Vierspel(106)

Hoe dan ook, Isabel zegt dat ze wist dat ze nu niet mocht terugkrabbelen, dus wachtte ze tot ze een paar slokken ophad en toen vroeg ze hem hoe zijn weekend was geweest.

‘Geweldig,’ had Luke gezegd. ‘Ik ben zaterdag met Charlie naar Richmond gegaan voor wat kerstinkopen en gisteren zijn we naar het bioscoopje verderop in de straat gegaan. Ze draaiden Willie Wonka. Hij is gek op die film.’

‘En toen? Jij brengt hem op maandagochtend naar school en je vrouw haalt hem ’s middags op? Werkt het zo?’ vroeg Isabel, die probeerde om nonchalant te klinken zodat het niet leek op een verhoor. Luke was in elk geval zo beschaafd om een beetje nerveus te worden van al die vragen, zegt ze.

‘Ja,’ zei hij en hij probeerde een lachje. ‘Dan hoeven we elkaar niet vaker te zien dan strikt noodzakelijk.’

Isabel vertelt dat ze op dat moment, geconfronteerd met zo’n spijkerharde leugen, bijna haar woede had laten blijken, maar ze wilde zien hoever ze hem kon krijgen en met hoeveel gemak hij haar recht in de ogen keek en haar bedroog. Als ze had gezien hoe hij zich misdroeg dan zou haar dat misschien helpen sneller over hem heen te komen, dacht ze.

‘Het is vast zwaar,’ had ze tegen Luke gezegd, ‘als je zo’n hekel aan elkaar hebt maar elkaar toch nog moet zien vanwege Charlie.’

‘Zwaar is nog zacht uitgedrukt,’ zei Luke toen. ‘Want zoals ik je al eerder heb verteld, we trekken het nauwelijks om in dezelfde ruimte te zijn, laat staan dat we ook nog met elkaar moeten praten.’

‘Je hebt me nooit verteld waarom jullie uit elkaar zijn…’

Ik onderbreek haar verhaal: ‘Da’s een goeie, Izz.’

Ze vertelt verder.

‘Je hebt me nooit verteld waarom jullie zijn gescheiden. Was het gewoon op met de liefde of heb je iets misdaan? Ik gok op het laatste, omdat jullie elkaar zo haten.’

Luke had duidelijk een antwoord paraat voor het geval deze vraag ooit voorbij zou komen. En het was een antwoord dat hem duidelijk in een gunstig daglicht zette. Of dat in elk geval zijn vrouw in een minder gunstig daglicht plaatste. Maar het is een lachertje.

‘Zij ging vreemd,’ had hij gezegd, en hij keek erbij als een martelaar.

‘O god, en hoe ben je daarachter gekomen?’ had Isabel toen bezorgd gevraagd.

‘Ik had berichtjes gevonden… sms’jes, van hem, en daar heb ik haar toen mee geconfronteerd. Ze wilde het eerst nog ontkennen, maar ze wist dat ik gelijk had, dus toen moest ze uiteindelijk toegeven dat het zo was. En uiteindelijk heeft ze voor hem gekozen.’

‘Arme schat. Wat moet dat verschrikkelijk zijn geweest. Dan denk je dat je iemand kent, dat je van hem houdt, en dan kom je er ineens achter dat die iemand je de hele tijd heeft bedrogen.’ Ze vertelt dat ze hem op dat moment recht in de ogen keek, maar dat hij niet eens het fatsoen had om daarvan te schrikken.

‘Dat was het ook,’ had hij gezegd. ‘Maar ja, als het niet was gebeurd, dan had ik jou nooit leren kennen…’

Maar Isabel was nog niet klaar: ‘Je zult er wel helemaal kapot van zijn geweest. Het zou net zoiets zijn als… wat zal ik eens zeggen… als dat ik erachter zou komen dat jij helemaal niet echt gescheiden bent, of zoiets. Dat jij mij de hele tijd wijsmaakte dat je huwelijk voorbij was, terwijl dat helemaal niet zo was…’

Ze vertelt dat ze toen bijna moest lachten, niet omdat ze het zo lollig vond, verre van dat, maar omdat de hele situatie zo belachelijk was. Luke’s zelfverzekerde masker begon op dat moment wel wat barsten te vertonen, en hij had geprobeerd om ergens anders over te beginnen en zei iets banaals over zijn werk. Isabel was alleen absoluut niet van plan om nu nog los te laten.

‘Ik bedoel, ik zou me echt niets ergers kunnen voorstellen, jij wel? Dat je zo door iemand wordt bedrogen. Dat je iets doet waar je als je alles wist nooit mee akkoord was gegaan. Dat je iemands maîtresse wordt bijvoorbeeld. Want dat zou ik nooit willen zijn – in nog geen miljoen jaar – iemands maîtresse.’

Ze had even gezwegen, nu ze haar kaarten allemaal op tafel had gegooid, en hij nog één laatste kans had om alles op te biechten, maar hij greep die kans niet, en vroeg in plaats daarvan of zij nog iets wilde drinken, stond op van de tafel en pakte hun glazen. Toen werd ze echt kwaad. Hij dacht zeker dat als hij haar even kon afleiden ze alles wat ze net had gezegd weer zou vergeten. Luke had duidelijk geen enkele intentie om nu de waarheid te zeggen. Ze vermoedde zelfs dat hij niet naar de bar zou gaan, maar door zou lopen. Dat hij liever wegrende dan dat hij de feiten onder ogen zag. Ze besloot om nu hard toe te slaan.

‘Want dat is wat ik nu ben, of niet? Ik ben je scharreltje.’

Luke ging snel weer zitten. Hij probeerde haar wijs te maken dat dit nooit zijn bedoeling was geweest. Dat hij zich zo ongelukkig voelde, en dat zijn huwelijk niet lekker liep, en dat het voor het eerst was dat hij zoiets deed (yeah, right, zegt ze). Hij zei dat hij er eigenlijk meteen een eind aan had willen maken, maar dat hij toen merkte dat hij echt iets voor haar begon te voelen. Sterker nog, hij was verliefd op haar geworden, dus toen kon hij er niet meer mee stoppen. Alsof dat het beter maakte. Allebei waren ze in tranen. Toen zei hij dat hij echt heeft overwogen om bij zijn vrouw weg te gaan nu hij zo verliefd was op Isabel, en toen wist ze dat ze snel weg moest, voor ze zich weer liet overhalen door zijn vrij overtuigende bullshit.