuwd geweest naar het excuus waarmee ze op de proppen zou komen en voelde zich bijna teleurgesteld toen ze niet op haar plaats bleek te zijn. Het had hem alleen maar een enkel telefoontje naar Lynn, de secretaresse van zijn broer, gekost om erachter te komen dat ze eerst bij Adam Blair was geweest, om vervolgens een bespreking met zijn broer te hebben. Tot op dat moment had hij nog gehoopt dat zijn broer overal buiten stond en niets met het onderzoek naar hem te maken zou hebben, maar blijkbaar was dat een ijdele hoop geweest.
Hij knikte naar Lynn. ‘Ik heb maar een minuutje van Nathans tijd nodig, dus je hoeft me niet aan te kondigen,’ zei hij in het voorbijgaan tegen haar. Zonder kloppen liep hij vervolgens Nathans kantoor binnen, voornamelijk omdat hij wist dat hij zijn broer daarmee mateloos zou ergeren.
Het trof doel. ‘Verdorie, Jordan, kun je niet even kloppen?’ Snel sloeg Nathan de map dicht die opengeslagen op zijn bureau lag.
Het gebaar maakt Jordan direct achterdochtig, maar hij besloot er niets over te zeggen. ‘Ga me nou niet vertellen dat je onze moeder bewust niet voor je huwelijk hebt uitgenodigd.’
Nathan zuchtte. ‘Ze heeft je dus gebeld.’