Vierspel(4)

Alles oké?’ vraag ik voor de tiende keer.

‘Ja, prima. Ik heb het naar mijn zin.’ Hij slaat de rest van zijn rode wijn achterover en reikt naar een nieuw glas. Ik volg onwillekeurig zijn beweging met mijn ogen. Ik ben bang dat hij dronken wordt en dat hij mij dan voor schut zet.

‘Ik heb er nog maar een paar op,’ zegt hij defensief.

‘Ik zei toch helemaal…’ begin ik, maar dan zwijg ik, want het was duidelijk wat ik bedoelde.

‘Wil je anders naar huis?’ vraag ik. ‘Dat vind ik ook best, hoor.’

‘Nee. Echt niet. Maar blijf nou wel eventjes met me praten.’

Ik kijk om me heen en Gary lijkt diep in gesprek met een bekende theaterdirecteur die een voorliefde heeft voor knappe ruwe bolsters, dus ik ga zitten.

‘Hoe was je dag,’ vraagt Alex. Hij mag graag luisteren naar de laatste roddels over onze cliënten. Hoe ranziger hoe beter. Dus vertel ik hem dat Gary een scène heeft geschopt omdat de producenten waren vergeten hem toi-toi-toi te wensen met een bos bloemen, terwijl de actrice die zijn zuster speelt, en die maar drie regels tekst heeft, er wel eentje had gekregen.

‘Gary heeft zelf achtenveertig regels,’ vertel ik.

‘Hoe weet jij dat nou?’ lacht hij.

‘Ik moest ze tellen van hem. Maar wat hij niet weet is dat zijn rol in de oorspronkelijke versie bestond uit drieëntachtig regels. Toen ze besloten om hem te casten hebben ze kennelijk ook besloten in de tekst te snoeien.’

Alex gnuift en ik voel een lichte blijdschap omdat het me is gelukt hem een beetje op te vrolijken. ‘Heeft hij dat dan helemaal niet door?’

‘Nee, want hij heeft het origineel nooit gelezen. Hij leest überhaupt nooit de stukken waar hij zelf in speelt. Hij telt alleen zijn eigen regels en hij checkt of zijn rol niet al op pagina vijf de pijp uit gaat.’

Alex zit nu heel hard te lachen en dus vertel ik hem dat Lorna zich bij Joshua en Melanie heeft beklaagd omdat haar bureautje kleiner is dan dat van mij, en dat dat zo gemeen is, omdat zij er langer werkt dan ik. Dus dat zij dan meer recht heeft op een groot bureau dan ik.

‘Dus toen heb ik ze gemeten,’ zeg ik tegen hem. ‘En het scheelt precies twee centimeter. Twee centimeter!’

Als ik jou was, zou ik alles meten. Ik zou een lijstje bijhouden van alles wat zij heeft dat groter is dan wat jij hebt…’ begint hij, maar dan komt Lorna zelf tussenbeide omdat Melanie vindt dat Gary meer moet rondlopen, en dat iemand hem moet redden van de roofzuchtige theaterdirecteur.

‘Kan jij het niet even doen?’ vraag ik. Het lijkt me duidelijk dat ik midden in een gesprek zit.

‘Ik ben kapot,’ zegt ze, en ze ploft op het bankje. Ik sta op, geïrriteerd.

‘O, dit is dus Lorna,’ zeg ik tegen Alex terwijl ik wegloop, en ik weet dat hij het fantastisch vindt om haar te ontmoeten, want hij heeft me al zo vaak over haar horen klagen dat hij onderhand wel doorheeft dat ik haar niet goed kan zetten.

‘Jemig, pijn in mijn voeten, niet normaal,’ hoor ik haar zeggen als ik wegloop. ‘Ik heb deze schoenen gisteren pas gekocht en ik heb maat 39 maar ze hadden alleen nog een paar in 38 en ik dacht: jammer dan ze rekken wel op en als ik een maatje 39 moet bestellen dan duurt dat weer een eeuw en tegen die tijd vind ik ze natuurlijk niet eens meer zo super en dan heb ik ook geen gelegenheid meer waar ik ze kan dragen of zo en mijn voeten zijn trouwens toch heel smal dus ik heb toch al het gevoel dat 39 soms te groot voor me is…’

Het klopt wat jij nu denkt: ze praat zonder interpunctie. Nog geen momentje om even op adem te komen. Ik kijk om en ik zie Alex naar haar kijken met een opgetrokken wenkbrauw, want zo kijkt hij. Hij zuigt het allemaal op, zodat we er later samen om kunnen lachen. Met een glimlach laat ik hen hun gang gaan.

Om een uur ’s nachts gaan we eindelijk weg en storten we ons in een taxi naar mijn huis. Het spreekt voor zich dat Alex blijft logeren. Hij haat zijn nieuwe appartement en dus woont hij momenteel zo ongeveer in onze logeerkamer. Bovendien hoopt hij, denk ik, dat Dan nog wakker is en dat hij nog een borrel kan drinken en fijn wat aan zelfkastijding kan doen. (‘Misschien had ik toch mijn eigen ongeluk maar moeten slikken omwille van de meisjes. Ben ik dan te egoïstisch?’) Maar eenmaal in de taxi begint hij zich vreemd te gedragen. Misschien verbeeld ik het me, maar volgens mij kijkt hij net iets te lang, net iets te intens naar me terwijl ik wezenloos uit het raam staar. Als ik omkijk schenkt hij me een enigszins weeïge, maar oprechte glimlach, die me even een heel ongemakkelijk gevoel geeft.

Ik moet hier vermelden dat er nog nooit – zelfs geen seconde – ook maar iets van spanning is geweest tussen Alex en mij. Nooit. Zelfs niet toen Dan en ik een paar maanden uit elkaar waren, aan het eind van ons eerste jaar samen, en Alex en ik de zomer alleen in het huis woonden omdat Dan bij zijn vader ging werken op het advocatenkantoor, en weer thuis logeerde terwijl Isabel een inderhaast gemaakte belofte inloste om met een vriendin door Europa te interrailen. Tweeënhalve maand alleen, een oversekste jongen van twintig en een meisje van negentien, net weer alleen met haar gebroken hart. Helemaal niks gebeurd. Bij geen van beiden, voor zover ik weet. Nog geen seconde. Niks.