Vierspel(98)
Zo is het ook precies. ‘Het zou mij niet verbazen. Ik denk niet dat hij op dit moment stabiel genoeg is om te weten wat hij precies wil.’
‘En het is gek, maar juist doordat Alex er is, weet ik dat ik eigenlijk Luke wil. En door jouw onvermoeibare campagne natuurlijk.’
‘Ach ja, we zijn u graag van dienst.’
‘Ik ga hem binnenkort aan de meisjes voorstellen. En als ze met elkaar kunnen opschieten – en dat zal best lukken – denk ik dat ik hem vraag om de kerst bij ons te vieren. Samen met Charlie. Tenzij Charlie bij zijn moeder is, uiteraard.’
Ik ben dolblij. Voor Isabel en, eerlijk gezegd, ook voor mezelf. Ik leun over tafel en geef haar een knuffel, waarbij ik bijna alles van tafel gooi.
‘Dit keer word je gelukkig. Dat weet ik zeker.’
Rebecca en Daniel, Luke en Isabel. Dat klinkt prima.
Ik geloof mijn oren niet. Ze moet zich vergissen, dat kan niet anders. En anders is er vast een onschuldige verklaring voor. Niet dat ik er een kan verzinnen, maar er moet er eentje zijn.
Rose had net haar glas op tafel gezet en zei: ‘O, wat ik je nog wilde vertellen. Ik weet alweer waar ik Luke eerder heb gezien.’
‘O ja,’ zeg ik, in de verwachting dat ze hem een keer via het werk heeft ontmoet, of dat Simon ooit met hem heeft gevoetbald, of zoiets.
‘Mijn zusje woont in Highgate en hij woont bij haar in de straat. Ik heb hem daar met zijn vrouw gezien.
‘Ze zijn uit elkaar,’ zeg ik meteen…’
‘Nou, ik dacht dat hij dat had gezegd, dat hij gescheiden was, en hij was natuurlijk helemaal dol op Isabel, maar weet je, Rebecca, het is nog helemaal niet zo lang geleden dat ik hem heb gezien. Iets van een week.’
‘Ze hebben een kind. Dus dan was hij waarschijnlijk daar op bezoek.’ Nou goed, hij heeft tegen Isabel gezegd dat ze elkaar niet meer kunnen luchten of zien, maar dat heeft hij dan een beetje te dik aangezet. Big deal.
Rose kijkt me aan alsof ze me gaat vertellen dat er iemand is overleden. ‘Ze liepen hand in hand.’
Ik kijk Dan aan alsof die me misschien kan helpen om te begrijpen wat ze ons wil vertellen. Maar hij kijkt al even wezenloos als ik me voel.
‘Misschien was het wel… weet ik veel, zijn zus, of zo.’
‘Waarom zou hij hand in hand op straat lopen met zijn zus?’ zegt Simon, en daar heeft hij een punt, ook al wil ik dat niet erkennen.
‘Het is niet zijn zus,’ zegt Rose voorzichtig, want ze ziet nu dat dit me meer aangrijpt dat ze had gedacht. ‘Hij woont daar. Met zijn vrouw en zijn kind.’
‘En dat weet je heel zeker?’ Ik kan het niet geloven. Luke, die hand in hand met zijn vrouw op straat loopt. Hij heeft tegen Isabel gezegd dat hij niet meer met die vrouw in dezelfde ruimte wil zijn. Maar dan begrijp ik het ineens. Natuurlijk. Dat is de reden waarom hij nooit kan blijven slapen. Niet vanwege zijn werk of zijn bindingsangst. Maar omdat zijn vrouw dan wil weten waar hij uithangt. Nu ik er zo over nadenk lijkt het ineens allemaal zo duidelijk. Dan is het ook logisch dat hij nooit in het weekend bij haar kan zijn. Hij gebruikt zijn zoontje als excuus, terwijl hij eigenlijk zou moeten zeggen: ‘Mijn vrouw zou het niet zo tof vinden als ik het weekend bij mijn maîtresse zit.’
O god. Dat is het woord. Isabel is een maîtresse.
‘Ik neem aan dat Isabel hier geen idee van heeft?’ zegt Rose, en ik moet ontzettend mijn best doen om me op haar te concentreren.
‘Nee. Mijn god, nee, natuurlijk niet.’
‘Die zal hier kapot van zijn,’ zegt Dan.
‘Nou, maak je maar geen zorgen,’ zegt Rose. ‘Ik zal er verder niks van zeggen. Jullie moeten zelf maar beslissen wat je hiermee wilt doen.’
Ik kijk Dan aan. We zijn – of eigenlijk: ik ben zo druk bezig geweest om Izz te beschermen tegen het monsterlijke gedrag van Alex en ik heb haar zelf Luke’s kant op geduwd zonder me af te vragen of dat wel zo’n goed idee was. Ik wilde dat ze over Alex heen zou komen. Ik wilde alleen maar dat ze weer gelukkig was.
‘Ik moet het haar vertellen,’ zeg ik. ‘Ze zou het me nooit vergeven als ik dat niet deed. Je weet honderd procent zeker dat hij het was?’ vraag ik aan Rose, en zij knikt.
‘Honderd procent.’
Ze zou er natuurlijk toch wel achter komen. Luke zou haar uitnodiging voor de kerst moeten ontduiken, en hij zou elke avond weer naar huis moeten en blijven beweren dat hij het weekend bij zijn kind moest zijn. Vroeg of laat zou ze zich realiseren dat er iets mis was, en daar zou ze hem mee moeten confronteren. Misschien hoopte hij wel dat hun relatie haar na een poosje zou vervelen omdat er geen schot in zat, en dat ze hem dan zou dumpen, of misschien is hij wel van plan om er zelf een eind aan te maken voordat het allemaal te serieus wordt. Helaas zou het voor Isabel dan wel eens te laat kunnen zijn. Dankzij mijn aansporingen heeft ze zich in Luke vastgebeten met de vurige hoop op een toekomst met hem. Ze is eindelijk over Alex heen en ze heeft zich vol overgave in iets nieuws gestort en ik heb haar helpen geloven dat hij het antwoord op al haar problemen is. Ik heb geen idee hoe ik haar moet gaan vertellen dat haar nieuwe relatie op bedrog gebaseerd is, maar ik weet wel dat ik het meteen moet doen, nog voor ze er verder in verstrikt raakt.