Verbroken(4)

                Frank keek zo mogelijk nog geïrriteerder. ‘En dat vindt Brock ook?’

                Brock was weer in slaap gevallen terwijl hij in zijn busje wachtte tot de kettingen waren doorgeknipt; dat wisten ze omdat ze vanuit de auto zijn achterste kiezen konden zien. ‘Brock kan zijn eigen gat nog niet vinden,’ bitste Lena. Ze wreef over haar armen om het warmer te krijgen.

                Frank haalde zijn flacon tevoorschijn en reikte haar die aan. Ze nam snel een slok. De whisky brandde zich een weg door haar keel naar haar maag. Frank nam zelf ook een flinke teug, waarna hij de flacon weer in zijn jaszak stopte.

                ‘Er zit een steekwond in de nek,’ zei Lena.

                ‘Bij Brock?’

                Lena schonk hem een vernietigende blik. ‘Bij dat dode meisje.’ Ze boog zich voorover en zocht in haar parka naar de portefeuille die ze in de jaszak van de jonge vrouw had gevonden.

                ‘Die kan ze zichzelf hebben toegebracht,’ zei Frank.

                ‘Onmogelijk.’ Ze raakte met haar hand haar nek aan. ‘Het lemmet is hier ongeveer binnengedrongen. De moordenaar stond achter haar. Waarschijnlijk heeft hij haar verrast.’

                ‘Heb je dat uit een van je studieboeken?’ bromde Frank.

                Voor de verandering hield Lena zich in. Frank was nu vier jaar waarnemend commissaris van politie. Alles wat er gebeurde in de drie stadjes die samen Grant County vormden, viel onder zijn gezag. Madison en Avondale kenden de gebruikelijke problemen met drugs en huiselijk geweld, maar Heartsdale ging voor probleemloos door. Hier stond de hogeschool en de welgestelde bewoners duldden geen criminaliteit.

                Hoe het ook zij, Frank kreeg iets hufterigs als de zaken wat ingewikkelder werden. Eigenlijk kreeg hij dat van het leven in het algemeen. Als zijn koffie koud was geworden. Als de motor van zijn auto niet meteen aansloeg. Als zijn pen leeg was. Frank was niet altijd zo geweest. Zolang Lena hem kende was hij al een brompot, maar de laatste tijd lag er aan zijn houding een onderhuidse woede ten grondslag die elk moment tot uitbarsting kon komen. Van het minste of geringste sloeg hij op tilt. In een oogwenk kon hij van hanteerbaar lichtgeraakt veranderen in een pure valserik.

                In dit geval was zijn tegenzin min of meer begrijpelijk. Na vijfendertig jaar bij de politie was een moordzaak wel het laatste waarop hij zat te wachten. Lena wist dat hij meer dan genoeg had van zijn werk en van de mensen die zijn pad kruisten. De afgelopen zes jaar had hij twee van zijn beste vrienden verloren. Als hij zo nodig bij een meer moest zitten, dan liefst in het zonnige Florida. Hij had een hengel en een biertje in zijn handen moeten hebben in plaats van de portefeuille van een dood meisje.

                ‘Ziet er nep uit,’ zei Frank terwijl hij de portefeuille opensloeg. Lena was het met hem eens. Het leer glansde te veel. Het Prada-logo was van kunststof.

                Lena keek hoe Frank de doorweekte plastic vakjes probeerde los te pellen. ‘Allison Judith Spooner,’ liet ze hem weten. ‘Eenentwintig. Het rijbewijs is uit Elba, Alabama. Haar collegekaart zit achterin.’

                ‘Een studente dus,’ zei Frank zachtjes en in zijn stem klonk een zekere wanhoop door. Het was al erg genoeg dat Allison Spooner op of nabij staatsterrein was aangetroffen. Voeg daarbij dat ze uit een andere staat kwam en aan Grant Tech studeerde, en de hele zaak werd meteen een stuk gecompliceerder.

                ‘Waar heb je die portefeuille gevonden?’

                ‘In haar jaszak. Ze zal wel geen tasje bij zich hebben gehad. Of misschien wilde haar moordenaar dat we wisten wie ze was.’

                Hij keek naar de foto op het rijbewijs van het meisje.