Winterberg(11)

‘Mag ik even binnenkomen? Ik ben wel benieuwd.’

‘Het komt even niet zo goed uit, Lieke, ik wilde net gaan douchen.’

‘Dat kan best vijf minuutjes wachten, toch?’ Lieke probeerde de deur verder open te duwen en slaagde daar ook nog in. Daan was te beduusd om alert te reageren. Lieke liep langs hem heen maar staakte haar inval al snel toen ze Sophie in bed zag liggen.

‘Ja, ja, douchen zei je toch?’ Ze keek Daan met een geamuseerde blik aan en zwaaide vervolgens naar Sophie.

‘Hé Sophie, mooie setting om het oudste beroep ter wereld uit te oefenen.’ Sophie grimaste naar haar nichtje. Haar boer-met-kiespijnlach werd beantwoord met een vette knipoog.

Daan stond er wat ongemakkelijk bij.

‘Nou, ik zal jullie niet verder ophouden, tortel lekker verder. Jullie hebben nog...’ Lieke keek op haar horloge, ‘een uurtje voordat we aan de dis moeten met oom Dieter. Moet wel lukken, toch?’ Ze liet haar ogen langzaam over Daans in badjas gehulde lichaam gaan. Ter hoogte van zijn kruis bleven haar ogen even hangen. Daan keek naar beneden en zag tot zijn schrik dat hij zijn badjas niet goed had dichtgeknoopt met als gevolg een nietsverhullend inkijkje in zijn intieme zone. De goedkeurende blik in Liekes ogen sprak boekdelen. Daan trok onmiddellijk de badjas goed om zich heen om haar verder het zicht te ontnemen.

‘O, en een kleine tip, dat bed kraakt als een oude wagen. Ik kon jullie op mijn kamer horen.’ Lachend sloeg ze de deur dicht.





7

Lieve Eva,

Vandaag heb ik me opgesloten in mama’s kamer. Dat doe ik de laatste tijd steeds vaker. Ik wil op de plek zijn waar zij het laatst geweest is. Het is een poging om dichter bij haar te zijn. Voelen wat zij voelde toen ze er een einde aan maakte. Ondanks het feit dat het al zo lang geleden is, blijft het gemis aan me knagen. Nog elke dag.

Ik probeer me in te beelden wat ze dacht op dat allerlaatste moment. Zou ze bang zijn geweest? Weifelend of vastbesloten? Heeft ze nog aan me gedacht? Stond ze erbij stil wat ze me aandeed? Of was haar eigen leed zo groot dat het alles in beslag nam? Was haar verdriet erger dan de pijn die bij mij, mijn broertjes en papa achterbleef? Ik was pas tien.

Toen ik haar vond lag ze op bed. Languit op het kale matras, de dekens teruggeslagen. Op het nachtkastje een lege mok en een omgevallen plastic potje, ook leeg. Het stonk een beetje naar urine in de kamer en naar wat anders. Een geur die ik nog niet kende en die ik tot op de dag van vandaag nog steeds kan ruiken als ik me concentreer. Misselijkmakend.

Ik zag haar liggen en riep haar naam. Ze hoorde me niet. Er kwam in elk geval geen reactie. Toen ik naar haar toe liep en haar aanraakte, schrok ik. Ze was zo koud. Ik sloeg meteen de dekens over haar heen. Haar lippen hadden een paarsige kleur en weken van elkaar. Haar wangen waren grauw en bleek. In haar mondhoek zat een beetje wittig schuim. Ze had haar ogen dicht. Het was alsof ze sliep maar het zag er niet uit of ze een fijne droom had.

Ik ben bij haar in bed gekropen en tegen haar aan gaan liggen. Als mama het maar weer warm kreeg dan kwam het wel goed. Maar ik lag daar maar en de tijd verstreek en het kwam helemaal niet goed. Ik had geen mama meer.





8

‘Daan, wil je me de iPad even aangeven?’ Daan rommelde wat in zijn koffer. ‘Wat gek, ik kan hem niet vinden. Waar heb ik dat ding nou gelaten?’ Hij zette zijn koffer op bed en haalde alle spullen eruit. Geen iPad. ‘Zou ik hem in de auto hebben laten liggen?’

‘Nou, dat hoop ik niet. Ik betwijfel of dat ding vorstproof is en we hebben geen geld om een nieuwe te vergoeden aan mijn werk.’

‘Ik weet het alweer! Ik heb de iPad in het dashboardkastje gestopt nadat ik hem van de keukentafel heb gegrist voor we vertrokken. Onze koffers lagen al achterin, vandaar.’

‘Verstrooide professor.’ Sophie gaf hem een speelse duw en keek op haar horloge. ‘O, nou, laat voor nu maar. We moeten opschieten, anders zijn we te laat voor het eten. We halen die iPad daarna wel uit de auto. Nog een uurtje extra in de kou maakt nu ook niet meer uit. Op hoop van zegen dan maar.’

‘Oké, eerst maar dineren.’ Daan streek door zijn haar dat nog vochtig was van het douchen. Snel propte hij zijn spullen weer terug in de koffer en zette hem op de grond naast het bed. Sophie liep alvast naar de deur en bleef in de opening staan wachten. ‘Jij hebt de sleutel toch, of ben je die ook al kwijt?’ Daan pakte hem uit zijn broekzak en zwaaide hem demonstratief heen en weer voordat hij de deur op slot deed. Hand in hand liepen ze naar de receptie. Het was kwart voor zeven.

Sophie dacht terug aan de seks van die middag. Na de onderbreking van Lieke was de lust om te vrijen hen beiden vergaan. Tot meer dan soezend tegen elkaar aan liggen waren ze uiteindelijk niet gekomen. Liekes gevoel voor timing was nog net zo goed als vroeger. Ook toen al wist ze altijd op het verkeerde moment een situatie te verstoren of een onhandige opmerking te maken. Of het nou een gebrek aan tact was of lompigheid die ze zelf niet doorhad, was een vraag waar Sophie het antwoord na al die jaren nog steeds niet op wist. Sophie had Lieke er nog nooit op aan durven spreken, bang om met een rake opmerking in de hoek te worden gezet. Want daar was Lieke kampioen in, mensen met een paar vlijmscherpe woorden op hun plek zetten.