Vierspel(102)

‘Als je heel snel loopt, ben je nog op tijd,’ zeg ik. Ik weet niet hoe ik deze situatie anders aan moet pakken, en doe dus net alsof er niets aan de hand is.

‘Ik kan er niet heen,’ zegt ze. ‘Ik moet naar huis.’

‘Nee, Lorna,’ zeg ik streng. ‘Jij moet nu eerst naar deze lunch. Daarna mag je naar huis.’

‘Ik kan het niet.’

‘Oké. Maar het punt is, je moet. Daarna mag je voor mijn part weer een week thuis gaan zitten.’

‘Rebecca, ik kan het niet.’ Dit is waarschijnlijk de eerste keer dat ze mijn naam noemt zonder dat er iets gemeens volgt of een rotopmerking over het een of ander. ‘Moet je zien hoe ik eraan toe ben?’

Ze ziet er inderdaad niet uit. De mascara stroomt alweer over haar wangen, en haar kapsel zakt al even mismoedig in elkaar. Ik weet dat zij doelt op haar emotionele staat en niet op haar uiterlijk, maar ik vind niet dat ik degene ben die daar nu iets aan kan doen, en dus stort ik me weer met mijn zakdoekje op haar gezicht. Ze grijpt mijn hand en kijkt me recht in mijn ogen, wat op zijn zachtst gezegd alarmerend is. ‘Ik weet niet wat ik moet doen,’ zegt ze. ‘Je moet me helpen.’

‘Dat zal ik doen. Als jij nu alleen zorgt dat het goed komt met de lunch.’

‘Nee. Dat ga ik nooit redden.’

‘Ik loop me je mee. Dan hoef je daar alleen maar te zitten en anderhalf uur te glimlachen en Heather een schop onder de tafel verkopen als ze iets stoms zegt.’

‘Ik kan het niet,’ zegt ze nog eens en ik kijk op mijn horloge. Dit is gekkenwerk.

‘Zal ik kijken of Joshua of Melanie anders in jouw plaats kan gaan?’

‘Nee! Ik wil niet dat zij denken dat ik het niet aankan. Je had gelijk, toen bij mij thuis. Mijn baan is inderdaad alles wat ik nog heb. Die kan ik niet op het spel zetten.’

‘Wat wil je dan? Ik weet het ook even niet meer, hoor.’

‘Jij moet maar gaan. Zeg maar dat ik toch weer ziek ben…’

‘Kom nou toch, Lorna. Wie stuurt nou zijn assistente naar zo’n bespreking? Dat is toch beledigend voor hen…’

‘Oké. Dan moet je met me meekomen. Ik zeg wel dat ik nog niet helemaal precies van alles op de hoogte ben omdat ik er zo lang tussenuit geweest ben. Alsjeblieft, Rebecca. Ik heb echt wat ondersteuning nodig, dan komt het wel goed.’

Dit is te gek voor woorden. Niall zal denken dat ze een machtswellusteling is omdat ze haar assistente meesleurt naar een redelijk informele lunch, terwijl hij zoiets zelf niet in zijn hoofd zou halen. Maar ik weet het anders ook niet, dus ik zeg: ‘Nou goed, laten we dan nu maar gaan.’

Onderweg begint ze over Alex. ‘Ik begrijp niet wat er met hem aan de hand is. We waren zo close.’

Dit lijkt mij geen goed moment om het hierover te hebben, vooral niet omdat ik aan haar brekende stem kan horen dat de tranen weer niet ver weg zijn.

‘Laten we ons nu maar op Heather richten,’ zeg ik, en ik probeer opgewekt en positief te klinken, wat haaks staat op hoe ik me nu voel. ‘Wat denk jij dat zij voor programma’s zou moeten doen?’

‘We hebben het zelfs gehad over samenwonen.’

Ik weiger om me hierin mee te laten slepen. ‘Misschien zoiets als Countdown, maar dan prime time? Of Crimewatch? Is dat wat ze zelf wil? Ik bedoel, ze gaan haar natuurlijk niet vragen voor Newsnight, lijkt me zo.’ Ik kijk naar haar. Ze staart in de verte, dus ratel ik door voor ze de kans heeft om nog iets over Alex te zeggen. ‘Of heeft ze daar zelf ideeën over? Want daar zit natuurlijk wel het grote geld, of niet? Bij die grote formats.’

Ze haalt haar schouders op. Het is gelukkig niet zo ver lopen en vlak voor we West Street in slaan vanaf St.-Martin’s Lane, hou ik haar staande, bekijk haar nog eens goed, en dep nog wat loslopende mascara weg met een ander zakdoekje dat ik in mijn zak vind – een gebruikt, dit keer.

‘En nu gewoon even glimlachen,’ zeg ik. ‘En af en toe knikken. Over anderhalf uur is het allemaal voorbij.’

Heather is er al, dus gaan we met haar in de bar zitten. Ik wacht af tot Lorna uitlegt wat ik hier doe, maar dat doet ze niet, en dus zeg ik: ‘Lorna heeft me gevraagd om er vandaag bij te zijn, omdat ze de afgelopen week niet lekker was, en ik voor haar ben ingevallen…’ Dat is niet echt een verklaring, maar meer heb ik niet in de aanbieding. Gelukkig is Heather niet echt geïnteresseerd in andere mensen, maar alleen in zichzelf en de opgewonden geluidjes die klinken van een tafeltje waaraan dames van middelbare leeftijd zitten, dus reageert ze niet. Ik ben haar dankbaar voor haar gebrek aan goede manieren, want als ze wel zou reageren, dan zou Lorna haar waarschijnlijk alles precies vertellen, en dat zou de zaak geen goed doen.