Vanuit Het Graf

1


'Caleb, ze is weg. Verdwenen. Als van de aardbodem weggevaagd,' jammerde Holly.

Caleb Trovato kon de wanhoop in de stem van zijn ex-vrouw horen, maar hij was niet van plan erop te reageren. Alles scheen bij haar oneindig dramatischer te moeten verlopen dan bij andere mensen. Dankzij het feit dat ze gescheiden waren - voor de tweede keer, overigens - hoefde hij zich gelukkig niet langer op haar emotionele achtbaan te laten meevoeren.

Met zijn schouder hield hij de telefoon tegen zijn oor, zodat hij zich intussen weer om zijn computer kon bekommeren. Hij wilde zijn email checken. Dan waren de volgende minuten tenminste geen totale tijdverspilling. 'Hoe oud is je zus? Dertig of zo? Ze komt wel weer boven water.'

'Hoe kun je dat zo zeker weten?'

'Dit is niet voor het eerst dat Susan is verdwenen. Weet je nog, die keer dat ze zich zo lichtvaardig door die rijke knaap in Las Vegas liet overhalen er met hem vandoor te gaan? Iedereen was ervan overtuigd dat haar iets vreselijks was overkomen. Vooral toen de luchthaven bevestigde dat ze inderdaad aan boord zat van de vlucht vanuit Phoenix.'

'Dat was heel anders,' zei Holly meteen. 'De volgende dag belde ze me al.'

'Alleen omdat haar rijke minnaar opeens een enge griezel bleek te zijn. Het was tot haar doorgedrongen dat het wel handig zou zijn om iemand te laten weten waar ze zat. Bovendien had ze geld nodig om thuis te kunnen komen.'

'Dat is bijna vijf jaar geleden, Caleb. Ze is intussen heus wel veranderd. Ze heeft een vaste baan op de cosmetica-afdeling van Nordstrom, en ze woont al zowat een jaar in hetzelfde flatje - dat ze zelfs gekocht heeft.'

De hoge jammertoon in Holly's stem voerde hem in zijn herinnering terug naar de vele emotionele uitbarstingen die hij tijdens hun huwelijk had moeten verdragen. Hij wilde er niet meer aan denken. 'Moet je horen, Holly. Ik vind het heel vervelend dat Susan je zo in angst laat zitten, maar ik heb het echt te druk,' zei hij, vastbesloten ditmaal aan haar te ontkomen. 'Ik moet weg.'

'Caleb, doe me dit niet aan.' Ze was nu openlijk in tranen. 'Sinds onze laatste scheiding heb je helemaal geen last meer van me gehad.'

Caleb sloeg zijn ogen ten hemel. Dat was toch precies de bedoeling van de scheiding geweest, dat ze geen last meer van elkaar hadden? Kinderen hadden ze niet, dus in wezen hadden ze niets meer met elkaar te maken. Desondanks belde ze hem vaak, ook al beweerde ze nu dat hij geen last meer van haar had gehad. Ze belde om geld van hem te lenen. Ze belde om te vragen hoe ze de teruggave van de inkomstenbelasting moest regelen. Ze belde om te vragen of hij nog wist waar de röntgenfoto's van haar been waren, die waren gemaakt toen ze dat waterski-ongeluk had gehad. Ze belde zelfs om te horen wat zijn vakantieplannen waren.

'Ik begrijp niet wat je van me wilt,' zei hij gefrustreerd.

'Ik heb Susan al bijna een week lang niet kunnen bereiken. Pa en ma hebben niets van haar gehoord. Lance, met wie ze geregeld op stap gaat, weet ook van niets. Ze heeft niet naar haar werk gebeld om vrij te vragen...'

'Voor Susan is het niets nieuws om het werk een dagje over te slaan,' merkte hij op.

'Caleb, ze woont vlak bij de universiteit.'

Opeens ging hij rechtop zitten. Voor het eerst tijdens dit gesprek voelde hij enige ongerustheid.

De afgelopen twaalf jaar waren elf vrouwen verkracht en vermoord in de directe omgeving van de Universiteit van Washington. Holly zelf had nota bene precies naast een van de slachtoffers gewoond.

Dat was ook de manier waarop Caleb haar had ontmoet. Destijds werkte hij bij de politie van Seattle. Hij onderzocht het flatje van het negende slachtoffer van de wurger, op zoek naar aanwijzingen. Zo was hij ook bij Holly terechtgekomen om na te gaan of ze iets had gehoord of gezien.

Caleb was er echter van overtuigd dat de moordenaar nu dood was. Hij kon het weten, want hij was drie jaar bezig geweest met het onderzoek. Ook nadat hij al weg was bij de politie, had hij nog eens vier jaar lang zijn medewerking verleend aan deze zaak.

Dus zei hij: 'Holly, de Sandpoint Strangler pleegde meer dan een jaar geleden zelfmoord. Met een geweer, in zijn eigen achtertuin.'

Ze snufte. 'Als je dat zo zeker weet, waarom heb je dan nooit dat boek over hem geschreven, zoals je van plan was?'

'Er waren niet genoeg harde bewijzen dat Ellis Purcell in verband stond met die moorden,' antwoordde Caleb onwillig, 'maar je hebt hem zelf bij jullie flatgebouw weg zien rijden, die nacht dat Anna werd vermoord. Jij was degene die ons een deel van het nummerbord kon noemen.'

'Je kon toch niet bewijzen dat hij in onze flat is geweest?'

'Dat wil nog niet zeggen dat hij onschuldig was, Holly,' zei Caleb. Onder hun gesprek deed hij een halfslachtige poging om zijn bureau wat op te ruimen. 'Purcell had geen alibi voor een aantal van de moorden. Hij kwam niet door twee verschillende tests met de leugendetector. Volgens het geografische profiel van de FBI kwam de moordenaar niet buiten een straal van vijf blokken van zijn woning. Verder was hij terughoudend, hield zich heel afzijdig. Ik heb twee keer met hem gesproken, Holly, en beide keren had ik het gevoel dat hij iets verborg.'