Verbroken(5)

                ‘Wat is er?’

                ‘Dat lijkt dat serveerstertje van het eetcafé wel.’

                Vanaf het politiebureau gezien stond de Grant Diner aan het andere eind van Main Street. De meeste agenten aten daar hun lunch. Lena liet haar gezicht er nooit zien. Meestal nam ze haar eigen lunch mee en heel vaak at ze niet.

                ‘Kende je haar?’ vroeg ze.

                Hij schudde zijn hoofd en haalde tegelijkertijd zijn schouders op. ‘Het was een knappe meid.’

                 Dat klopte. Er waren niet veel mensen die mooi op de foto stonden op hun rijbewijs, maar Allison had geluk gehad. Een brede lach toonde witte tanden. Haar haar was naar achteren gekamd zodat haar hoge jukbeenderen goed uitkwamen. Haar ogen schitterden, alsof iemand net een grap had verteld. Dat alles stond in schril contrast met het lichaam dat uit het meer was gehaald. De dood had alle sprankeling uitgewist.

                ‘Ik had geen idee dat ze studeerde,’ zei Frank.

                ‘Meestal werken studenten niet in de stad,’ wist Lena. Die van Grant Tech werkten op de campus of helemaal niet. Ze mengden zich niet onder de plaatselijke bevolking en de plaatselijke bevolking probeerde zich zo weinig mogelijk met de studenten te bemoeien.

                ‘De hogeschool is deze week dicht in verband met Thanksgiving. Waarom is ze niet thuis bij haar familie?’

                Dat wist Lena ook niet. ‘Er zit veertig dollar in de portefeuille, dus het was geen beroving.’

                Toch keek Frank even in het geldvakje. Met zijn dikke, in leer gestoken vingers haalde hij er een briefje van twintig en twee briefjes van tien uit, nat en aan elkaar geplakt. ‘Misschien was ze eenzaam. Toen heeft ze een mes gepakt en er een eind aan gemaakt.’

                ‘Daarvoor moest ze dan wel een slangenmens zijn,’ wierp Lena tegen. ‘Wacht maar tot Brock haar op de snijtafel heeft. Ze is van achteren neergestoken.’

                 Frank slaakte een diep vermoeide zucht. ‘Wat weet je over die ketting en de betonblokken?’

                ‘We zullen eens bij Mann’s Hardware gaan kijken. Misschien heeft de dader ze gewoon in de stad bij de ijzerwarenzaak gekocht.’

                Hij deed een laatste poging. ‘Weet je het zeker van die messteek?’

                Ze knikte.

                Frank had zijn blik nog steeds op de foto op het rijbewijs gericht. ‘Heeft ze een auto?’

                ‘Als dat zo is, dan staat hij hier niet in de buurt.’ Lena ging er nog even op door. ‘En tenzij ze twintig kilo aan betonblokken en kettingen door het bos hiernaartoe heeft gesleept...’

                Frank klapte de portefeuille eindelijk dicht en gaf die aan haar terug. ‘Hoe komt het toch dat elke maandag rottiger is dan de vorige?’

                Daar wist Lena niks op te zeggen. De vorige week was al niet veel beter geweest. Een jonge moeder en haar dochtertje waren meegesleurd door een plotselinge vloedgolf. De hele stad moest nog bekomen van het verlies. Het was niet te voorspellen hoe er gereageerd zou worden op de moord op een mooie studente.

                ‘Brad probeert iemand van de hogeschool te pakken te krijgen die toegang heeft tot de administratie en ons het adres van Spooner hier in de stad kan geven,’ zei Lena. Brad Stephens had zich van straatagent tot rechercheur weten op te werken, maar in zijn nieuwe baan deed hij niet veel meer dan in zijn oude. Hij was nog steeds de loopjongen.