Winterberg(17)

‘Ha Sophie, waar heb je je schaduw gelaten?’

‘Ik heb de trap genomen en Daan en Lieke de lift.’

‘Dapper dat je je man met Lieke in een lift laat stappen. Je kent haar reputatie met mannen toch?’ Zowel Isa’s stem als haar gezichtsuitdrukking sprak boekdelen.

‘Lieke is Daans type niet,’ probeerde Sophie Isa’s insinuaties de kop in te drukken.

Ze had er eigenlijk nooit bij stilgestaan dat Daan interesse in andere vrouwen zou kunnen hebben. Lieke zou het toch niet in haar hoofd halen om haar nagels in Daan te zetten? Ze vertrouwde hem en ze waren gelukkig, maar kon ze haar nichtje ook vertrouwen? Ineens voelde ze zich een ontzettende slons in vergelijking met Lieke die altijd de juiste kleding droeg en geen haartje verkeerd had zitten. Ongemerkt hield ze haar buik in en ging ze rechterop staan. Qua lengte won ze het in elk geval van haar nicht. Waar maakte ze zich eigenlijk druk om? Lieke was een schat en zou Daan nooit met een vinger aanraken, wat Isa ook beweerde. Wat was ze toch zorgelijk geworden in vergelijking met vroeger. Dat beviel haar niets. Ze wilde weer terug naar haar oude leventje, van voor de geldproblemen. Toen hoefde ze zich alleen maar druk te maken over dagelijkse dingen als ‘welke kleren trek ik aan en wat eten we vanavond?’ Ze had toen niet beseft hoe heerlijk en zorgeloos haar leven was en het niet voldoende op waarde geschat. Daar was ze zich inmiddels zeer van bewust.

Lieke en Daan kwamen binnenlopen. Ze hadden er vrij lang over gedaan voor haar gevoel. Misschien was de lift wel weer halverwege blijven steken, net als gisteren. Haar nicht streek een pluk haar uit haar gezicht. Was die spontaan losgegaan of... Ze observeerde Daan. Zijn kleren zaten nog net zo recht als toen ze hun gezamenlijke hotelkamer hadden verlaten en zijn haar zat nog in het model dat zij er zelf in had gebracht. Zijn wangen waren ook niet overdreven rood en hij keek niet schuldig of ongemakkelijk uit zijn ogen. Daar stond gewoon haar eigen Daan. Haar liefhebbende echtgenoot die haar nooit zou bedriegen. Waar was ze nou mee bezig? Waar kwamen al die paranoïde gedachten ineens vandaan?

Daan, die inmiddels naast haar was gaan zitten, had haar zorgelijkheid opgemerkt en wreef zachtjes over haar rug. ‘Gaat het wel? Voel je je niet goed?’

‘Niks aan de hand, schatje, ik voel me prima.’ Hij keek haar onderzoekend aan, leek iets te willen zeggen maar bedacht zich. Oom Dieter gaf het sein dat Mara rond kon gaan met de koffie en thee en wenste iedereen een smakelijk ontbijt. Ze pakte een croissantje uit de goedgevulde mand en begon te eten.





12

Het ontbijt verliep ongedwongen en er werd alleen wat over koetjes en kalfjes gepraat. Over de autoinbraak werd niet meer gesproken. De gespannen sfeer voor de bekendmaking van het testament was bij iedereen voelbaar. Nadat oom Dieter zijn laatste hap had doorgeslikt en zijn mondhoeken had afgeveegd met zijn schone servet, liet hij met de bel die naast hem op tafel stond weten dat Mara mocht aantreden.

‘Is Mara het enige personeelslid?’ vroeg Sophie nieuwsgierig.

‘Nu het hotel tijdelijk gesloten is voor gasten wel. Eerst hadden we nog een kok, maar die taak heeft Mara inmiddels ook op zich genomen,’ voegde hij eraan toe. ‘Mara verzorgt mij en is het manusje-van-alles.’

‘Dames en heer, zijn jullie klaar voor de rondleiding?’ Mara nam zonder dat het haar gevraagd werd plaats achter oom Dieters rolstoel en draaide de toevoer van zijn zuurstof een beetje omhoog. Hij klopte haar dankbaar op haar hand. ‘Jij weet wat een man nodig heeft.’ Ze duwde zijn rolstoel met een zelfvoldane glimlach vooruit en vroeg de rest van het gezelschap te volgen. Na een vluchtig kijkje in de keuken, die grensde aan de eetzaal, gingen ze richting lift. ‘Ik wil jullie nog even een blik laten werpen in de moderne hotelkamers die we ook hebben. Niet alle kamers zijn zo ouderwets als die waar jullie in verblijven. Er wordt hard gewerkt aan het moderniseren van het hotel.’

‘Waarom hebt u ons in die oubollige kamers weggestopt als er ook betere zijn?’ vroeg Lieke verongelijkt.

‘Jullie verblijven op de kamers die veel familiegeschiedenis herbergen en ik wilde jullie daarvan laten proeven.’

‘Nou, ik heb nu wel genoeg geproefd van die geschiedenis en het smaakte me niet heel best,’ was Liekes commentaar terwijl ze over haar pijnlijke rug wreef. ‘Ik heb geen oog dichtgedaan. Dat bed ligt voor geen meter en kraakt als de ziekte.’

‘En toch wil ik dat je op die kamer blijft uit respect voor je tante. Het was heel belangrijk voor Eva om die kamers in oorspronkelijke staat te laten en zo het contact met haar ouders en voorouders levend te houden.’ Zijn stem klonk ineens dwingend en Lieke bond in.

‘Nou ja, het is nog maar voor een paar nachtjes.’