Verbroken(7)

                Op dat moment had ze echter geen tijd om zich druk te maken om Brad. Terwijl Frank een weg tussen de bomen door zocht, bekeek ze de foto’s in de portefeuille van Allison Spooner. Eentje was van een rode streepjeskat die in een plas zonlicht lag. Er was een ongekunstelde opname bij van Allison met een vrouw die waarschijnlijk haar moeder was. Op de laatste foto zat Allison op een bank in het park. Rechts van haar zat een man die wat jonger leek dan zij. Hij had een honkbalpet voor zijn ogen getrokken en zijn rechterhand stak diep in een zak van zijn slobberige broek. Links van Allison zat een oudere vrouw met pluizig blond haar en een dikke laag make-up. Ze droeg een strakke spijkerbroek. Haar ogen stonden hard. Ze had evengoed dertig als driehonderd kunnen zijn. Ze zaten alle drie dicht tegen elkaar aan. De jongen had zijn arm om de schouders van Allison Spooner geslagen.

                Lena liet de foto aan Frank zien. ‘Familie?’ vroeg hij.

                Ze keek nog eens goed naar de foto en bestudeerde de achtergrond. ‘Zo te zien is de foto op de campus genomen.’ Weer liet ze hem aan Frank zien. ‘Zie je dat witte gebouw daarachter? Volgens mij is dat het studentencentrum.’

                ‘Die meid ziet er anders niet als een studente uit.’

                Hij doelde op de oudere blonde vrouw. ‘Meer alsof ze hier ergens uit de buurt komt.’ Ze had een onmiskenbaar ordinaire, gebleekt blonde kleinsteedse uitstraling. Afgezien van de nepleren portefeuille maakte Allison Spooner de indruk dat ze een behoorlijk aantal treden hoger op de maatschappelijke ladder stond. Die twee konden gewoon geen vriendinnen zijn. ‘Zou Spooner een drugsprobleem hebben gehad?’ opperde Lena. Er was niets wat de verschillende klassen zo met elkaar verbond als speed.

                Eindelijk hadden ze de weg bereikt. De achterwielen van de auto draaiden nog een laatste keer rond in de modder en toen reed Frank het asfalt op. ‘Van wie was de melding?’

                Lena schudde haar hoofd. ‘De 911-oproep kwam van een mobiel. De nummerweergave was geblokkeerd. Een vrouwenstem, maar ze wilde niet zeggen hoe ze heette.’

                ‘Wat zei ze precies?’

                Voorzichtig, om de vochtige velletjes van haar notitieboekje niet te scheuren, bladerde Lena terug. Toen ze de transcriptie had gevonden, las ze hardop voor: ‘“Vrouwenstem: Mijn vriendin wordt sinds vanmiddag vermist. Ik ben bang dat ze zich van kant heeft gemaakt. 911-telefonist: Waarom denkt u dat ze zich van kant heeft gemaakt? Vrouwenstem: Gisteravond heeft ze ruzie gehad met haar vriendje. Ze zei dat ze zich ging verdrinken bij Lover’s Point.” De telefonist probeerde haar aan de lijn te houden, maar ze hing op.’

                Frank zweeg. Ze zag hem slikken. Hij liet zijn schouders hangen en leek zo net een bendelid achter het stuur van een vluchtwagen. Vanaf het moment dat Lena in de auto was gestapt, had hij zich verzet tegen de mogelijkheid dat er moord in het spel was.

                ‘Wat denk jij?’ vroeg ze.

                ‘Lover’s Point,’ herhaalde Frank. ‘Alleen iemand van hier zou het zo noemen.’

                In een poging de blaadjes te drogen hield Lena het notitieboekje voor het verwarmingsrooster. ‘Dat vriendje zal dan wel het joch op de foto zijn.’

                Frank volgde zijn eigen gedachten. ‘Dus die 911-oproep kwam binnen, Brad reed naar het meer en vond toen wat?’

                ‘Het briefje lag onder een van de schoenen. Allisons ring en horloge zaten erin.’ Lena boog zich weer voorover om de plastic zakken te pakken die ze diep in haar parka had gestopt. Ze doorzocht de bezittingen van het slachtoffer tot ze het briefje had gevonden en liet het aan Frank zien. ‘“Ik wil niet langer.”’

                Hij tuurde zo ingespannen naar het briefje dat ze bang was dat hij de weg uit het oog verloor.